Mijn man en ik wilden graag een kindje gehad. Op 11 maart 2020 heb ik een zwangerschapstest gedaan. Ik was namelijk 2 weken overtijd. Dat gebeurde wel vaker, maar dit keer had ik óók gevoelige borsten. Het tweede streepje kwam, maar ik geloofde het niet meteen. Ik deed nog een test en ook deze gaf positief aan. Nog steeds twijfelde ik. De dag daarna deed ik met mijn vriend de test en ook deze test werd meteen positief. Met mijn man erbij werd het voor mij echt. We waren in verwachting Nu moet ik er direct bij vertellen dat ik het syndroom van Crouzon heb en dat ik 50% kans heb om dat door te geven aan mijn kinderen. We besloten later in de zwangerschap een vruchtwaterpunctie te doen, want het kindje was hoe dan ook welkom.
De eerste maanden van mijn zwangerschap
Het was het begin van de coronaperiode. Er was toen nog weinig over bekend. Ik belde mijn werk op om te vertellen dat ik naar de huisarts moest. Ze dachten gelijk dat ik coronaklachten had. Ik besloot toen te vertellen waarom ik naar de huisarts ging. Meteen daarna mocht ik thuis werken. Mijn eerste drie maanden waren klachtenvrij. Geen misselijkheid of andere klachten. Ik vond dat stiekem jammer. Ik zat thuis en het leek een beetje alsof er niks aan de hand was. Ik hoefde niet stiekem te doen op mijn werk, een klein buikje te verstoppen of de vele toiletbezoekjes te verdoezelen. Ik miste de voorpret.
Ik had zin om later op mijn werk te komen en dan opeens mijn buikje te laten zien. Zo van: tadaa! Maar helaas werd Corona erger en het thuiswerken werd logischerwijs verlengd. Ik groeide anoniem door. Uiteindelijk heb ik mijn hele zwangerschap thuis gewerkt. Het enige waar ik last van had was vermoeidheid. Ik kon overal wel in slaap vallen.
De uitslag van de vruchtwaterpunctie
Mijn man en ik besloten rond 32 weken een vruchtwaterpunctie te doen. Met precies 33,5 weken zwangerschap kreeg ik de punctie. We kregen al snel de uitslag: onze zoon had ook het syndroom. We vonden het jammer, maar we waren absoluut niet verdrietig. We wisten dat hij hoe dan ook hetzelfde leven zou kunnen leiden als ieder ander mens. Ik fietste hierna soepel de laatste weken van mijn zwangerschap door. Ook hoogzwanger zijn ging mij goed af. Behalve een hoge bloeddruk, had ik nergens last van en kon ik me nog prima bewegen. Mijn buik was subtiel. Het walvisgevoel bleef voor mij uit.
De inleiding
Eind oktober werd er besloten om te gaan inleiden in verband met mijn hoge bloeddruk. Ik bereidde mij voor op een bevalling waar ik waarschijnlijk het hele weekend mee bezig zou zijn. Ik vond dat stiekem wel prima. Op 30 oktober meldden wij om 11:00 ons bij de receptie van het ziekenhuis. Ik kreeg een kamer toegewezen en om 12:00 stripte een verloskundige mij. Ik zat namelijk al op 3 cm ontsluiting, dus een ballonnetje was niet nodig. De vliezen werden vervolgens gebroken en de weeënopwekkers aangesloten. Ik voelde nog niets. We stonden er positief in.
Ik had de hele tijd het gevoel van een volle blaas
Om 15:00 hadden wij een gesprekje met de kinderarts over wat er zou gebeuren als ons zoontje geboren zou zijn. Precies op dat moment begon ik langzaam de weeën te voelen. Dat vertelde ik direct trots aan de artsen: “Hè, hè, ik voel wat”. Om kwart voor 5 werd mijn ontsluiting gecheckt en zat ik op 4 cm. Ik moest nodig plassen, maar er kwam niets uit. Dat gevoel vond ik erg vervelend. Ik stond bijna letterlijk op knappen. De verpleegkundige en de verloskundige kwamen erbij en plaatsten een katheter, zodat de urine er uit kon. Echter kreeg ik direct daarna weer hetzelfde gevoel. De verloskundige besloot mijn ontsluiting te bekijken: ik zat op 7 cm. Het was op dat moment kwart voor 6. Het ging opeens vlot. Ik besloot voor een ruggenprik te kiezen, met name door het gevoel van een volle blaas. De anesthesist was op dat moment bezig, dus ik moest even wachten. Toen kreeg ik ineens het gevoel dat ik moest poepen. Ik wist dat dit persdrang kon betekenen.
De geboorte
Om 18:00 checkte mijn verloskundige mijn ontsluiting en ja hoor, ik zat op 10 cm. Er was geen tijd meer voor een ruggenprik. Na een paar keer persen kwam mijn zoon niet echt vooruit. Inmiddels werd de gynaecoloog erbij gehaald. Zij gaf mij een knip en vertelde mij dat ik alles moest geven, anders werd het een spoedkeizersnede. Ik besefte dat ik dat niet wilde. Bij de volgende weeën gaf ik al mijn kracht. Om 18:25 uur werd Pyke Lucas geboren. Hij mocht even bij mij liggen en daarna werd hij meegenomen met de kinderarts, gezien het syndroom van Crouzon.
Pyke heeft nog 3 maanden in het ziekenhuis gelegen. Alles gaat nu goed met hem. Doordat de zwangerschap makkelijk en vrij besloten verliep en de bevalling ook vlot ging, besefte ik soms niet dat ik ècht was bevallen en een babyzoontje had. Doordat ik Pyke ook niet meteen kon meenemen naar huis, voelde het voor mij af en toe onwerkelijk.
BENTHE
