Ineens komen er twee artsen, ze pakken een stoel en gaan zitten, ik voel dat er slecht nieuws gaat komen

Henrieke schrijft een reeks. Lees hieronder het vorige deel.

Deel 1: Ik ben bang, want er zit een hard plekje op de zaadbal van mijn man

De hartslag van ons kindje gaat naar beneden

De weeën worden zo heftig. Ik kan niet meer. De weeën komen achter elkaar en na een uur vraag ik hoe ver ik ben. Ik voel echt persdrang, maar ik zit nog steeds op 8 cm. De verloskundig voelt wat er gebeurt tijdens een wee. “Het hoofdje ligt nog te hoog”, zegt ze. Na een half uur houd ik het niet meer. Ik zeg dat ik moet persen maar ook voel dat het me niet lukt. Ze zeggen dat het me gaat lukken. De verloskundige voelt nog steeds geen 10 cm, maar ik mag toch gaan persen. Na een aantal minuten gaat de hartslag van de baby ineens erg naar beneden. Hij heeft het heel moeilijk. Ik krijg ineens weeënremmers ingespoten. “De baby moet herstellen”, zegt ze. Van die weeenremmers word ik helemaal niet goed. Ik ben misselijk, voel nog steeds erge weeën en m’n hart klopt zo snel.

Mijn zoontje zit vast achter mijn schaambot

Dan ineens moet ik weer gaan persen. Ik voel dat z’n hoofdje eruit komt, maar de rest niet. Ik moet eerst op m’n ene en dan op m’n andere zij. “Ik ga nu de noodknop indrukken”, schreeuwt de verloskundige. Het lukt me niet. Mijn zoontje zit vast achter het schaambot. Ik zie de mannelijke gynaecoloog met een heel team binnenkomen. Ik weet dat hij de meeste ervaring heeft. “Oh, nu komt het goed”, denk ik opgelucht. Ik moet op handen en knieën gaan zitten en ik voel ze trekken aan het hoofdje van de baby, maar ik voel ook hoe hij weer keihard terugklapt. Dat gevoel en geluid, het lijkt alsof ze alles uit me trekken. Ik schreeuw het uit van de pijn. Ons kindje komt er nog steeds niet uit. M’n man moet mij vast houden, want ze trekken zo hard aan het hoofdje van de baby. Het lijkt wel uren te duren. M’n man is in paniek en schreeuwt: “Jongens, trek hem eruit. Doe wat!”. De artsen hebben eigenlijk nog maar één optie en dat is mijn schaambot doorknippen. Ze staan klaar met de spullen, en op dat moment geeft de baby het op. Hij ademt niet meer en wordt slap. Ze kunnen hem eruit trekken. Ik verga van de pijn en ik draai me om. Het bloed zit overal, zelfs op het plafond.

Ik vraag of ons kindje nog leeft

Ik hoor geen gehuil. Ze nemen onze baby gelijk mee en staan met een heel team om hem heen. Ik vraag of hij nog leeft. Niemand geeft antwoord. Ik vraag het weer. “Waarom huilt hij niet?”, schreeuw ik. Ik wil hem zo graag zien en vast houden. “Hij heeft het echt heel moeilijk. Hij wordt nu beademd. Hij heeft een hartslag, maar deze is erg hoog”, vertelt de arts. Ze vragen hoe hij heet. “Kyano”, zeg ik. Ik vraag of hij het gaat redden. De arts geeft geen weer hier antwoord op. “We nemen hem mee. De vader mag mee”, hoor ik. Ik blijf achter en heb nog steeds m’n baby niet gezien of aangeraakt. De arts zegt: “Jij moet de placenta nog baren. Na het douchen en eten, mag je naar je zoontje toe”.

De eerste ontmoeting

Ik app m’n man: “Leeft hij nog? Kan je alsjeblieft een foto maken en sturen?” Dat doet hij. Ik schrik, want ons kindje is helemaal blauw en heeft een grote bult met vocht op z’n hoofd. Ik vraag of alles wel goed is. Hij antwoordt dat z’n armpje verlamd is en dat hij eindelijk ademt, maar de artsen kijken even z’n hartje na, omdat z’n hartslag erg lang boven de 220 bleef. Onze zoon moet gemonitord worden. Ik roep naar de arts dat ik direct naar hem toe wil. Ze zegt dat ik even moet douchen, plassen en wat eten. Ik spring nog net niet mijn bed uit. Ik douche snel. Als ik klaar ben, staat er beschuit met muisjes en brood. Ik krijg geen hap door m’n keel, maar ik eet met tegenzin, want ik wil naar m’n baby! En dat mag dan. Ik ga in de rolstoel zitten. De verpleegkundige brengt me naar Kyano en m’n man toe. Hij ligt daar in een couveuse. Het is een grote baby van 4170 gram. Hij leeft en ik kan hem aanraken. Ik voel me heel trots en stuur iedereen: “Om 5:03 uur op 27-10-2021 is Kyano geboren. Na een zware start, doet hij het heel goed. Alleen z’n armpje is nog verlamd”.

