Wauw, ik was zwanger
Het was 30 april 2018. Ik wist het zeker. Alles in mijn lijf schreeuwde: ik ben zwanger! Ik durfde geen test te doen. Waarom weet ik niet. Twee dagen later deed ik toch een test, want dat ik op mijn vader zijn verjaardag geen borreltje dronk, was toch best opvallend. De ochtend van de test was ik zo zenuwachtig dat ik rond 5 uur wakker was en zo nodig moest plassen. Ik legde de test op z’n kop op mijn nachtkastje en maakte mijn vriend wakker. Daar lagen we dan, fantaserend over de toekomst tot het alarm ging. We keken en moesten zo hard lachen. Het was gelukt. We waren zwanger. Wat een geweldig, magisch, liefdevol, lichtelijk beangstigend en heerlijk gevoel was dat! Toen we met onze beste vrienden aan de telefoon hingen, deelden we het nieuws. We konden het niet geloven, het
Met Moederdag hebben we onze ouders het mooie nieuws gegeven. Een aantal dagen daarvoor mochten we even bij de verloskundige kijken hoe het er voor stond. Ik had die week namelijk ineens veel angsten. “Wat als ik niet zwanger blijk ineens?! Wat als ik mezelf dit heb aangepraat?! Wat als ik met 8 weken voor een echo kom en niks te zien is?!”, dacht ik. De onzekerheid maakte me in de war, maar de echo maakte daar al gauw een eind aan. Ik had een knipperend frummeltje in mijn buik. Ons kindje was daar, zichtbaar. Het groeide. Een onbeschrijfelijk moment en zo waardevol.
De eerste echo’s
Veel zwangerschapsklachten heb ik niet gehad. Ik had vreselijk veel honger en was uitgeput na inspanning, maar verder voelde het alsof ik de hele wereld aan kon. We gingen naar de verloskundige voor de 12-wekenecho. Ze zag dat er iets niet goed was. Huilend gingen we naar huis. “Komt dit goed? Heeft ze het niet verkeerd gezien?”, er ging van alles door mijn hoofd. Een lang weekend hebben we ons opgesloten in huis. Deuren op slot, gordijnen dicht, telefoons uit. De dinsdag erna mochten we dan eindelijk naar het UMCG Groningen. Mijn schoonmoeder reed met ons mee, voor het geval we te aangeslagen zouden zijn om dat hele eind weer terug te rijden.
De uitslag was vreselijk
Ook in het UMCG zag de arts dat het niet goed zat. Er zat een extra vliesje rondom het kindje met daarin vocht. Dit kon meerdere dingen betekenen, dus volgde diezelfde dag een vlokkentest. De uitslag kwam een week later en het bleek niet goed. Ons kindje had een chromosoom afwijking. Trisomie 18, ook wel bekend als Edwardssyndoom. Ook kregen we tijdens dit gesprek te horen dat ik een meisje droeg. Mijn eerste gedachten en volgens mij ook het eerste wat ik kon uitbrengen was: ‘Gelukkig klopt dat stukje gevoel nog wel!’ Mijn intuïtie, onderbuikgevoel of hoe je het ook wilt noemen, had mij totaal verlaten. Ik heb nooit in de gaten gehad dat het niet goed ging met mijn meisje.
