Ik ging de strijd aan om mijn uithuis geplaatste kinderen weer terug te krijgen

Marieke schrijft een reeks over de uithuisplaatsing van haar kinderen. Lees eerst de eerdere delen.

Deel 1: Mijn man was verslaafd en ik werd onverwacht zwanger: “Direct na de geboorte van onze zoon begon de ellende

Deel 2: De kinderbescherming kwam tot de conclusie dat wij onze kinderen geen veilig thuis konden bieden

Ik was mijzelf niet meer

So here we go again…. We hadden een gezinsvoogd toegewezen gekregen via de rechtbank. Nou ik kan je vertellen, dat was geen tof mens (wat nog zacht uitgedrukt is). De eerste maanden mocht ik de kinderen alleen op vrijdagmiddag zien. Nog geen uur, want ik moest weg zijn voordat mijn ex eraan kwam, dus ik zag de kinderen maar 45-50 minuten. Ik voelde me zo rot toen ik ze niet meer bij me had en ook erg alleen. Ik heb in de tijd dat ik alleen was, mijn rust gepakt en alles geprobeerd te verwerken, hoe moeilijk het ook was. Het laatste half jaar voordat ze weg gehaald zijn, was ik mijzelf echt niet meer. Alles wat we hadden meegemaakt in ons huwelijk eiste flink zijn tol bij mij. De mensen die mij kennen weten dat ik best stevig in mijn schoenen sta en ook ergens flink tegenin kan gaan als ik het ergens niet mee eens ben. Nu was ik licht ontvlambaar geworden, wat geen goed teken was voor ons allemaal. Ik was van een zeer liefdevolle mama naar een ontvlambaar persoon veranderd. Ik was echt mezelf niet meer. Na die rust en ook veel praten en wandelen op de hei werd ik langzaam mezelf weer en kon ik me focussen op hoe ik mijn kinderen weer terug kon krijgen.

Bron: pexels

Ik mocht de kinderen steeds meer zien

Na vele tips en verhalen van andere mensen ben ik uiteindelijk op zoek gegaan naar een goede advocaat. En die heb ik uiteindelijk gevonden. Vele rechtszaken volgden en elke keer werd er weer verteld dat ik ze niet terug zou krijgen want dit…, want dat… En daar hadden ze weer redenen gevonden om ze nog langer weg te houden bij me. Ik heb alles maar dan ook alles gedaan wat ze van me vroegen. Nadat onze scheiding er doorheen was en mijn ex uit ons huis vertrok, heb ik uiteindelijk besloten om er nog meer voor te vechten dan ik al deed.

Een andere gezinsvoogd

Hulpverleners kwamen hier over de vloer met tips. De opbouw van het zien van de kinderen begon. Van twee naar vier uurtjes en daarna een halve dag. Het thuis eten werd ook weer gezellig met mijn schatjes erbij. Mijn hart maakte echt een vreugdesprong toen ze eindelijk hier weer mochten blijven slapen. Het duurde wel even, maar gelukkig hielpen mijn lieve zus en zwager mij ontzettend. Daar ben ik ze tot op de dag vandaag nog steeds heel erg dankbaar voor! Uiteindelijk, na veel ruzie en gedoe met de gezinsvoogd, hebben we besloten voor een andere gezinsvoogd te gaan. Dat was 1,5 jaar na de uithuisplaatsing. Gelukkig zijn we toen voor een hele goede stichting gegaan die mij goed behandelde en begeleidde vanaf het begin af aan (en nog steeds gelukkig).

Mijn kinderen mochten weer bij mij wonen

Wat een verschil was dat zeg. Mijn kinderen waren toen al even bij me terug, dat was sinds begin sept 2021. Ook flink doorgedrukt door mijn lieve zus en zwager omdat ze al dat gedoe ook zat waren en de kinderen gewoon bij mij horen. De tijd die daarna volgde werd weer een beetje “normaal”. Ik voelde me stukken beter dan die tijd ervoor. Omdat het ook wat rustiger werd voor de kinderen, verliep alles ook wat meer van een leien dakje. De onzekerheid dat ze weer bij me weg gehaald zouden worden, verdween toen de nieuwe gezinsvoogd mij verzekerde dat ze niet meer zomaar weggehaald zouden worden. Tenzij er weer een flink crisismoment zou komen. Gelukkig hebben we die tot nu toe niet meer gehad.

Van uithuisplaatsing naar OTS

Na de rechtszaak in maart dit jaar werd de uithuisplaatsing eraf gehaald en bleef de OTS erop. We hebben dat wel even gevierd. Wat waren wij opgelucht en blij dat die eraf werd gehaald. Eindelijk was de stress en druk weg. Ik heb er vrede mee dat de OTS er nog op zit, omdat er nog steeds veel gedoe is met de vader van mijn kinderen. Ze hebben hem nu al ruim een half jaar niet meer gezien omdat hij ze alleen op de zondag wil zien. Niet op de zaterdag of een andere dag omdat hij dan moet werken en geen vrij kan nemen. Ik laat even in het midden waar het uiteindelijk om draait, maar ik kan je vertellen dat de kinderen er erg verdrietig om zijn en zich erg afgewezen voelen. Gelukkig hebben ze hun bonuspapa die er altijd voor ze is en voor ze klaar staat, maar dat is natuurlijk niet hetzelfde als je eigen papa.

Mijn dochter heeft de diagnose PTSS

Onze hulpverlener loopt hier nog steeds, maar al een heel stuk minder dan voorheen. We zijn van vier dagen naar één dag gegaan. Eén ochtend in de week hebben we dan nabespreking over hoe het is gegaan de rest van de week. De kinderen zijn de afgelopen maanden in therapie gegaan, omdat ze een flinke trauma hebben over gehouden aan alles wat er gebeurd is. Ook is de diagnose PTSS vastgesteld bij mijn meisje. Zoonlief is nog steeds erg bezig met het missen van zijn papa, wat niet zo gek is. De belangrijke dagen zoals hun verjaardagen zijn gepasseerd, zonder dat hun vader in beeld was. Hij heeft ze gelukkig wel cadeautjes gestuurd. De kinderen gaan twee keer per maand (voor zover dat haalbaar is en er niks tussen komt) uit logeren bij hun weekendpleeggezinnen, zodat we allemaal even tot rust komen. Wij hebben dan even onze handen vrij. De kinderen komen beide uitgerust en blij weer thuis op de zondagmiddag. Tot nu toe gaat dat nog steeds prima en sta ik daar achter, omdat het goed is voor ons allemaal.

Voorkom een vechtscheiding

Lieve lezers, ik wil jullie meegeven dat, mocht je uit elkaar gaan, er geen vechtscheiding van te maken. De kinderen zijn er de dupe van. Ze hebben er zelf een trauma aan over gehouden. Ik mag me gelukkig prijzen met alle lieve mensen die me al die tijd gesteund hebben en dat tot nu toe nog steeds doen. Dat heeft mij ook grotendeels op de been gehouden. Roep hulp in als je het niet meer ziet zitten met je partner of wie dan ook. Een probleem is er altijd om opgelost te worden!

MARIEKE