De eerste punctie vond ik eigenlijk best meevallen. Een beetje buikpijn, het leek op heftige menstruatiekrampen. Ik had toen maar vijf eicellen, daar zal het vast mee te maken hebben gehad. Deze tweede punctie was echter wèl heel heftig. Ik lag letterlijk te schreeuwen en te huilen van de pijn. Het voelde alsof ik constant werd gestoken met messen in mijn buik.
Er groeiden tientallen eicellen bij mij
“Meestal worden er zo’n vier tot acht eicellen geprikt”, vertelde de arts. Ik had er maar liefst 48. Vandaar die helse pijn. Tijdens de punctie werd mij gevraagd of ik wilde dat ze stopten. Nee, ondanks de pijn mochten ze doorgaan. “Iedere eicel is er één”, dacht ik. Ik zette door. De artsen zeiden dat ze het nog niet eerder hadden mee gemaakt dat het er zóveel waren. Na de punctie werd ik helaas opgenomen in het ziekenhuis, omdat ik zo ziek was van de pijn. Ik kon niet meer lopen, plassen of eten. Wat ik wel kon was heel veel overgeven en ik hield verschrikkelijke buikpijn. Toen ik naar huis mocht, heeft mijn beste vriendin twee weken bij mij gelogeerd en voor mij gezorgd. Ik lag als een mummie op de bank of in bed. Mijn partner stond mij bij wanneer het nodig was. Mijn grootste steun. Hoewel het herstel zwaar was, waren wij ook heel blij dat er 26 embryo’s gegroeid bleken. 26, wat een aantal! Ongelofelijk.
Â
Spontaan zwanger
In februari kreeg ik mijn eerste terugplaatsing. Ik moest een maand wachten, omdat ik zo ziek was. Helaas mislukte deze terugplaatsing. Ook april moest ik overslaan omdat mijn gezondheid het niet toeliet. Ik voelde mij zo zwak, moe en misselijk. En wat bleek, het was te verklaren: ik was zwanger, spontaan! We konden het niet geloven. Ik heb een paar keer naar de zwangerschapstest zitten staren: “Huh, positief, echt? Ja, toch echt positief… Zal het niet een foutje zijn?”. Maar nee, elke test gaf dikke strepen aan.
Een rollercoaster
We waren zo verrast en blij. Helaas duurde dit maar even, want ik kreeg een miskraam. Wat een ontzettende rollercoaster. We probeerden het positieve ervan in te zien. Het was heel verdrietig, maar ik kon zwanger worden. Ik wilde meteen verder. Ik moest eerst wachten tot een menstruatie. Gelukkig kwam deze al snel en konden we weer een terugplaatsing inplannen.
Nogmaals zwanger
De poging van juni, juli en augustus mislukten. Maar we gaven niet op, zeker niet. “Ooit, op een dag, zal het vast lukken”, zeiden we tegen onszelf. Ik had veel steun van lieve mensen om ons heen. Zij sleepten ons erdoor heen. In september had ik weer een terugplaatsing en ja hoor: zwanger! De eerste zwangerschapstest gaf vreemd genoeg niets aan. Het werkte niet goed. Ik werd best pissig. Leef je naar zo’n moment toe en dan moet je alsnog wachten. Mijn vriend kocht snel een nieuwe test en gelukkig bleek deze dik positief.
De navelstreng van onze dochter is niet helemaal in orde
In juni 2022 verwachten wij na 5,5 jaar kinderwens een lief meisje. En eindelijk nu ik dit schrijf, kan ik ervan genieten. Dit heeft even geduurd, want ik was heel bang voor een miskraam. Elk pijntje dat ik had, baarde mij zorgen. Uit de echo’s bleek dat de navelstreng maar twee in plaats van drie bloedvaten heeft. “Je hoeft je hier geen zorgen over te maken”, zei men in het ziekenhuis, maar toch kon ik dit in eerste instantie niet loslaten. Er is momenteel wel een kans dat onze dochter kleiner geboren wordt, maar tot nu toe zijn alle controles goed.
We zijn er klaar voor
Grote zus Lexie vindt het erg spannend. We proberen haar overal bij te trekken en dat vindt ze geweldig. Ze is stiekem zo blij dat ze een zusje krijgt, en geen broertje. We zijn druk bezig geweest met de voorbereidingen. Het slaapkamertje is klaar en de naam hebben we al gekozen. Ook de geboortekaartjes zijn helemaal af. Meisje we zijn er klaar voor!
Onze wens en diep verlangen, is door geluk vervangen. Na vijf jaar van hoop, teleurstellingen, verdriet en veel geduld. Na de tiende terugplaatsing ben je niet meer weg gegaan. Nog steeds vol ongeloof maar ontzettend dankbaar, besloot ons wondertje te groeien.
KAYLEIGH
