Vera schrijft een reeks over haar dochter Yinthe. Lees eerst deel 1:
Yinthe haar oogje hing, wat was er aan de hand?
Was al deze heisa wel nodig?
In de loop van de week werd ik gebeld door het ziekenhuis. De arts had overlegd met de radioloog. Het werd in plaats van een CT-scan toch een MRI-scan. Ik moest wat eerder komen, vanwege het infuus dat ze moesten zetten voor het contrastvloeistof. Ik keek gelijk op Google wat überhaupt het verschil is tussen die twee scans. En ik dacht: “Een infuus? Hoe willen ze dat voor elkaar krijgen bij een kind van vijf dat bang is voor naalden door een eerdere traumatische ervaring?”. Ik maakte me daar de rest van de week zoveel zorgen over. Al die “heisa” terwijl er waarschijnlijk toch niet iets geks zou zijn? Deden we hier wel goed aan? Arm kind…
Toch geen infuus
We hadden om 12.45 uur de afspraak in het ziekenhuis. Met een lichte knoop in mijn maag liepen we de kamer binnen. De kinderarts was er al klaar voor. Ze had nog wat controles uitgevoerd en vroeg zich af of een infuus wel nodig was. De bult was hard. De kans bestond dat het ook een cyste of iets dergelijks kon zijn. Ze had even overlegd en ze hoefde niet te prikken. Wel kreeg ze verdovingspleisters voor het geval het alsnog moest tijdens de scan. Ik was zo opgelucht. Geen naalden en geen strijd! Dat deed me goed. Yinthe werd daarna nog voorbereid door een pedagogisch werker en daarna liepen we samen naar de wachtruimte van de MRI.
Yinthe ging de MRI in
De wachttijden waren enorm lang. We hebben wel een uur in de wachtruimte gezeten, voordat we naar binnen mochten. Yinthe was heel dapper en ging zo liggen. Ik had zelf ook al wat voorbereid, want een halfuur lang stil liggen met een “masker” op je hoofd en heel veel geluid is lastig voor een kind. Ze deed het heel goed. Van tevoren had de kinderarts met ons afgesproken dat als de scan niet duidelijk was, ze toch alsnog een infuus met contrastvloeistof zou krijgen. “Prima”, dacht ik, “dat gaat toch niet gebeuren”.
Het zag er niet goed uit
Ik denk dat we zo’n 25 minuten verder waren toen de kinderarts en de radioloog de ruimte weer binnen kwamen, met een blik die ik nooit meer zal vergeten. Ik liep automatisch naar haar toe. We stonden om het hoekje. “Moeder van Yinthe, het ziet er niet goed uit. We kunnen het niet goed zien, dus we moeten gaan kijken en daar is echt het infuus voor nodig”. Mijn hart. Mijn ziel. Onbeschrijfelijk wat dit met mij deed. Ik wist door die woorden en blik al genoeg. Ik brak volledig en kwam niet uit mijn woorden. Ik nam even te tijd om op adem te komen, terwijl de arts van alles tegen me zei dat totaal niet binnen kwam.
Ik mocht de scan zelf zien
Ik moest heel snel schakelen. Opladen om weer als “geruststellende moeder” er voor mijn kind te zijn en de volgende stap te zetten om te kunnen prikken. Yinthe raakte overstuur. De aanpak was niet goed. Er was veel te veel onrust in de ruimte. Ik heb daarom gezegd dat we het zo laten en we een andere keer terug komen. Yinthe moet goed voorbereid worden, en dat lukte niet meer vandaag. We liepen mee naar boven waar we mochten wachten. Ik mocht de scan zien. Yinthe werd vermaakt in de speelkamer. Hier ben ik nog steeds zó ontzettend dankbaar voor, dat zij mijn eerste klappen niet heeft hoeven zien of merken, maar er genoeg afleiding en ogen waren om op haar te letten. Hulde aan de pedagogisch medewerkers in de ziekenhuizen!
Zeer slecht nieuws
“Komt u verder mevrouw?”. Ik nam plaats op de stoel. Ik was zo ontzettend zenuwachtig. “Het spijt mij mevrouw, ik heb slecht nieuws voor u. Het is niet goed. Ze heeft een hersentumor“, en ze liet mij de MRI zien. Dat moment, heeft mijn leven veranderd. Een tumor van zeker drie centimeter in het hoofdje van mijn dochter. Zo groot dat haar schedel naar buiten drukt en er een bult te zien was. Precies boven haar oog, maar wel ingekapseld. “Dit is bizar! Onmenselijk bijna! Het hoort er niet en moet weg!”, dacht ik.
Mijn man was onbereikbaar
Ik ben eerlijk gezegd gelijk bij de arts weg gelopen om mijn man te bellen. Hij was natuurlijk in het bos en onbereikbaar. Ik moest voor het eerst SITCEN (Situatiecentrum spoedgevallen Defensie) bellen. Johan werd geïnformeerd en was binnen 15 minuten ingeladen om naar huis gebracht te worden. Uiteindelijk zijn wij doorgestuurd naar Groningen, voor een nieuwe scan en andere onderzoeken. Hierna werden we doorverwezen naar Rotterdam.
We hebben nog weinig duidelijkheid
Inmiddels is Yinthe geopereerd en is er een uitgebreid open biopt genomen voor onderzoek voor diagnose. Ook wordt zij voorgelegd bij de Landelijke commissie voor Beentumoren in Leiden. Wij hebben tot op heden nog geen diagnose, laat staan behandelplan. Maar een ding weet ik wel: Yinthe is ons alles. Wij zijn zo ontzettend trots op haar en zij gaat dit rocken, wat de uitkomst ook zal zijn!
WORDT VERVOLGD
VERA
