Op vakantie in Lapland kwamen wij er op 2 januari 2020 achter dat ik zwanger was. Lex, mijn man, kon het niet geloven. Een dag later deed ik nóg een test: hartstikke positief. Buiten de gewone zwangerschapskwaaltjes om, had ik veel last van blaasontstekingen, gekneusde ribben en was ik positief getest op de groep-B-streptokok bacterie. Het was dus al zeker dat ik in het ziekenhuis – aan de antibiotica – zou gaan bevallen. Mijn buik groeide explosief en vanaf ongeveer 32 weken waggelde ik nog maar kleine stukjes en hing mijn dag van dutjes aan elkaar. ’s Nachts moest ik er elke 45 minuten wel een keer uit om te plassen. Niet heel wonderlijk als je je bedenkt dat ik dagelijks vier tot vijf liter water weg dronk. Achteraf zei de gynaecoloog dat we een suikertest hadden moeten doen, maar dat is nooit gebeurd.
Bijslapen in het ziekenhuis
Op 25 augustus hadden we een afspraak bij de gynaecoloog. Ik gaf aan dat ik helemaal op was. Ik dacht dat ik überhaupt niet zou kunnen bevallen in deze staat. Ook zagen we op de echo dat onze lieve baby op P99 zat: ze was dus aan de grote kant. De gynaecoloog schrok er ook van en meteen werd ik voor de week daarna ingepland. Op dinsdag 1 september mocht ik een nachtje komen slapen.
Op 1 september meldde ik me ’s avonds in het ziekenhuis. Toen Lex naar huis was, kreeg ik de slaapmedicatie. Ik appte nog dat ik er niks van merkte en dat ik hoopte op een goede nacht, maar bij het omdraaien draaide de hele kamer mee. Yes, de medicijnen werkten. Ik was ontzettend bang om in bed te plassen, maar wonder boven wonder werd ik maar één keer wakker voor een toiletbezoek. Ik kon zo even op krachten komen. Krachten die ik nodig had voor donderdag 3 september, want dan stond de inleiding gepland.
Om zeven uur de volgende ochtend was Lex er al weer en werd er gekeken of ze een ballonnetje konden plaatsen. Dat was niet nodig, want ik had al 3 centimeter ontsluiting. We gingen weer naar huis en als er die dag (2 september) niets zou gebeuren, mochten we ons de dag er na om zeven uur ’s ochtends melden.
De inleiding
Met trillende knietjes zaten wij op 3 september om half zeven aan het ontbijt. Ik voelde spanning, maar vooral ook opluchting. Vandaag gingen we eindelijk onze dochter ontmoeten! In het ziekenhuis aangekomen kreeg ik een kamer toegewezen, waar ze eerst het infuus voor de antibiotica gingen prikken. Misschien handig om te weten dat ik géén held met naalden ben. Ik ging dan ook bij het zetten van het infuus al bijna van mijn stokje. ‘En de bevalling moet nog gaan beginnen’, dacht ik nog. Antibiotica en CTG aangesloten, nu was het afwachten.
Rond 10.10 uur kwamen daar de verloskundige, een leerling verloskunde en de verpleegkundige. Tijd om mijn vliezen te breken! De student verloskunde mocht een poging wagen. Nondejus, dit deed ontzettend veel pijn. “Dit hoor je toch nauwelijks te voelen?”, dacht ik. Inderdaad, het bleek dat ik redelijk taaie vliezen had en uiteindelijk heeft de verloskundige een handje geholpen. En… Weer afwachten. Na een tijdje begon ik wel wat te voelen en kreeg ik weeënopwekkers. Het deed pijn, maar was allemaal nog goed op te vangen. Toen de weeën erger werden – ik had rugweeën – heb ik op zo’n grote bal gezeten. Lex masseerde mijn rug bij elke wee, ontzettend fijn. De verpleegkundige opperde dat ik ook onder de douche kon. Daar ging ik – met infuuspaal – naar de badkamer. Ik zat als een grote olifant op de douchestoel en vond het alles behalve fijn. Hup, afdrogen en weer terug de kamer in.
Heerlijk die ruggenprik
Rond 15.00 uur ’s middags kwamen de weeën steeds sneller en heviger. Ik had nauwelijks tijd om op adem te komen. Ik zat volledig in mijn eigen bubbel en lag op bed, op mijn zij. De verpleegkundige vroeg al een keer of ik pijnstilling wilde, maar die sloeg ik in eerste instantie niet aan. Toen ze kwamen toucheren, bleek ik 6 centimeter ontsluiting te hebben. Het kon nog wel even duren tot aan die 10 centimeter, dus kreeg ik een ruggenprik. Beste keuze ooit! Ik heb de prik niet eens gevoeld – want hé, weeën opvangen tussendoor – en kon daarna even bijkomen. Sterker nog: ik heb zelfs een paar happen lasagne gegeten.
Volledige ontsluiting
Ik voelde aan de druk op mijn stuitje wanneer ik een wee had. Niet pijnlijk, maar wèl ongemakkelijk. Rond 20.00 uur kwam de verloskundige weer toucheren en wat een feest: ik heb volledige ontsluiting. Ik mag alleen nog niet gaan persen, omdat onze baby nog niet genoeg is gezakt. Ze zetten de weeënopwekkers weer iets hoger, maar daar voel ik vrij weinig van door de ruggenprik. Om 22.00 uur is het dan eindelijk zo ver. Aan het werk! Door de ruggenprik kan ik mijn eigen benen niet goed optillen en word ik hierbij een handje geholpen door Lex en de verpleegkundige. Het persen gaat me goed af. Ik verbaas mezelf over de kracht die ik na zo’n lange dag – en zo’n lange negen maanden – nog heb.
