Willy schrijft een reeks op Kids en Kurken over haar IVF traject. Lees eerst de eerdere delen.
Deel 1: Mijn allereerste punctie en terugplaatsing
Deel 2: Je zal altijd mijn grootste ‘Wat als…’ zijn
Inmiddels zijn we een paar maanden verder en zijn er twee terugplaatsingen geweest. Helaas, beide keren niet gelukt. We hebben nog twee embryo’s in de vriezer en willen voor een terugplaatsing gaan. In spanning wachten we thuis op het telefoontje, maar krijgen dan het bericht dat ze de ontdooiing niet hebben overleefd. Dit kwam keihard binnen, de eerste poging is officieel mislukt. We besluiten even pauze te nemen voor we een tweede poging opstarten.
We gaan voor een tweede en derde poging
In januari 2018 is het zo ver. We gaan er weer voor! Tegelijkertijd gaan we verhuizen en zo lig ik een week na onze verhuizing weer in de stoel voor de tweede punctie. Uit deze poging komen vier embryo’s. Twee terugplaatsingen mislukken en de laatste twee embryo’s overleven opnieuw de ontdooiing niet. Op 28 oktober 2018, op mijn verjaardag, zet ik de eerste spuit Lucrin voor ICSI 3. Eind november heb ik de punctie, als we een weekendje weg zijn voor de 30e trouwdag van mijn ouders. Gelukkig is het ziekenhuis in de buurt dus zijn we zo weer terug. Ook deze punctie was hels, maar gek genoeg voel ik me zo goed daarna dat we zelfs gaan winkelen. Wie had dat gedacht na twee puncties waar ik dagen lang van heb bank gehangen.
Er worden 2 embryo’s terug geplaatst
Uit deze poging komen maar twee embryo’s helaas. We laten ze na lang wikken en wegen beide terugplaatsen. Een tweeling of in het uiterste geval een drieling zijn hier van harte welkom. Hoe we dat gaan doen is een zorg voor later. Eerst maar eens zwanger worden, en het belangrijkste: zwanger blijven.
Ik word ineens misselijk van de geur van koffie
Op 26 november is de terugplaatsing. De dagen die volgen gaan maar langzaam voorbij. Een week later op op 4 december zitten we ‘s ochtends aan tafel als Henk voor zichzelf koffie inschenkt en ik ineens spuug van de geur van koffie. Ik ren naar boven en doe een test. En ja hoor: twee streepjes. Wat fantastisch! We zijn weer zwanger! Een paar weken later hebben we met de familie een gezellig avondje en onder mijn vest draag ik een shirt met de tekst dat ik zwanger ben. Eerst valt het nog niet op maar dan merkt een schoonzus het op. Wat zijn we opgelucht dat we het kunnen vertellen. Iedereen is zo ontzettend blij.
Ik begin te vloeien
Een dikke week daarna hebben we pas de eerste echo op 8 januari. Na lang aandringen van mij om het eerder te doen in verband met de feestdagen, is er eerder echt geen plek. Helaas, we moeten toch echt geduld hebben tot 8 januari. Op 2 januari begin ik te vloeien en wordt in het ziekenhuis ons vermoeden bevestigd. Ook dit kindje heb ik maar zeven weken bij ons mogen dragen. De miskraam is net zo heftig als de vorige keer en het gaat maar net goed.
Was dit het dan?
Onze drie vergoede pogingen zijn we doorheen. Vier jaar strijden, slikken en spuiten met als resultaat dat we met lege handen staan. En nu? Een vierde poging die we zelf moeten betalen? Accepteren we onze kinderloosheid? Pleegzorg? Adoptie? We besluiten eerst om pauze te nemen en voor ons huwelijk te vechten, want je kunt elkaar behoorlijk kwijt raken tijdens een fertiliteitstraject. Ik zoek hulp bij een ervaringsdeskundige op het gebied van kinderloos zijn en hoe hiermee om te gaan. En dan komt corona. De fertiliteitsafdeling gaat dicht en ik kom met een burn-out thuis te zitten door alles wat er is gebeurd. Is dit het dan? Ik besluit om er een half jaar tussen uit te gaan op het werk.
Lees HIER het vervolg.
WILLY
