Don en ik waren pas 4 maanden samen toen wij begonnen over kinderen. Hij had al een prachtige dochter uit een vorige relatie. Het feit dat hij nog meer kinderen wilde met mij, was een droom die uitkwam. Uiteraard was dit na 4 maanden erg vroeg en was ik bang wat de omgeving hiervan zou gaan zeggen. Toch besloten wij ervoor te gaan mede omdat mijn moeder op 50-jarige leeftijd de diagnose Alzheimer kreeg. Ik wilde haar nog dolgraag de ervaring geven om bewust oma te zijn.
Plotseling verloor ik bloed
Na iets minder dan een jaar raakte ik zwanger! We waren dolgelukkig en wilden dit meteen delen met onze ouders. Mijn moeder was door het dolle. De eerste echo stond gepland, maar voordat deze kon plaatsvinden kreeg ik een bloeding. De verloskundige maakte zich nog niet direct zorgen, maar omdat ik mij wel zorgen maakte, mocht ik eerder op afspraak komen. Alles leek goed, ik was 6 weken en 2 dagen zwanger en er was een kloppend hartje te zien. De kans dat het nu nog fout zou aflopen, was klein. Pas als ik helder bloed zou verliezen, zou het niet goed zijn.
Diezelfde avond kreeg ik weer een bloeding. Helder en veel! Ik wist direct dat het foute boel was, dat voelde ik. De dag daarna begonnen ook de krampen. We besloten af te wachten tot de intake, deze was 2 dagen later, precies op de verjaardag van Don. Helaas kregen wij toen het nieuws te horen waar we al aan dachten. Ons kindje was diezelfde dag van de eerste echo nog overleden. Op zondag, 4 dagen later werd ons kindje geboren. “Hoe kan dit ons nou overkomen? Ligt dit aan mij? Heb ik iets fout gedaan?”, dacht ik.
Al gauw was ik weer zwanger
Twee maanden later raakte ik opnieuw zwanger. Echt blij konden we niet zijn. De angst dat het opnieuw fout zal gaan, was te groot. Dit keer mochten wij eerder op intake komen in verband met de eerste miskraam. Alles leek goed met de kleine en ook dit keer was er een kloppend hartje te zien! Voorzichtig aan durfden we er van te genieten en besloten we ook dit keer het al te vertellen aan onze ouders. Mijn moeder was toen al opgenomen op een gesloten afdeling. Zo snel kan het gaan. Echt het besef dat ik zwanger was en dat zij oma zal worden, was er toen al niet meer. Ik voelde me mislukt. Het was ons niet gelukt om mijn moeder de ervaring te geven van het oma zijn.
We waren geschokt!
Na de echo zijn we als gezin lekker op vakantie geweest naar Spanje. Alles ging goed. Ik voelde me misselijk, mijn buik groeide en mijn borsten deden zeer. Dit moest goed gaan. Na de vakantie hadden wij opnieuw een echo. Daar lag ik, met een grote glimlach. Ik voelde me tenslotte hartstikke zwanger. Er viel een stilte… De verloskundige vroeg ons of de eerste echo wel goed was gegaan en of er wat te zien was. Ik keek Don aan en wist gelijk: “Dit is weer foute boel”. Helaas was er op deze echo geen hartactiviteit meer te zien. Ik barstte in huilen uit. Hoe kon dit nou? Mijn lichaam heeft mij dit keer helemaal niet laten weten dat er iets niet goed was met ons kindje. Mijn buik en borsten groeiden! Hoe kon het dan toch mis gegaan zijn? De verloskundige noemde dit een missed abortion. De miskraam is nog niet in werking getreden en je lichaam denkt in feite nog dat er een zwangerschap gaande is. Vandaar dat alles ook blijft groeien. Ook dit kindje is gestopt met groeien met 6 weken en 2 dagen. We waren kapot! Twee kindjes verloren in nog geen half jaar tijd. Ik kon dit niet aan. Ik wilde dit niet meer. Ik wist echt zeker dat er iets mis was met mij.
We kregen de optie om af te wachten, maar dit kon nog wel even duren of een afspraak te maken bij de gynaecoloog. Ik heb uiteindelijk gekozen voor een curettage bij de gynaecoloog. Ik wilde het zo snel mogelijk achter de rug hebben en doorgaan met ons leven. Nu ik het zo opschrijf klinkt het heel hard. Maar ik was zwanger van een dood kindje en het moest eruit. Ik wilde echt niet wachten.
De dokter zei dat we misschien samen geen kinderen konden krijgen
De curettage was goed verlopen en de huisarts werd op de hoogte gesteld. De vraag was of wij er met iemand over wilden praten. In eerste instantie niet, want we hadden genoeg mensen om ons heen waar we mee konden praten. Hij gaf ons allerlei redenen waaraan het zou kunnen liggen. Het kon bijvoorbeeld prima zijn dat Don samen met een ander een kind kon krijgen en ik ook met iemand anders, maar samen niet door een bepaalde afwijking van de genen. Door die opmerking raakte ik van slag. Hij gaf ook aan dat als we verder wilden onderzoeken waarom het toch twee keer fout is gegaan, dat hij ons die mogelijkheid zou geven. Hier wilde ik absoluut niet over nadenken. “Het gaat ons heus wel lukken”, dacht ik.
Nadat ik het gesprek van mij en de huisarts met Don had besproken, bleef die opmerking maar aan mij knagen. “Wat bedoelt hij nou? Kan ik dan misschien geen kindje krijgen met mijn grote liefde?”, dacht ik wanhopig. We besloten toch een afspraak te maken om dit verder te onderzoeken. Wat een spannende periode. Ik kreeg een aantal onderzoeken en Don ook. Een aantal weken later kregen wij de uitslag. Dit was absoluut niet wat we verwacht hadden.
