In mei 2017 gingen mijn ex-vriend en ik na 3,5 jaar samen zijn uit elkaar. Een zomer van uitgaan, flirten, drinken en losgaan begon. Noem het dom, jong, studentengedrag of naïef, maar na een avond stappen… Nou, de rest kan iedereen wel invullen.
Ik was 8 weken toen ik er achter kwam dat ik zwanger was. Het was helemaal niet gepland, niet voorbereid, maar na even wennen wel onwijs gewenst. Toen ik mijn toenmalige beste vriendin (ik woonde tijdelijk bij haar en haar vriend) vertelde dat ik zwanger was, kreeg ik een nare, boze en bezorgde reactie. Geen blijdschap. Door haar reactie durfde ik het niet aan anderen te vertellen, dus ik vroeg haar het stil te houden tot ik de eerste echo had gehad. Toch vertelde zij het haar broer en hij vertelde het weer verder, kortom iedereen wist het, maar niet via mij! Ik kon hierdoor niet langer bij mijn toenmalige vriendin blijven wonen. Ik was haar wel dankbaar dat ik daar twee maanden heb mogen wonen.
Iedereen liet me keihard vallen
Ik vond ook geen steun of blijdschap bij de rest van mijn vriendengroep. Iedereen liet me keihard vallen. Alsof ik zelf niet geschrokken was van de zwangerschap en het express had veroorzaakt. Eigenlijk verbrak iedereen het contact met mij. Omdat mijn ex en ik net onze woning hadden opgezegd, moest deze leeg en worden opgeknapt. Op mijn peetvader na, kwam niemand mij helpen. Ik voelde me ontzettend alleen en niet gesteund. Ik had geen huis meer, mijn werk ging failliet en ik zat in het derde jaar van mijn hbo-studie. Mijn vader overleed in 2013 en met mijn moeder die heel snel hertrouwde had ik geen contact meer.
De baby was gestopt met groeien
De jongen van wie ik zwanger was, wilde het samen proberen voor de baby, maar we wisten dat we geen match waren. Kortom, ik stond er eigenlijk alleen voor met de baby in mijn buik. Wel had ik vier lieve vriendinnen die ik via mijn werk, studie en sport kende. Ik mocht bij één van deze vier in huis wonen en kwam daar tot rust. Helaas bleek tijdens de eerste echo dat de baby na 6 weken was gestopt met groeien.
Wat een hel
Toen ik 12 weken zwanger was en mijn lichaam het baby’tje nog niet afstootte, nam ik pillen in die de miskraam op zouden wekken. Huilend en schreeuwend zat ik op de wc. Mijn benen, buik en rug deden verschrikkelijk veel zeer. Weeën. Het weekend van 14 en 15 oktober was een hel. Alles wat ik in me had wilde de baby houden. Is het de stress geweest die dit veroorzaakte? Was het de alcohol van de zomer? Het verdriet over alle mensen die mij lieten vallen? Of was het gewoon niet het moment en zoals zoveel mensen zeggen: “Maar beter dat het zo gelopen is?” Lang heb ik inderdaad gedacht dat het beter was, tot nu.
Ik heb nu een tweede kind
Boven ligt er in zijn bedje een heerlijk ventje van morgen 11 weken te slapen. Mijn lieve Benjamin.
Ik ben nu 26. Een stuk wijzer, afgestudeerd als hbo maatschappelijk werker, verloofd met de liefde van mijn leven en zittend op de bank in het huis dat we samen hebben gekocht. Met de vier vriendinnen die mij wel steunden toen der tijd heb ik nog steeds goed contact. Ik ben ze nog steeds ontzettend dankbaar voor alles! Met mijn toenmalige beste vriendin is het nooit meer geworden zoals het was. We hebben nog geprobeerd het contact te herstellen en ze is op kraamvisite van Benjamin geweest, maar er is iets stuk gemaakt wat niet meer kan worden gelijmd. Het is goed zo.
“Maar beter hé dat het zo gelopen is?”, hoor ik nog steeds als ik mijn verhaal vertel. Nee, ik had hier nog plek gehad voor een klein mannetje of meisje, mijn kindje die er helaas niet mocht zijn. Ik weet zeker dat de liefde van mijn leven mijn verloren kindje ook had geaccepteerd en er van had gehouden. Nu ik moeder ben van Benjamin denk ik vaak aan die periode terug. Ik ben een kindje verloren en zal dat kindje altijd bij mij dragen. Ook dit kindje mag genoemd worden.
MEREL
