Een zwangerschap na een miskraam is anders

Eindelijk zwanger na 3 jaar

Op 14 mei 2020 had ik mijn eerste positieve zwangerschapstest in handen. We waren zo blij. Na bijna drie jaar proberen, was het dan eindelijk gelukt. Op 9 juni mochten we naar de verloskundige om te kijken hoever ik was in de zwangerschap. De verloskundige zette de echo op mijn buik, maar zag niks. Ik schrok direct, maar ze stelde ons gerust dat ze bij een inwendige echo meer kon zien en of ze dat mocht doen. Zo gezegd zo gedaan en jawel, daar zagen we een minimensje op de echo. Ik was rond de 8 weken zwanger. We waren ontzettend blij en konden niet wachten om dit met vrienden en familie te delen. Op 20 juni hebben wij het nieuws uiteindelijk gedeeld met onze familie en vrienden. 

Slecht nieuws

Op donderdag 2 juli kwam ik thuis na een lange dag werken. Ik was erg moe en dacht dat dit mede door de zwangerschap kwam. Opeens voelde ik wat geks en liep naar de wc. Daar zag ik tot mijn schrik dat ik bloedverlies had. Ik riep mijn vriend erbij en vroeg of we hiervoor naar het ziekenhuis moesten bellen of dat dit erbij hoorde. Mijn vriend bedacht zich geen seconde en belde direct de verloskundige. We konden die avond om half 9 terecht. Vol spanning zaten wij te wachten tot het tijd was. De tijd kroop letterlijk voorbij. In de auto zeiden we nog tegen elkaar dat het vast allemaal goed zat. Maar helaas… Toen de verloskundige de echo op mijn buik zette zagen we meteen dat er geen hartje meer klopte. Daarna kregen we te horen wat onze opties waren: een curettage, afwachten of de bevalling opwekken met pillen. Ik kies voor het laatste in het ziekenhuis.

De geboorte op de wc

Woensdag 8 juli mochten wij ons melden in het ziekenhuis. Ik kreeg die dag pillen om de missed abortion op te wekken. Na de eerste dosis pillen merkte ik nog vrij weinig en rond de middag moest ik nogmaals een dosis innemen. De tijd kroop voorbij en we vermaakten ons met series kijken. Tegen 6 uur ‘s avonds was er nog niet veel veranderd. Ik gaf aan dat ik naar huis wilde. Dit werd overlegd en even later zaten we in de auto onderweg naar huis. Op de snelweg begonnen de krampen. Steeds heftiger en sneller na elkaar. Ik zei tegen mijn vriend dat hij nu echt heel snel moest rijden om thuis te komen! Voor mijn gevoel duurde de rit wel uren. We waren echter thuis na een kort ritje van 30 minuten. Ik rende naar de wc en voelde gelijk dat er van alles gebeurde. Eerst kwam er veel vruchtwater met bloed en daarna kwam de rest eruit. Dit ging niet geheel vanzelf en ik moest zelfs meepersen. Gelijk voelde ik mij heel leeg en verdrietig. Ik was niet meer zwanger. 

Mijn baarmoeder was schoon voor een volgende zwangerschap

De weken daarna deed ik rustig aan en bouwde ik langzaamaan mijn werk weer wat op. Een aantal keer had ik een check bij de gynaecoloog om te kijken of mijn baarmoeder schoon was. Dit was tot twee keer toe niet het geval. We moesten rustig afwachten. Begin augustus ging het weer goed en had ik alles weer onder controle. Ook was mijn baarmoeder schoon en kregen we groen licht voor de volgende ronde. We gingen eerst nog even lekker op vakantie en genoten van de feestjes. 

Een zwangerschap na een miskraam is anders

Op 7 december 2020 had ik weer een positieve zwangerschapstest in handen, maar dit geloofde ik niet. “Vier maanden geleden een miskraam en nu alweer zwanger?!”, dacht ik. Ik deed die week elke dag een test, en ja hoor, het was echt waar. Ik was weer zwanger. Een zwangerschap na een miskraam was anders. Eigenlijk voelde alles spannender. De eerste zwangerschapstest was spannend, want klopte dat tweede streepje echt wel? Daarom deed ik wel zes testen om er echt zeker van te zijn. De eerste echo was spannend, want was er wel een hartslag? En ja, gelukkig was dat er. Gelukkig kreeg ik een extra echo rond de periode waarbij het de vorige keer helaas mis was gegaan. Toen kon ik er eindelijk wat meer van genieten en begon het vertrouwen te groeien. Tegen de tijd dat ik mijn kindje voelde bewegen, was het weer spannend, want voelde ik de kleine wel vaak genoeg? Toch heb ik een makkelijke zwangerschap gehad. Ja, ik vond alles spannender en vroeg me vaak af of alles wel goed ging, maar toch kon ik er ook echt van genieten. Het groeien van mijn buik en het bewegen van de kleine was heerlijk. Het getrappel en het reageren op onze hand voelde magisch. Wat een bijzondere ervaring was dit! 

Mijn vliezen braken

Op 15 augustus 2021 na een zwangerschap van precies 40 weken braken om half 2 ‘s nachts mijn vliezen toen ik naar de wc wilde gaan. Eerst waren mijn vriend en ik nog aan het twijfelen of dit wel echt mijn vliezen waren. Maar eenmaal op de wc was hier geen twijfel meer over mogelijk. Daar kwam het vruchtwater en deze was helder. Op dat moment waren er nog geen weeën. Het advies was om af te wachten en weer te gaan slapen. Ja slapen… Alsof iemand dan kan slapen! Ik stapte onder de douche en wachtte af. Tegen 4 uur begon ik iets van weeën te voelen, maar dit stelde nog niet zoveel voor. Mijn vriend ging nog even slapen en ik deed een poging. Bij elke kleine wee was ik klaar wakker. Al met al heb ik denk ik anderhalf uur geslapen. Om half 6 begonnen de weeën wat meer door te zetten. Ik kon ze goed opvangen. Het viel mij allemaal nog mee. Dit hield ik een uur vol en toen hebben we de verloskundige gebeld.

Een snelle badbevalling

De verloskundige was tegen kwart over 7 bij ons. Ik had toen 3 cm ontsluiting en was echt blij. Na één uur zat ik al op 3 cm! We pakten onze spullen en reden naar het ziekenhuis. Om 8 uur waren we er en toen kwamen de weeën echt sneller op elkaar. Ik wilde graag in bad bevallen. We lieten direct het bad vollopen. Rond half 9 zat ik heerlijk in het warme water en kreeg ik weer wat praatjes. Om 9 uur voelde ik dat de weeën serieus kwamen. De verloskundige van het ziekenhuis checkte mijn ontsluiting. Ik zat op 8 of 9, dat wist ze niet precies. Mijn vriend belde mijn eigen verloskundige en zei dat de bevalling wel heel snel ging. Hij vroeg of ze meteen naar het ziekenhuis kon komen. Vanaf dat moment ging het inderdaad erg snel. Mijn weeën kwamen nóg sneller op elkaar en rond kwart voor 10 zei ik: “Ik kan echt niet meer”. Op de gang ontstond lichte hectiek, want mijn verloskundige was er nog niet. Net op het moment dat de verloskundige van het ziekenhuis mijn kamer in wilde gaan, kwam mijn eigen verloskundige er aan gerend. Ze was echt net op tijd, want ik had direct persdrang. Ik zat nog steeds in bad. Na een snelle bevalling was daar om 10:37 uur ons zoontje Lux.

IVANKA