Dit is een minireeks. Lees hieronder het eerste deel.
Deel 1: Ons zoontje huilde niet nadat hij geboren was
Mijn vriend zat naast mij in shocktoestand
Hij was zo geschrokken van wat er allemaal gebeurde. Even later werd er door iemand vanaf de plek waar ze met onze zoon bezig waren geroepen: “Wil papa even komen kijken?” Mijn vriend raakte hiervan in de war, want hij dacht dat het helemaal mis was. Dit wekte bij hem de gedachte dat het weer goed ging met onze zoon. Mijn vriend zag zijn zoon lijkbleek en nog steeds happend naar adem. Hij werd niet goed en viel bijna flauw. Er werd op dat moment ook gezegd: “Wil er iemand even bij de vader komen, want papa word niet goed”. Ik lag nog op de plek waar ik zojuist bevallen was en werd gehecht, omdat ik bijna volledig was uitgescheurd.
Ik lag alleen en wist van niets
Toen er steeds meer mensen de kamer binnen renden, besefte ik dat het ècht niet goed ging met onze zoon. Ik kon lastig bij mijn eigen gevoel, omdat ik in shock was en niet kon plaatsen wat er allemaal gebeurde. Al snel moest onze zoon op een andere afdeling geholpen worden. Mijn vriend en ik hadden van tevoren afgesproken dat als er iets met de kleine aan de hand was, hij met hem mee zou gaan. We beseften nog steeds niet dat dit echt gebeurde. Toen bijna iedereen de kamer uit was, bleef ik over met de gynaecoloog en de verloskundige. Het hechten duurde een tijd. Ik was heel erg apathisch. Ik schakelde per direct mijn gevoel uit om maar geen pijn en onzekerheid te voelen. De verloskundige gaf aan dat ze andere dingen moest doen en dat er snel iemand bij mij zou komen. Als er iets was kon ik op het rode knopje drukken. Toen ik alleen op de kamer lag, wist ik niet waar ik het moest zoeken. Allerlei gedachtes raasden door mijn hoofd. Ik heb gebeden dat het goed zou komen met onze zoon. De tijd tikte verder. Ik lag daar maar alleen. Ik hoopte dat er snel iemand bij mij kwam om me gerust te stellen met goed nieuws.
De blik van mijn vriend zal ik nooit meer vergeten
Na driekwartier kwam een verpleegkundige de kamer binnen. Op dat moment brak ik. Eindelijk was ik niet meer alleen. De verpleegkundige gaf aan dat ik me wel even kon opfrissen en dat ik daarna misschien onze zoon mocht bezoeken. Ondanks alle pijn dacht ik: “Natuurlijk ga ik dat doen, want ik wil zo snel mogelijk naar hem toe”. Ik zat op de stoel in de douche en heb mijzelf moeten douchen. Ik wist niet goed hoe, maar de gedachte dat ik straks mijn zoon mocht zien, hield me op de been. Toen ik klaar was met douchen, trok ik mij kleren aan en vervolgens stond er een schoon bed klaar om naar een andere kamer te gaan. Op het moment dat ik geïnstalleerd was op het bed, kwamen mijn vriend en de kinderarts de kamer binnenlopen. De blik van mijn vriend zal ik nooit meer vergeten. Ik kon zijn ogen maar al te goed lezen. Ik wist genoeg. Er stond geen glimlach of iets positiefs in zijn gezicht. Wat een angst voelde ik van binnen. De verpleegkundige zei nog: “We hebben haar even opgefrist en dan kan ze zo ook even naar haar zoontje toe”. Ik keek naar de kinderarts en ik wist genoeg: dat bezoek aan mijn zoontje ging niet gebeuren.
