Mijn zoontje werd geboren zonder hartslag

Mijn gehele zwangerschap verliep goed

Ik heb PCOS, een aandoening bij vrouwen waardoor het moeilijker is om zwanger te worden. Wij hebben een jaar en 3 maanden geprobeerd om zwanger te raken. Omdat ik de hoop had opgegeven, was het een enorme verrassing dat we opeens toch zwanger bleken te zijn. Ik was ontzettend misselijk en moest hele de tijd braken. Het bleek dat ik al reeds 7 weken zwanger was. Mijn zwangerschap verliep erg goed. Buiten dat ik in totaal 7 maanden misselijk ben geweest en het vele spugen, liep alles zeer vlot. Alle testen en echo’s waren goed. Ons zoontje zat snel boven de curve. Hij was groot en woog al snel heel veel. Ik heb gewerkt tot de laatste dag. Toen viel ik flauw op het werk en werd ik overgebracht naar het ziekenhuis. De gynaecoloog heeft toen beslist dat we de bevalling vroeger gingen inleiden, omdat ons zoontje al groot en dik genoeg was.

De bevalling werd ingeleid

Op zondag 11 oktober 2021 werden we om 19u verwacht in het verloskwartier. Mijn bevalling werd ingeleid met 38 + 4 weken. Tijd om ons zoontje eindelijk te ontmoeten. Ik dacht dat we hem snel in onze armen zouden hebben. Ik wist toen nog niet wat ons te wachten stond. Ik kreeg de nodige antibiotica toegediend, omdat ik GBS (Groep B streptokokken) positief was. Om 22u kreeg ik mijn eerste vaginale pil om de bevalling te doen starten. De tweede vaginale pil zou ik om 4u krijgen, maar ik heb deze nooit gekregen, omdat ik om 2u ‘s nachts al volop weeën voelde. Ik zat meteen een weeënstorm zonder rustpauzes.  Rond 5u in de ochtend werd ik misselijk. Ik spuugde alles uit en eigenlijk heb ik gespuugd tot na de bevalling. Het hield niet meer op. Na 7 uren afzien werd ik min of meer verplicht om een ruggenprik te nemen. Mijn ontsluiting kwam te traag op gang en ons zoontje begon de weeën vervelend te vinden. We moesten dringend rust hebben.

De ruggenprik

Om 9u kreeg ik mijn ruggenprik. Wat een verlossing! Waarom was ik zo koppig en wilde ik niet eerder een ruggenprik? Ondanks het feit dat de weeën veel minder aanwezig waren, voelde ik ze nog steeds alles. Ik liep rondjes in de kamer. De verloskundigen keken vol verbazing. “Kan jij nog stappen?” De ruggenprik had toch niet zo goed aangeslagen .Het was tijd dat onze babyboy ter wereld kwam. Meteen merkte ik dat er heel veel mensen in onze kamer stonden. Dit was voor de zorgen voor ons zoontje achteraf. Hij had al wat afgezien in mijn buik en ze wilden zeker geen risico’s nemen. In mijn vruchtwater was er poep van ons zoontje te zien. De artsen wilden goed voor hem zorgen. 

Ons zoontje kwam maar niet

Ik had 10 cm ontsluiting, maar nog geen persdrang. Dit was ook logisch volgens de dokter en verloskundige, omdat ons zoontje nog niet volledig was ingedaald. De gynaecoloog gaf aan dat de bevalling niet te lang mocht duren en wilde daarom direct met de vacuümpomp helpen. Wat een helse pijn! Die zuignap ging volledig in mij. Het is een pijn die niet te beschrijven is. Ik schreeuwde het uit. De verloskundige zat volledig op mij om op mijn buik te duwen, dat was ook geen aangenaam gevoel. Ik zag niets, maar voelde een enorme pijn. Na een paar keer proberen, zagen ze dat ons zoontje maar niet kwam. Toen werd er besloten om over te gaan op een spoedkeizersnede. Nog steeds hoorden wij ons zoontje zijn hartslagje op de monitor. Alles ging toen nog steeds goed met hem. De kinderarts was wel al aanwezig, omdat het voor Otis ook stressvol was. Ik werd naar de operatiekamer gebracht een paar kamers verder. Eerst werd ik nog wat bijverdoofd. Ik was nog steeds heel erg misselijk en bleef maar braken. Mijn vriend draaide mijn hoofd, omdat ik stikte in mijn eigen braaksel. 

Binnen een paar tellen was de kamer leeg. Alleen mijn vriend, de gynaecoloog en ik waren nog aanwezig. Mijn vriend zag dat ons baby’tje uit mijn buik was. Er was geen gehuil en geen geluid. Het was muisstil. “Wat nu? Wat is er gebeurd?”, dacht ik. Ik schoot in paniek. Vlak hierna werd ons gezegd dat ons baby’tje geboren was zonder hartslag en dat ze hem nu aan het reanimeren waren. Mijn wereld stortte in. “Hoe is het met hem? Hoe groot en dik is hij? Heeft hij haar?”, vroeg ik me af. Ik had hem nog niet gezien. En wij wij wisten ook niets.

VANAVOND VOLGT DEEL 2

JESSIE