Vlak na mijn bevalling ging het al snel mis. In rap tempo was ik twee liter bloed verloren. Of ik in levensgevaar was, wist ik niet. Ik voelde mij alleen, hulpeloos en bedreigd door de witte jassen. Ik wist niet goed wat er gaande was. Het was heel beangstigend. Na mijn kraamweek voelde ik mij mentaal slechter worden. Ik kreeg paniekaanvallen, flashbacks en de dwanggedachten om mezelf te vergelijken met andere moeders. Dit ging niet goed. Ik trok aan de bel bij de verloskundige: “Ik denk aan een Post traumatische stress stoornis” zei ze, “Ik zal je doorverwijzen naar een gynaecoloog en zij zal jou waarschijnlijk doorverwijzen naar een psycholoog voor EMDR-therapie”. “EMDR-therapie?”, dacht ik. “EMDR-therapie voor mijn bevalling? Na de mooiste gebeurtenis in mijn leven moest ik in therapie?”. Ik kon die twee dingen niet op één lijn krijgen.
Ik voelde veel verdriet
Tijdens de kraamvisite vroegen familie, vrienden en kennissen hoe de bevalling was verlopen. Als ik mijn verhaal had afgerond eindigden zij meestal met de zin: “Gelukkig is het nu voorbij en is Jack gezond”. “Voorbij?” dacht ik dan. Ik ben elke dag enorm verdrietig om de situatie. Ik kan mijn eigen kind niet verzorgen door mijn lichamelijke gesteldheid. Ik ben enorm boos op mezelf omdat ik mij niet gelukkig voel. Er is niks ‘voorbij’, alles is pas net begonnen. Tijdens mijn EMDR-sessies begon ik steeds meer in te zien wat voor taboe hierop lag. Ik besefte mij dat de verloskundige en het ziekenhuis hier geen woord over hebben laten vallen. Ik ging mijn eigen onderzoek doen. Ik stelde vragen aan mijn psycholoog en kwam al snel tot de conclusie dat dit probleem veel groter is dan ik dacht.
Eén op de tien
Jaarlijks ontwikkelen ruim 2000 vrouwen na de bevalling PTSS en ruim 23000 vrouwen een postnatale depressie (PD). Dit betekent dat ruim één op de tien vrouwen serieuze psychische klachten heeft na de bevalling. Mentale klachten ontstaan niet alleen door een gebeurtenis maar ook door ons lichamelijk welzijn. Op het moment dat ons lijf in levensgevaar is, gaat het in overlevingsmodus. Dit houdt in dat onze hersenen minder serotonine aan gaan maken. Er is op dat moment even geen ruimte om gelukkig te zijn. Het depressief of ‘slecht’ voelen staat geheel in verband met de lichamelijk staat waarin we ons bevinden.
Eenzaamheid
Een factor die ik ook verbazingwekkend vaak heb zien opduiken in onderzoeken en artikelen is eenzaamheid. Moeders met PTSS na de bevalling voelen zich zo verschrikkelijk alleen. Vaak komt dit omdat ze een groot verschil voelen met hun eigen bevalling en dat van anderen. Ook voelen zij de druk om gelukkig te zijn en ervaren zij onbegrip van de mensen om hun heen. Dit zorgt ervoor dat vrouwen vaak niet weten waar zij om hulp kunnen vragen. Dit kan ik beamen. Ik ben jong moeder geworden. Ik had daardoor helemaal geen vriendinnen om mij heen die bevallen waren, laat staan een traumatische bevalling hebben meegemaakt.
Groot schuldgevoel
Vaak voelen vrouwen met een traumatische bevalling zich schuldig. Schuldig omdat ze zichzelf niet konden geven waar ze op hadden gehoopt, maar ook schuldig tegenover hun kindje. Ze voelen zich vaak slechter of zwakker dan vrouwen zonder bevallingstrauma vanwege het onvermogen de bevallingservaring te kunnen wegdenken. Ik voelde mij enorm schuldig naar mezelf. Ik had mezelf tekort gedaan, ook al had ik de situatie niet in handen. Voor mijn gevoel waren al mijn wensen, ideeën en verlangens afgepakt door het verliezen van zoveel bloed. Ik kon amper op mijn benen staan, dus al helemaal niet zelfstandig voor Jack zorgen. Ik voelde me schuldig niet alleen naar mezelf, maar ook naar Jack. Ik was niet de moeder die ik wilde zijn en daardoor in mijn ogen niet goed genoeg.
Druk vanuit de maatschappij
Waarom er op dit onderwerp een taboe rust, is denk ik af te leiden aan onze maatschappij en opvoeding. We worden geacht blij te zijn met het zwanger zijn en de geboorte van ons kindje. De angst om veroordeeld te worden op het niet gelukkig zijn is bij veel vrouwen erg groot. Daarnaast worden de klachten bij 75% van de vrouwen niet herkend. Dit maakt de stap om hulp te zoeken natuurlijk ook weer een stukje groter. Hoe kan dit beter?
Rouwen om jezelf
Ik heb inmiddels veel gelezen over het mentale proces rondom de bevalling. Dat samen met de ervaringen die ik zelf heb meegemaakt, ben ik tot de conclusie gekomen dat alles wat je op internet over dit onderwerp leest echt veel te mild uitgedrukt wordt. Ik denk dat weinig mensen een rouwproces kunnen voorstellen waarin in je rouwt om jezelf. Het loslaten van de oude trauma-vrije jij en het kennis maken met een beschadigde kersverse moeder. Het niet zonder spanning kunnen terugdenken aan de mooiste dag van je leven. En vooral het niet weg kunnen lopen van jezelf.
Ons denken is niet wie je daadwerkelijk bent
Ik denk dat een kraamverzorgster en verloskundige meer kennis moeten hebben van PTSS en PD. Het kan dan sneller kunnen worden herkend en aangepakt. Daarnaast heb ik heel erg geleerd dat je niet bent wat je denkt. Je brein staat compleet los van je identiteit en je persoonlijkheid. Ik zei tegen mezelf; “Je moet nog een keer bevallen, pas als je dat hebt gedaan ben je van je trauma af”. Compleet onlogisch en niet relevant als ik er nu naar terug kijk. Ik voelde mij een stalker omdat ik dwanggedachten kreeg naar het opzoeken van andere moeders. Ik moest mezelf vergelijken en ik moest zien dat zij het (in mijn ogen) veel beter hadden dan ik. Nu weet ik beter: er is een stem zonder trauma en een stem met trauma in mijn hoofd. Die stemmen zijn er maar zijn niet wie ik ben. Ik heb geleerd keuzes te maken
Als je zelf met deze gedachten worstelt, trek dan alsjeblieft aan de bel bij je verloskundige of huisarts. Je mag mij ook altijd benaderen.
Gebruikte bronnen: postpartumcentrum & stichtingbevallingstrauma
YASMILA