De kinderarts vertelde dat het niet goed ging met onze zoon
Ze waren al 2,5 uur met hem bezig, maar ze zagen geen vooruitgang. Ze waren nog met een ander ziekenhuis in overleg of zij iets voor ons kindje konden betekenen, maar de vooruitzichten waren niet positief. Op dat moment kwam alles heel hard binnen. Ik barstte in huilen uit. Mijn vriend vloog mij ook huilend in de armen. Hierna werden wij naar donkere kamer gebracht. We wisten niet wat we tegen elkaar moesten zeggen. We huilden en staarden voor ons uit. Al die tijd kregen we niks te horen. We werden niet op de hoogte gehouden en wisten niet hoe onze zoon er aan toe was… Mijn gedachten gingen alle kanten op. Op een gegeven moment vroeg ik me af of onze zoon nog wel leefde. Op zo’n moment ga je naar de donkerste plekken. Ik bedacht dat ik misschien wel zonder hem naar huis ging, dat zijn kamertje straks leeg zou zijn, dat we zo hebben uitgekeken naar de komst van de kleine man, maar zonder hem moesten verder leven. De gedachte dat ons mannetje het niet zou redden, brak mijn hart. Mijn gedachten gingen met mij aan de haal, want we wisten niks. Helemaal niets.
Onze zoon had zuurstoftekort gehad
Op een gegeven moment zijn we op onze strepen gaan staan. Ook als het slecht met onze zoon ging, wilden we bij hem zijn.
Er werd in overleg besloten om ons naar dezelfde afdeling als onze zoon te brengen, zodat we dichtbij waren. Al die tijd hebben alle artsen de beste zorg gegeven aan onze zoon, waar we intens dankbaar voor zijn. Ondertussen bleken er al twee ambulancebroeders, een kinderarts en een verpleegkundige vanuit het andere ziekenhuis te zijn overgekomen om onze zoon op te halen en met spoed over te brengen naar de neonatologie afdeling. De kinderarts vertelde dat de toestand van onze zoon verbeterde. Hij ademde al zelfstandig, wel werd hij hierbij ondersteund. De hartslag van onze zoon was inmiddels een stuk stabieler. Wat een sterk dapper mannetje. Ze zagen aan de uitslagen dat onze zoon een zuurstoftekort had gehad bij de geboorte en de impact van het zuurstoftekort wilden ze beperken door te starten met koeltherapie, waarbij zijn lichaamstemperatuur werd teruggebracht naar 33,5 graden.
De eerste ontmoeting
Inmiddels was het 3,5 uur later en mochten we onze zoon voor het eerst weer zien. Hij werd in de verrijdbare couveuse bij ons gebracht. Ik mocht hem even aanraken en bekijken. Het was erg schrikken hoe hij er bij lag aan al het apparatuur. Ons mooie mannetje net een paar uur oud aan allerlei slangetjes. Ik vond het zo fijn om hem te zien, gelukkig namen ze daar echt even de tijd voor. Na een tijdje werd hij met spoed overgebracht naar het andere ziekenhuis. Toen onze zoon weg was vroegen wij hoe dat met ons moest. Eerst werd er nog gesproken over dat ik ook zou worden overgebracht naar het ziekenhuis. Maar even later bleek dat wij zelf moesten regelen hoe we in het andere ziekenhuis kwamen. Na al onze spullen te hebben ingepakt, werd ik in de rolstoel door verpleegkundige naar de uitgang gereden. Zij hielp mij in de auto en toen reden we met 30 minuten naar het andere ziekenhuis.
De uitslag van de MRI
Onze zoon heeft uiteindelijk 72 uur koeltherapie gehad en negen dagen in het ziekenhuis gelegen. We hebben een hele heftige tijd gehad, met zoveel onzekerheden, angsten en verdriet. Ik zat volop in de overlevingsstand. Onze zoon bleef gelukkig al die tijd stabiel en de artsen zagen geen verontrustende dingen. Op de dag van zijn ontslag kregen we uiteindelijk de uitslagen van de MRI en die waren gelukkig positief. Inmiddels is onze zoon alweer vier maanden oud en hij doet het erg goed. We zijn ontzettend trots op hem. De bevalling en nasleep heeft ontzettend veel impact op ons gehad. Ik heb snel aan de bel getrokken voor professionele hulp, omdat ik merkte dat het niet goed met me ging. Ik krijg momenteel EMDR-therapie om de traumatische gebeurtenissen te kunnen verwerken.
Wat heb je het mooi beschreven, wij hebben het zelfde mee gemaakt in de zin van zuurstof te kort en de zelfde behandeling. Heftige en onzekere tijd, dankbaar voor de kundigheid van de artsen.
Veel sterkte en wat fijn dat het bij jullie ook een goede afloop heeft!