Nu bijna een jaar later, schiet ik nog steeds vol als ik denk aan mijn bevalling. Dat heb ik trouwens ook bij mijn eerste bevalling van mijn dochtertje die nu inmiddels alweer 4 jaar is. Nooit had ik geweten dat ik zo sterk was en dat mijn lichaam dit twee keer aankon zonder pijnstilling. Specifieke bevallingsplannen had ik niet, ik wilde luisteren naar mijn lichaam en doen wat op dat moment goed voelde. Beide bevallingen verliepen heel anders, maar dit verhaal zal gaan over de geboorte van mijn tweede kindje, mijn zoon Elijah.
Het begon te rommelen
Ik was 2 september 2020 uitgerekend, maar op 29 augustus voelde ik in de avond mijn buik al flink rommelen. Wat ik heb geleerd van mijn eerste bevalling was dat je alle rust moet pakken zolang dat nog kon, dus ik ben die avond vroeg naar bed gegaan. Rond 12 uur werd ik wakker. Nu werden de weeën wat heftiger, dus ik ging op de bank zitten. Mijn man en dochtertje liet ik slapen en ik stapte de douche in. De warme stralen op mijn buik voelden fijn aan en de gedachte dat ik schoon de bevalling in ging, deed mij goed. Ook dit was anders bij mijn eerste bevalling. De weeën werden steeds intenser en kwamen ook sneller. Mijn hondje Bobbie voelde mijn energie en legde zijn hoofd op mijn buik. Samen op de bank met mijn hondje heb ik in alle rust mijn weeën opgevangen, ruim 3 uur lang. Toen werden ze echt intenser en kwamen ze om de 6 minuten. Ik belde mijn moeder, zij zou bij ons thuis mijn dochter Hailey opvangen. Ik wekte mijn man. Ik probeerde mij te ontspannen en goed te letten op mijn ademhaling. Mijn dochtertje Hailey kwam bij mij en legde ook haar hoofdje op mijn buik. Oh, wat smolt mijn hart toen. De gedachte dat ik haar een broertje schonk, deed mij veel.
Inmiddels was het 06.00 uur en de weeën waren erg pijnlijk. Ze kwamen om de 3-4 minuten. Tijd om de verloskundige te bellen. Het liefst wilde ik een thuisbevalling, maar na de bevalling van mijn dochter, die in het vruchtwater had gepoept en ik met spoed naar het ziekenhuis moest, durfde ik het niet. Ik belde de verloskundige, verontschuldigde mij dat ik haar zo vroeg belde en zei dat de weeën nu wel echt heel veel pijn deden en om de 4 minuten kwamen. De verloskundige reageerde met: “Lieve schat, in mijn lange carrière als verloskundige heeft nog nooit een moeder zich verontschuldigd dat ze zo vroeg belde en dat ik rustig aan mocht doen. Besef jij wel dat dit jouw tweede kindje is en het dan wel eens heel snel kan gaan. Je mag gelijk naar het ziekenhuis komen”. En dat deed ik.
Naar het ziekenhuis
Eenmaal in het ziekenhuis kreeg ik een grote kamer en stapte ik nog een keer onder de douche, om de weeën te verzachten. Mijn vliezen waren nog niet gebroken en na een paar uur kreeg ik de keuze om mijn vliezen te laten breken. Ze zei letterlijk: “Als ik nu jouw vliezen breek, gaat de heftigheid en pijn van de weeën keer 100, maar dan gaat het waarschijnlijk wel een stuk sneller”. Dus dat deed ik en man…. Wat was dat een hel! De eerste wee was echt gelijk al ontzettend heftig. Ze bleven komen. Er zat bijna geen rust meer tussen. Mijn man wreef over mijn rug, stond mij bij en dat gaf mij kracht. Ik probeerde de weeën staand op te vangen, maar het deed zo intens veel pijn dat ik volgens mij de raarste bewegingen hebt gemaakt. Toen ging het snel. Ik voelde dat ik moest persen. De verloskundige zei: “Een baarkruk, dat is wat voor jou!”
Op de baarkruk
De weeën waren zo intens en de druk om te persen ook, dat ik niet nadacht en volledig op de verloskundige vertrouwde. Ik ging zitten op de baarkruk, een normale houten stoel met een gat in het midden. Mijn man ging achter mij zitten, wat ik erg fijn vond. Ik zat tussen zijn benen en hij sloeg zijn armen om mij heen. De verloskundige vertelde mij dat ik volledige ontsluiting had en ik bij de volgende wee mocht persen. Mijn man Desmond sloeg zijn armen om mij heen en legde zijn hoofd tegen de mijne. “Je kan dit schat. Ik hou van je!” Ik tussen zijn benen, zijn armen sterk, maar liefdevol om mij heen. Ik nam een grote hap lucht en begon met persen. De paniek sloeg toe. De enorme zwaartekracht die de baarkruk met zich mee nam, was zo intens. Ik schrok er eigenlijk van. De pijn nam het over en ik maakte oergeluiden, waarvan ik niet wist dat ik ze kon maken. Ik gaf alles wat ik had en het hoofdje kwam. Ik stond in brand beneden, kneep Desmonds handen fijn en luisterde naar zijn woorden. De verloskundige keek bezorgd en zei mij nu echt alles te geven en non-stop te persen. En dat deed ik. Een kwartier later ving ze Elijah op, haalde in één beweging zijn navelstreng van zijn nek en gaf hem aan mij. De navelstreng was om het nekje van mijn baby gedraaid. Met mijn baby op mijn borst, navelstreng nog vast, liep ik naar het bed om te gaan liggen.
Wat een euforisch gevoel
Nu de placenta nog. Dat duurde even, waarna ik veel bloed verloor. Ik kreeg een injectie met oxytocine, maar het bloeden ging door. Drie injecties verder stopte het bloeden en kon het hechten beginnen. Ook dit duurde lang en de verdoving vooraf werkte niet. Dat gevoel van hechten, alles voelen terwijl je bij bent, was echt niet prettig. Het maakte mij echter niks meer uit. Wat een euforisch gevoel, ons tweede kind, onze zoon op mijn borst. Elijah Mathew Benjamin is op 30 augustus 2020 om 10.39 geboren.
KIMBERLEY