Een vreselijke keuze
Na wat informatie over trisomie 18, voerden we gesprekken over mogelijk onderzoeken op het gebied van erfelijk en dergelijke. Ook hadden we het gesprek: hoe nu verder met deze zwangerschap, mijn kindje, mijn meisje, mijn dochter. Volgens de dokter hadden we twee opties: de zwangerschap beëindigen of wachten totdat zij het niet meer aan kon en kwam te overlijden. De tweede optie zou betekenen dat ik elke dag in angst zou zitten. “Zal vandaag haar laatste dag zijn? Zou ze nu pijn hebben? Zal ze de zwangerschap overleven, maar de bevalling niet?” De kans op overleven was nihil, maar niet uitgesloten. Er zijn kindjes met trisomie 18 die zowel de zwangerschap als de bevalling hebben overleefd, en zelfs een jaar hebben geleefd. Het leven van die kindjes waren pijnlijk met veel ziekenhuisbezoeken en operaties. Met dit in gedachten hebben wij de keuze gemaakt om de zwangerschap af te breken. Het is de moeilijkste keuze van mijn leven geweest. Ik maakte een eind aan het leven van mijn kindje. We waren er allebei van overtuigd dat wanneer we zouden wachten, dit egoïstisch zou zijn. We konden ons kindje toch niet laten leven met zo veel pijn? Nee, dat was ondragelijk geweest. Op maandag 2 juli 2018 om 17 uur ben ik bevallen van onze dochter Emma Evelien Saadhoff. Ze was na een zwangerschap van 15.4 weken geboren. Ze was prachtig mooi. Vol liefde, tranen, trots en pijn hebben we naar haar kunnen kijken. Ze heeft bij ons kunnen liggen en we hebben haar goed in ons op kunnen nemen. Wat een heftige gevoelens. Er ging zo veel door mij heen.
Ik kon er niet over praten
In het ziekenhuis zijn ze goed voor ons geweest. Emma lag op een handgemaakte quilt en deze kregen we mee. We mochten een klein doosje uitzoeken waarin we haar as konden bewaren. Ook vertelden ze ons dat we Emma konden aangeven bij de gemeente. Dit hebben we 16 juli 2018 gedaan. We hebben alle waardevolle spulletjes in een mooi doosje gedaan. Ook hebben we samen een prachtige tattoo laten zetten. Op deze manier hebben Emma haar dichtbij ons.
Na drie weken ben ik weer aan het werk gegaan, want wat moet je alleen thuis. Ik ben iemand die gaat malen, nadenken en voelen. Ik kon niet over mijn gevoel praten. Zakelijke gesprekken over de situatie kon ik aan, maar zodra mensen vroegen hoe ik me voelde of wat het met me deed, brak ik in 1000 stukjes. Mijn tranen waren op een gegeven moment op. Ik was op. Ik wilde me niet meer zo voelen. Weg drukken was het makkelijkste. Ik deed alsof ik het verwerkt had. En dat werkte prima. Voor even.
Weer een slechte zwangerschap
Tot mijn volgende zwangerschap. Het was april 2019. Het duurde voor mijn gevoel zo lang voordat ik eindelijk zwanger was. Maar toen het eenmaal raak was, hadden we dubbel geluk: Ik was in verwachting van een tweeling. Helaas mocht ook deze zwangerschap niet goed eindigen. Met 10 weken waren beide hartjes gestopt met kloppen en zou ik tabletten krijgen om de zwangerschap af te breken. Vlak voor de zomervakantie kon ik niet meer. Ik was boos op de wereld. Ik kon huilen van elke opmerking die op dat moment verkeerd kwam. Ik kon niet kijken naar zwangere vrouwen of vrouwen met baby’s. Ik kon wildvreemden wel iets aan doen. Mijn vriendinnen gunde ik het nog wel, maar ook hen liep ik liever uit de weg. Waarom kon de hele wereld zwanger worden en genieten van een baby en ik niet?! Dit was het moment dat ik moest gaan praten over wat er gebeurd was, wat mij was overkomen, hoe ik dit een plekje gaf en hoe ik dit moest verwerken. Mijn therapeut was mijn redder in nood. Ik heb zoveel aan haar gehad en zoveel geleerd over mezelf. Met haar hulp heb ik het verlies van Emma en de miskraam kunnen accepteren. Want dat deed ik eerder eigenlijk niet.
Was er een reden voor al die slechte zwangerschappen?
