Keiharde woorden, 100% realiteit. Niet aan drugs of alcohol zoals de eerste gedachten bij verslavingen zijn, maar aan een medicijn. Een medicijn waar ik inmiddels vanaf ben. Een medicijn wat naar mijn mening veel te snel voorgeschreven wordt. Als we zo doorgaan, gaan we hierin Amerika achterna. Daar waar “oxy” een van de meest voorkomende verslavingen is. Ik ben er nu vanaf, maar de verslaving blijft, voor altijd. Ik heb het over de volgende medicijnen:
Oxycodon: een zeer verslavend medicijn, waarbij een sterk fysieke afhankelijkheid kan ontstaan. De pijnstiller is een semisynthetisch opiaat, wat bekend staat om de effectieve werking tegen hevige pijn. De werking van oxycodon is te vergelijken met die van stoffen als morfine en heroïne.
Oxycontin: “Hillbilly Heroïne” genoemd vanwege het wijdverspreide misbruik ervan in het Appalachen gebied. Er ontstaat een groot misdaadprobleem in de Verenigde Staten rondom OxyContin. In één district werd geschat dat verslaving aan dit middel verantwoordelijk was voor 80% van alle misdaad daar.
Na een auto ongeluk kreeg ik mijn eerste Oxycodon voorgeschreven
Het is ruim acht jaar geleden dat ik mijn eerste, toen enkel nog, Oxycodon innam. Ik kreeg deze voorgeschreven, een aantal maanden na een auto ongeluk. Inmiddels had ik al veel verschillende medicijnen gehad zonder resultaat of waar ik op reageerde met een allergie. Het begon met tweemaal daags 10 milligram, één bij het ontbijt en één met het avondeten. Het leek een beetje te helpen, maar absoluut nog niet voldoende, dus werd er na een goede maand driemaal per dag 20 milligram voorgeschreven. In het begin leek het wat werking te hebben, maar langer dan één week bleef dat gevoel niet. En zo ging het door, ophoging na ophoging tot er ook langwerkende medicijnen werden voorgeschreven. Ik moest Oxycontin in combinatie met nog een extra pijnstiller slikken om een beetje te kunnen functioneren.
Mijn lichaam verlangde naar meer en meer
Mijn man en mijn familie zagen mijn karakter langzaamaan veranderen. Ik was mezelf niet meer. Van de sociale vrolijke Dees bleef weinig over. Ze kregen er een snel geïrriteerde versie voor terug, die liever in huis bleef waar ze niet teveel prikkels zou krijgen. En de pijn? Die werd niet minder, maar leek steeds weer meer te worden. Doordat dit medicijn zo verslavend is, gaat je lichaam naar meer en meer vragen, dat gebeurde bij mij ook. Ondanks dat ik zelf tijdens mijn gebruik nooit wat heb gemerkt van mijn karakterveranderingen, wist ik wel één ding zeker: Ik gebruikte al teveel Oxy voor mijn gewicht en voor mijn lichaam. Specialisten hebben me dit vaak verteld. Toch wilden artsen het middel ophogen om mij pijnvrij te krijgen. “Maar ik zal daar dan toch ook weer aan gewend raken? Waar is dan het einde?”, riep ik vaak. Nog verder ophogen, ging ik echt niet doen! Na een tijd waarin mijn lijf maar bleef vragen om meer, wilde ik er vanaf. “Maar wat dan?”, vroeg ik me af. Er was geen andere keuze. Ik moest dit wel blijven gebruiken. Ik accepteerde het met de jaren, ondanks dat mijn omgeving bleef zeggen: “Ga van die zooi af!”. Ik had geen keuze, volgens artsen. Er vlogen jaren voorbij en elke maand nam ik zonder het zelf te weten ook weer een stukje afscheid van mijn eigen karakter….
Samen met de arts besloot ik te stoppen
Het was 13 december 2019, toen ik mijn zoveelste afspraak had in het Erasmus MC in Rotterdam. Ik kreeg te horen dat er echt geen andere opties meer voor mij waren. Dit keer zat er een andere professor bij. Hij vertelde me dat ik toch wel duidelijke schade had in mijn hersenen. Dit kwam nogal hard aan. Maar hij vertelde me nog meer: “Jij kan van de Oxy af”. Ondanks mijn zware verslaving. Ondanks dat mijn lichaam er naar snakte. “Ik ga dit doen!”, dacht ik, “de verslaving blijft de rest van mijn leven. Het zal met vallen en opstaan gaan”. De arts gaf aan dat ik kon stoppen en als ik zou willen zelfs cold turkey. “Misschien moet je daar over nadenken?”, werd me gevraagd. Hij vertelde me het plan van aanpak, hoe we alles zouden gaan doen. Ik kon niet zonder pijnstilling en ik ging opnieuw revalideren, dus ik had wel een nieuw middel nodig. Iets wat kon concurreren met de Oxy, maar zonder het verslavende gedeelte en zonder altijd stoned te zijn. Ik krijg er vier verschillende medicijnen voor terug, elk met zijn eigen werking. Het zou een soort reactie opwekken in mijn hersenen die ervoor zorgden dat het een pijnstillend effect gaf. Dik twee uur hebben we naar hem geluisterd en ik had er zin in, hoe gek dit misschien ook klinkt. Eenmaal thuis gekomen vertelde ik het mijn moeder. Eindelijk kon ik van deze zooi af.