De gynaecoloog is aangeslagen

De gynaecoloog komt langs en lijkt toch wel heel erg aangeslagen. “Zo had het niet moeten gaan”, zegt hij. Die dag blijft Kyano kreunen van de pijn. Hij krijgt paracetamol, maar dat helpt niks. Mijn vriendin heeft toevallig avonddienst en is veel bij mij op de kamer. Ook zij vindt het niet normaal hoe erg hij kreunt en roept een paar keer de kinderarts erbij. De arts vindt dat onze zoon oncomfortabel is door de bevalling, maar vind zwaardere medicijnen zoals morfine toch wel een hele grote stap. De nacht verloopt redelijk. In de ochtend vertelt de verpleegkundige dat Kyano onder de blauwe lamp gaat. Later hoor ik van de gynaecoloog dat hij het niet vertrouwde die nacht toen hij thuis kwam. Het zat hem niet lekker en dus is hij ‘s ochtends naar de kinderarts gegaan. Daar vertelde hij hoe Kyano ter wereld is gekomen. Ook de kinderarts vertrouwt het niet. Hij twijfelt geen moment en regelt gelijk een echo voor de hersentjes.

Ik voel dat er slecht nieuws gaat komen

Die dag komt er een echoscopist langs. Eerst zie ik nog een verpleegkundige van de neonatologie. Ze zegt dat Kyano zijn flessen slecht drinkt en brengt een sonde aan, zodat hij wat kan aansterken. Ook vindt ze dat hij veel te snel ademt. Z’n kleur is wat wit en hij maakt af en toe rare ongecontroleerde bewegingen. Naar mijn idee doet hij het echter nog steeds goed. Hij kreunt minder en hij ademt nog steeds zelf. Die dag komen er meerdere artsen langs. Ze kijken naar hem, zeggen niet veel en gaan weer weg. Rond etenstijd komen er ineens twee artsen langs. Ze pakken een stoel en gaan zitten. Ze kijken heel bedroefd. Ik voel dat er slecht nieuws gaat komen. “Jullie baby heeft een echo gehad van z’n hersentjes en we zien hersenschade”. M’n man antwoordt gelijk: “Ik wist het. Ik heb alles gezien. Het kon gewoon niet goed zijn.” De artsen kijken elkaar aan. “Er is een ambulance onderweg vanuit het WKZ. Jullie baby is erg ziek”. Ik breek op dat moment.

Kyano moet met spoed naar het WKZ

M’n schoonouders komen even later binnenlopen. Er moet nog een infuus geprikt worden. Mijn man loopt mee, maar komt weer terug. Het prikken lukt niet, Mijn man pakt mij vast en we huilen. Oma loopt met de arts mee voor het infuus. Onze zoon laat zich niet zomaar prikken en verzet zich heel erg. Hij huilt heel hard. De arts zegt dat dit wel een goed teken is. Hierna mogen we afscheid nemen tot de ambulance er is. De arts blijft straks bij onze zoon in de ambulance en brengt hem naar het WKZ. Wij moeten zelf erachteraan komen rijden. Hij waarschuwt nog dat we niet moeten schrikken in het WKZ, want daar op de NICU zal alles anders zijn. De ambulance is er. Kyano lijkt ineens zo klein op z’n groot ambulancebed in een bakje. Ik kan dit niet aanzien, toch maken we overal foto’s van, al is het alleen maar voor de verwerking. Ik ga terug in de rolstoel en we gaan naar de auto op weg naar het WKZ te Utrecht. In de lift zie ik nog de ambulance met zwaailichten voorbij komen. “Daar ligt ons kleine mannetje in… Waar zijn we in beland? Wat gaat de toekomst ons brengen?”, denk ik. Ik ben bang voor de toekomst.

Lees HIER het vervolg

HENRIEKE