Ondertussen ben ik weer zwanger geworden, maar ook deze keer is het niet goed geëindigd. Rond 7 weken begon ik te bloeden en tijdens een echo bleek dat het hartje gestopt was. We werden weer doorgestuurd naar de gynaecoloog. Ik kreeg de keuze tussen tabletten of een curettage. Weer dezelfde gesprekken. Ik kon ze nu we dromen. Na de kerstdagen zou ik, als mijn lichaam zelf nog niks had gedaan, met de tabletten starten. Ik kreeg die avond zo’n buikpijn dat we naar de Eerste Hulp in het ziekenhuis zijn gegaan. Uiteindelijk heb ik op 28 december 2019 een curratage gehad. Ik zat er mentaal volledig doorheen. Voor het eerst juli sinds 2018 heb ik gekozen voor rust. Voor mezelf. Ik heb pauze genomen van werk om alles te voelen. Om dwars door alle rauwe pijn heen te gaan. Dit heeft me zoveel nieuwe inzichten gegeven. Ik ben van werk veranderd, heb keuzes gemaakt die ik al tijden wilde, maar nooit durfde te nemen. Ook zouden we met onderzoeken starten vanuit het ziekenhuis. “Is er een achterliggende reden waardoor onze zwangerschappen niet goed eindigen? ” Begin april zouden we starten. Tot die tijd mocht ik niet zwanger worden…..
Begin maart had ik een positieve zwangerschapstest in handen. We waren natuurlijk erg blij, maar al snel gingen we verder met de orde van de dag. Mijn man ging naar zijn werk en ik ging naar mijn afspraken. Ik belde de gynaecoloog en vertelde het nieuws. Ik was wat zakelijk en wilde niet bij mijn gevoel komen. “Het zal toch wel weer mis gaan”, dacht ik. Ik was onder controle bij de gynaecoloog. De gynaecoloog schreef mij progesterontabletten voor. Geen idee of het zou helpen, maar schade kon het niet brengen.
De echo’s en uitslagen
De eerste echo was daar. Ik moest dit alleen doen. Door de coronaregels mocht mijn man niet mee naar binnen. Ik merkte dat ik erg rustig was. Ik zei nog nuchter tegen mijn man: “We zien wel wat er gaat gebeuren. Meer dan dit kan ik niet doen”. Ik tuurde naar het plafond. De gynaecoloog zag iets, maar kon nog niet goed zeggen of het positief was of niet. Het was te klein. Ik liep rustig weer naar buiten en vertelde het aan mijn man. De week erop lag ik er weer. Dit keer was ik wat vrolijker, maar toch voorzichtig. En jahoor, een kloppend hartje.
Bij de 8- wekenecho was alles zo positief dat ik niet meer bij de gynaecoloog hoefde te blijven. Ik mocht naar de verloskundige. Ik belde haar gelijk en vertelde het nieuws. Ik mocht een week later langskomen. Ook daar waren de beelden prachtig. De 12-wekenecho en de NIPT kwamen eraan. Met enige spanning gingen we er heen. De echo was echter perfect. Geen afwijkingen te zien, het hartje klopte sterk en de kleine kummel was bewegelijk. We hebben samen met de verloskundige een traantje gelaten. Ook de NIPT-uitslag was goed. Het genieten kon eindelijk echt beginnen.
Een zwangerschap vol verschillende emoties
Het was een zwangerschap van 37.2 weken vol emoties, meer positief dan negatief. Er stonden zoveel mensen door dik en dun voor ons klaar. Er waren twijfels, goede echo’s, nachtmerries, blijdschap en geluk. Er was niets dat niet besproken werd. Met elke week die we hadden gehaald, groeide mijn zelfvertrouwen. Ik genoot elke week steeds meer en na de 24 weken grens, was ik volledig over mijn angsten heen. Er kon van alles gebeuren, maar er zou van dat moment gevochten worden voor ons kleine meisje.
Het was een magische zwangerschap. Ondanks het verlies wat wij mee dragen, voelen we ons gelukkiger dan ooit. We zullen nooit vergeten wat we hebben meegemaakt. Emma zal altijd een onderdeel blijven van mij, van ons. Zij hoort bij ons gezin en zij is evenveel mijn dochter als dat Aimée is. Ik geniet van elk moment met Aimée. En soms, zo nu en dan, vragen we ons toch af: “Hoe zou Emma zijn geweest? Zou ze op Aimée hebben geleken? Hoe zouden Emma en Aimée samen zijn opgegroeid?” Soms is het fantaseren heerlijk en soms doet het zeer. Dat verdriet mag er zijn. Dat is oké. Maar het is ook niet erg als ik even niet stil sta bij Emma en al mijn focus leg op Aimée.
NATASCHA
