Het afgelopen jaar ziet onze zoon steeds meer vriendjes van de kinderopvang naar school gaan. Iedere keer weer die angst op zijn gezicht: “Ik hoef toch nog niet naar school”. Tot nu toe kon ik hem geruststellen. Binnenkort echter niet meer, volgende maand wordt hij namelijk vier jaar en is het gedaan met de kinderopvang pret.Â
Hij heeft extreme faalangst
Mijn zoontje heeft extreme faalangst. Dit uitte zich als kind in maanden vertraging bij het leren lopen. Hij durfde de muur echt niet los te laten. Of in het leren praten. Ineens binnen drie maanden, waar een ander kind een jaar op moet oefenen. Hij wachtte tot hij er zeker van was dat hij het kon. Leren fietsen was ook een ding. Enthousiast begon hij met oefenen zonder zijwieltjes, wat echt goed ging. Waarna hij zijn fiets aan de kant gooide: “Ik kan het niet en ik doe het niet!”. Na heel veel positieve woorden en overtuigingskracht pakte hij na twee maanden zijn fiets weer op. Maar zodra ik over school begin, zie ik de angst steeds in zijn ogen.Â
We lieten onderzoek doen
Toen hij 3,5 jaar was zijn we op onderzoek uitgegaan. Als het zo door ging liep hij met vijf jaar nog met een luier om en wordt school een groot drama. (lees: woede uitbarstingen inclusief slaan en bijten). Dit past niet binnen een schoolklas vol kleuters, waar de juf het in haar eentje moet doen. Via het consultatiebureau kwamen wij terecht bij de kinderergotherapeut. Zij is aan de slag gegaan met zijn prikkelverwerking. Maar, heel eerlijk, ze had eigenlijk niet zoveel bij te dragen. Wij kennen onze zoon goed en hebben al heel veel voor hem aangepast, om hem en onszelf te helpen. De volgende stap was een intelligentie- en gedragspatronen onderzoek. De uitslag is nog niet binnen, maar dat hij bijzonder slim is, is wel duidelijk. Hij weet en begrijpt veel, spreekt bijzonder wijze taal voor zijn leeftijd en manipuleert je waar je bij staat om zijn tekortkomingen (volgens zijn perceptie) te verbergen.Â
Hij heeft woedeaanvallen
Het hebben van een grote broer maakt zijn leven alleen maar lastiger. Hij is drie jaar jonger. Logisch dus dat hij minder sterk en snel is en minder motorisch vaardig. Maar ga dit een driejarige maar uitleggen, die het niet kan accepteren dat hij iets niet kan wat zijn broer wel kan. Met zachte handjes en een positieve benadering lukt het soms. Maar in alle andere gevallen is hij woedend, vooral op zichzelf. Wat zich uit in slaan, bijten, schreeuwen en speelgoed dat door de kamer vliegt. Vooral zijn broer is niet veilig.
Nachtmerries en angst om te gaan slapen
Zijn faalangst houdt hem vaak uit zijn slaap, waardoor hij nog minder prikkels aan kan. Nachtmerries en angst om te gaan slapen houden hem, en ons, met regelmaat wakker. Zo kan hij overprikkeld wakker worden uit een boze droom. Voor ons heel moeilijk om te zien. Knuffelen en troostende woordjes maken hem nog bozer. Maar weg gaan zit er niet in. Ik heb hem wel eens naast me neergelegd en papa weggestuurd. De aanwezigheid van papa was al te veel. Uiteindelijk werd hij na 30 minuten kalm, heb ik hem bij me gepakt en zijn we samen in slaap gevallen.Â
En nu naar school
De afgelopen maanden zijn een heftige periode geweest. Hij lijkt zichzelf langzaam klaar te maken voor school. De komende maand hebben we nog een aantal gesprekken, met daarna een handelingsadvies voor thuis en school. De eerste gesprekken met school staan al gepland. Gelukkig gaat hij naar dezelfde school als zijn broer. De juf is niet helemaal nieuw en er zitten vriendjes in de klas. Zo zijn de lijntjes met school en de intern begeleider nu al gelegd en staan zij open voor het handelingsadvies dat wij mee brengen. Wat de start van het jaar gaat brengen weten we nu nog niet. Maar wij zijn wel voorbereid op wat er kan gebeuren en hoe wij hem het beste kunnen helpen.Â
Wat ik alle ouders mee zou willen geven: kijk goed naar wat je kind nodig heeft en trek zelf aan de bel als je kind het lastig heeft. Blijf niet aanmodderen, maar maak het moederschap makkelijker voor jezelf en je gezin.
HANNY