De start zonder Oxy
Het was zaterdag 14 december 2019, vanaf vandaag geen Oxy meer. Spannend! Maar ik ging ervoor. We liepen naar mijn schoonouders voor een kopje koffie. Ik voelde me moe en had pijn, maar ik wilde de deur uit. Bryan vroeg me hoe ik me voelde. “Gaat goed hoor!”, zei ik. We dronken koffie. Ik begon me steeds slechter te voelen. De wereld ging een beetje aan me voorbij en ik drong Bryan aan om zijn koffie op te drinken en naar huis te gaan. Bryan vroeg me onderweg naar huis hoe het ging. “Als dit het is, peanuts!”. antwoordde ik. Ik had het wel zwaar, maar goed, dit kon ik echt wel aan. En toen kwamen we thuis, mijn lijf leek los van mijn hoofd te staan. Ik ben op de bank gaan liggen en heb me nog kleine stukjes verplaatst. Zweten, trillen, koud, warm, vermoeid, misselijk, overgeven. Alles kwam tegelijk. Ik kon niet wachten om te gaan slapen. Wist ik veel dat toen het ergste nog moest gaan komen.
Het afkickproces
We liepen naar boven, want ik kon niet meer. Liggend op bed, tripte ik keihard. Niet voor even, maar de hele nacht lang. De Oxy uit mijn nachtkastje had ik al naar beneden gegooid. Dan kon ik het ook niet in een opwelling pakken. Bryan hield me wel tegen, mocht ik toch gaan. Wat ging het slecht met me. Als de Oxy naast me had gelegen, weet ik niet of ik het had laten liggen. Het werd ochtend en ik was gebroken. Ik voelde me verschrikkelijk, maar was nog steeds heel zeker van mijn zaak. “Nooit meer Oxy voor mij. Dit afkickproces had ik misschien wat onderschat, maar de aanhouder wint. Toch?!”, sprak ik mezelf moed in.
Alle Oxy moest mijn huis uit
Het was maandagochtend zeven uur. Ik trok al mijn kastjes en tassen leeg, alle Oxy moest mijn huis uit en snel. Hoe vastberaden ik ook was om nooit meer een Oxy te nemen, ik wist wel dat één zwak moment genoeg was. Ik gooide alles in een zak en bracht het naar de apotheek. “Alsjeblieft, gooi maar weg. Dit wil ik nooit meer! Kan je het ook direct uit het systeem voor me halen?” De apothekersassistent haalde het uit mijn bestellijst en nam alles in. De week verliep met ups en downs. Ik merkte dat alles in mijn lijf naar Oxy vroeg, maar ik wil het niet, dan lig ik vandaag maar op de bank. “Weet je wat? Ik ga lopen, dan kan ik er niet aan denken”, dacht ik, “ik heb het echt mega zwaar, maar ik weet waarvoor ik het doe. Ik merk nu namelijk al verschil. Ik krijg zoveel meer mee van de wereld. Ik zie mijn dochter en niet zoals vorige week. Nee, ik zie haar nu écht. Ik ben er 100% bij”.
Iedereen vond me weer de oude
In de weken en maanden erna reageerden familie en vrienden zo lief. Ze zeiden dat ze me weer meer de oude vonden, dat ik weer kon lachen en dat ik weer mezelf was. Goed bedoeld natuurlijk, maar wat kwam dat hard aan. Ik wist namelijk niet hoe ik was mét Oxy. Waarom zei niemand ooit dat ze me niet meer mezelf vonden? Bryan vertelde me dat hij me weer zag lachen, en dat ik weer de Dees werd waarop hij verliefd was geworden. Ik vroeg hem waarom hij in hemelsnaam nog bij me was. “Je blijft toch niet bij mij als ik altijd zo boos ben?”, vroeg ik. Hij antwoordde: “In goede en slechte tijden toch?”. Janken dat ik heb gedaan. “Hoeveel houdt hij wel van mij, als hij zelfs dan bij mij blijft”, snikte ik.
Inmiddels zijn we twee jaar verder
Twee jaar lang waarin ik nog steeds vecht tegen de verslaving. Het is niet makkelijk, maar ik ben en blijf vastberaden. Ik heb nooit meer een Oxy aangeraakt, al reageert mijn lijf met regelmaat alsof ik opnieuw moet afkicken. Tijdens de terugvallen heb ik het zwaar. Ik snak dan letterlijk naar Oxy. Ik weet dat dit mijn hele leven blijft, maar dat kan ik aan. De wereld is zoveel mooier nu. Mijn gezin, mijn familie en vrienden die verdienen mij, Niet-Oxy-Dees.
DESIREE