Mijn angst werd bevestigd
Ik ging de afspraak in met het idee dat we te horen zouden krijgen dat alles aan mij lag. Don had tenslotte al een gezond kindje gekregen. Dit moest aan mij liggen. We kregen te horen dat de kans dat wij samen op natuurlijke wijze een kindje konden krijgen erg klein was. De wereld zakten onder onze voeten vandaan. Ik dacht alleen maar aan het feit dat het toch al twee keer eerder was gelukt. Hoe kon het dan toch dat die kans zo klein was? De maanden na de uitslag waren niet leuk. We leefden langs elkaar heen. Ik wilde praten en, het erover hebben. Hij niet. We leefden compleet in onze eigen bubbel. We besloten het een jaar te laten rusten. Ons focussen op onszelf, het gezin, werk, sport en onze relatie.
Wat?! Spontaan zwanger?! Ik?!
Een jaar later begon het toch weer te kriebelen bij mij. Ik wilde toch graag meerdere onderzoeken gaan doen om erachter te komen wat wij konden doen om wel samen een kindje te krijgen. Ik besloot het voorzichtig bespreekbaar te maken. Uiteindelijk, na een goed gesprek, hebben we toch de stap genomen om een afspraak te maken bij de huisarts. Dit keer de huisarts van Don. Wellicht had zij er weer een andere kijk op. De afspraak stond, tot ik me op een dag raar voelde. Niet mezelf, last van mijn borsten en heel moe. Ik besloot toch een test te doen. Aangezien ik wel 50 negatieve testen in mijn handen heb gehad, was ik ervan overtuigd dat deze ook negatief zou worden. Niets was minder waar! Hij was positief. Ik was zwanger! Ik besloot mijn mond te houden en Don niet te bellen of te appen hierover. Ik wilde het op een leuke manier vertellen. Toen hij thuis kwam had ik een beertje met de tekst “I love papa” en de positieve test klaar gelegd. We waren zo blij, konden het niet geloven en hebben samen gehuild. Maar 5 minuten later kwam de realiteit weer om de hoek kijken. Van blijdschap naar zorgen.
De eerste echo
De eerste echo was een hele stressvolle. Ik kon niet stoppen met huilen en wilde gelijk naar onze kleine kijken. Onze nieuwe verloskundige heeft daarom ook besloten om gelijk te starten met de echo. Ik kon anders toch niet naar haar luisteren. Ze moest goed zoeken en ik voelde mijn hartslag alweer sneller gaan. Don zat naast me en hield mijn hand vast. Hij kneep me zachtjes. En ja hoor, daar was onze kleine. Ik was 8 weken zwanger en er was een goed sterk kloppend hartje. Die 6 weken en 2 dagen waren voorbij!
Verder verliep de zwangerschap eigenlijk heel goed, op een paar kwaaltjes na. Toch bleef die angst. Ik kon zelfs niet dromen over een toekomst met de kleine. Ik was voor de geslachtsbepalende echo zo ongelofelijk zenuwachtig. Waarom dat was, kon ik later pas plaatsen. Het maakte mij namelijk helemaal niet uit of wij een jongen of een meisje zouden krijgen. Het feit dat ik dan wist wat het was als het fout zou gaan, was voor mij een reden om in paniek te raken.
Eindelijk had ik mijn zoon in mijn armen
Tegen het einde van de zwangerschap hield ik het niet meer. Ook nu kon ik nog niet dromen over het feit dat wij straks onze kleine mee naar huis konden nemen. Ik voelde me alleen en onbegrepen. “Het gaat toch allemaal goed? En de kans dat het fout gaat tijdens een bevalling is erg klein”, zei iedereen. Ik had gehoopt dat de kleine man zich wat eerder zou aandienen, omdat ik teveel stress had. Bang dat het tijdens de bevalling finaal fout zou gaan. Helaas is dit in onze omgeving gebeurd, waardoor deze angst nog verder is gaan ontwikkelen. Ik heb de verloskundige dan ook gesmeekt om mij te strippen met 39 weken, maar helaas, ik moest echt wachten. Een afspraak voor het inleiden was gemaakt, maar deze was uiteindelijk niet nodig. Met 40+4 hebben wij onze prachtige zoon gekregen. 31 januari 2020 is hij geboren en wat waren wij opgelucht dat hij er eindelijk was. Het genieten kon beginnen na 4 jaar wachten!
Wat ik mee wil geven aan alle ouders die in dezelfde situatie zitten als wij, geef de hoop niet op! Ik weet als geen ander hoe moeilijk het soms is om positief te blijven en te dromen over die mooie toekomst met een prachtig kindje. Een van de quotes die in mijn hoofd blijft spoken is: “Don’t give up on something you can’t stop thinking about for one day!”
PATRICIA
Ik begrijp u volledig. We hebben 5 jaar geprobeerd voor een 2de kindje. Afgelopen jaarhebben we op een tijdsspannen van 6 maand 3 miskramen gehad. 2 op 8 weken en 1 op 6weken.
We zijn toen de hoop een beetje kwijt gespeeld. Ik ben helemaal in mezelf gekeerd. In België worden we van in het begin opgevolgd door de gynaecoloog. De gynaecoloog vond dat er geen redenen waren voor verdere onderzoeken buiten enkele kilo’s afvallen ( ben niet de meest magere persoon). Uiteindelijk veranderd van gynaecoloog, iemand die ons wel wilde helpen. Nu vandaag ben ik 20w zwanger van ons 2de kindje. Maar de schrik zit er inderdaad continu in. Ook al worden we goed begeleid het blijft moeilijk.