Dan vertelt de gynaecoloog dat ik een keizersnede krijg
Na een half uurtje wordt de gynaecoloog er door de verloskundige bijgehaald. Onze dochter zakt steeds als ik pers, maar schiet ook even hard weer terug omhoog. Dat is niet de bedoeling. ‘We gaan voor een keizersnede’, zegt de gynaecoloog dan. Ik krijg maar half mee wat er allemaal gebeurd, maar Lex vindt het wel even lastig. Achteraf hoor ik – in het nagesprek met de gynaecoloog – dat onze dochter een sterrenkijker was én gewoon veel te groot was om naar buiten te persen. Deze ongelukkige combinatie zorgde voor een keizersnede. Ook nu was ik weer verbazingwekkend relaxed. Ik ben een perfectionist, wil graag vooraf weten hoe het gaat lopen en daar tot in de puntjes op voorbereid zijn. Maar gelukkig besefte mijn brein dat dat bij een bevalling niet op gaat!
Daar reden we naar de OK waar ze eerst met mijn ruggenprik aan de gang gingen. Toen ze zeker wisten dat ik niets meer voelde, was het tijd om ons meisje te gaan halen! Terwijl ze mijn buik klaar maakten voor de keizersnede, trilden mijn armen onophoudelijk. Ik kon er niks aan doen. Het was de spanning die mijn lijf uit wilde. Binnen een paar minuten zou ze er zijn. Lex stond in operatiekleding naast me. De spanning was door zijn mondkapje heen van zijn gezicht af te lezen. Ik voelde een hoop getrek aan mijn buik, maar geen pijn. De ruggenprik deed zijn werk. Mijn ademhaling werd sneller. Lex hield me vast.
Onze dochter Lou wordt geboren
En toen was ze er ineens. Om 23.19 uur werd onze dochter Lou geboren. Ik keek omhoog en zag haar door het plastic zeil dat mijn hoofd van mijn buik scheidde. Ze huilde en werd naar een tafel twee meter verderop gebracht. Lex was er bij en mocht haar navelstreng doorknippen. Hij twijfelde heel lang of hij dit wel durfde, maar toen hij mij zag liggen wist hij: “Dan kan ik dit ook!” (zijn woorden, niet de mijne!). Ik lag nog steeds op tafel en keek naar mijn man, met onze dochter in zijn armen. Voor het eerst die – lange, lange – dag voelde ik de tranen over mijn wangen stromen. Wat was ik trots! Lou werd op mijn borst gelegd en voor het eerst had ik mijn dochter in mijn armen. Ik vind het een mooi idee dat ik haar bijna 9 maanden heb mogen dragen en dat haar vader haar het eerst vast heeft mogen houden. We hebben dit samen geflikt!
Mijn reuzebaby
Als ik helemaal klaar ben om naar de kamer te gaan, zijn we daar eindelijk met zijn drietjes. Lou hapt goed aan en probeert zelfs al wat te drinken. Dan hoor ik ook wat ze weegt: 4470 gram. “Holy shit, ik heb een reuzebaby gebaard”, denk ik. Ze is 53 centimeter lang – maar vier weken later is ze op het consultatiebureau alweer 57 centimeter, dus we weten niet hoe betrouwbaar die eerste meting is geweest. Haar pakje maat 50 zit krap. Ze heeft deze dan ook eenmalig aan gehad.
Ik heb veel last van de keizersnede en ik heb het idee dat mijn organen los door mijn romp heen zweven. “Alles moet weer even zijn plekje terug vinden”, zegt de verpleegkundige. Mijn ouders komen op 4 september op visite, maar door de pijnmedicatie weet ik daar vrij weinig meer van. Gelukkig wordt het een dag later beter, kan ik met wat ondersteuning naar de wc (die bedpo is echt geen lolletje) en verplaats ik me al schuifelend door de kamer. Met de gynaecoloog spreek ik mijn bevalling na en onze Lou is het zwaarste meisje dat in 2020 – met een termijn van 38+6 – is geboren. Door haar lichaamshouding en grootte was het voor mij niet mogelijk geweest om haar er uit te persen.
Als mensen me naar mijn bevalling vragen en ik mijn verhaal vertel, krijg ik vaak geschokte blikken en reacties. Maar ik kijk er juist hartstikke positief op terug. Ik was klaar met het zwanger zijn en er aan toe om Lou te ontmoeten. Ik wÃst dat het pijn zou gaan doen. Ik ben heel trots op mijn lijf, hoe het met de pijn om is gegaan. En trots op mijn hoofd, dat ik de rust heb kunnen bewaren die ik nodig had. Als ik Lou met het persen er uit had gekregen, was ik extra tevreden geweest. Jammer van de keizersnede – vooral van het langere herstel – maar vooraf heb ik ook tegen mezelf gezegd: “Doen wat nodig is om je kindje gezond op de wereld te krijgen”. And so we did!
JESSICA
Mijn zoontje woog 4,290kg en 54cm en had een hoofdje vol zwart haar. Grootste baby die ze dat jaar hadden gehad (hij is 21/12) geboren. Ze zijn speciaal op pediatrie grotere kleren gaan halen want in dat maatje 50 kregen we hem niet meer in. Groeide en groeit nog syteeds ontzettend hard. Ons miederlichaam is toch ontzettend sterk!