Ik durf het bijna niet te typen, maar deze gedachte heb ik erg vaak. Ik schaam me rot. En ik voel me schuldig. Ik heb een zoontje van ruim één jaar oud. Prima ventje, maar ik heb geen moedergevoelens. Al vanaf de geboorte niet. Zelfs daarvoor niet. Ik wilde geen kleding shoppen en de kamer uitzoeken. Het was een enorme klus. Een zware last. Ik voelde het niet. Ik dacht toen: “Wacht maar. Dat komt bij de geboorte wel. Dan komt ineens die bekende roze wolk.”. Maar die kwam niet. Ik ben thuis bevallen zonder complicaties. Toen mijn zoon Bob op mijn borst werd gelegd, huilde ik niet van blijdschap. Het was niet het mooiste moment uit mijn leven. Ik was kapot en uitgescheurd. Dat helse moment van the ring of fire was ik niet zomaar vergeten. Sterker nog, ik moest er vaak aan terugdenken en ik droomde erover. Ik maakte me ook zorgen of de verloskundige me wel goed had gehecht. Het trok en irriteerde. Mijn lijf was geruïneerd. Dit kwam niet meer goed. Ook niet na een jaar. Ik heb afscheid moeten nemen van mijn lijf, zonder dat ik dat wilde. Zonder dat ik daar klaar voor was.
Mijn man en moeder waren helemaal weg van Bob. Ik zag pure liefde in hun ogen. Voor mijn man was niets teveel. Drie of acht keer in de nacht eruit, het maakte hem niets uit. Hij vond het geen moeite en deed alles uit liefde èn enthousiasme. Spuug? Geen probleem. Waarom had ik dat niet? Ik vond alles een enorme opgave en deed daardoor veel minder dan mijn man. Ik hoefde geen dagboek bij te houden of continu met mijn telefoon te staan zwaaien voor honderden foto’s. Bob was niet hoofdonderwerp van mijn (app)gesprek. Ik wilde het over andere dingen hebben. En er soms even ‘uit’ zijn. Geen spuugdoekjes, baby op je borst of melkfles in de hand. Ik kan soms even op adem komen als Bob zijn lange slaapje doet. Veel moeders zijn blij als hun baby’tje weer wakker is, maar ik vind het jammer en hoopte iedere keer op een langere me-time. Ik mis Bob niet als hij slaapt of een tijd bij iemand anders ligt of speelt. Ik vind het een hele grote verantwoording, zo’n klein baby’tje. Er moet zoveel voor en met hem gebeuren. Vermoeiend. Ons hele leven staat in het teken van Bob. Altijd rekening houden met hem. Ik moet mezelf wegcijferen en dat wil ik niet. Mijn vrienden zie ik nauwelijks meer. Er is simpelweg minder tijd. Ook mijn relatie staat op een laag pitje. Het vuur is ver te zoeken. En dat vind ik echt ontzettend jammer. Ik heb het moederschap geromantiseerd. En ik moet eerlijk toegeven: mijn leven was voor Bob veel leuker. Ik ben een slechte moeder en had er niet aan moeten beginnen. Ik mis de tijd van vroeger. Ik verlang er naar terug, met elke cel van mijn lichaam. Ik vind het vreselijk om te zeggen, maar ik heb spijt van mijn kind.
De realiteit is: er is geen weg meer terug. Ik hoop dat mijn gevoelens nog gaan veranderen. Ook voor Bob, want hij heeft hier niet om gevraagd. Ik hoop dat hij niets van mijn gevoelens meekrijgt. Want dat gun ik hem niet. Ik heb een enorm schuldgevoel naar hem toe.
JANE DOE
dapper en eerlijk dat je dit deelt. maar ook moeilijk lukt me. ik zou denk ik hulp zoeken als ik me zo zou voelen. Sterkte met alles, ik besef dat dit heftig is voor je.
Wat ontzettend naar, voor iedereen.
Mocht het een pre&post partum depressie zijn, zoek via de huisarts hulp.
Ik herken bepaalde gedachten in je verhaal, bij mij heeft medicatie écht geholpen. Niet dat ik gelijk in de wolken was, maar het leven werd beter.
Wat vervelend voor je dat je het idee hebt dat je je niet zo mag voelen. Voor mijn werk spreekt ik met veel (jonge) ouders. En wat blijkt ? Er zijn echt heel veel ouders die kampen met dezelfde gedachten en gevoelens als jij. Het probleem is dat in onze maatschappij het ouderschap geromantiseerd wordt, er een taboe heerst op het uiten van de minder leuke kanten en
dat het opvoeden vaak alleen gedragen wordt door de ouders en niet door een heel systeem (opa’s en oma’s,andere familieleden, vrienden, buren etc). Zoek hulp bij bijvoorbeeld een praktijkonder ggz van de huisarts, spreek je uit tegen je netwerk en probeer toch te zoeken naar de leuke kanten..succes !
Ik kamp met dezelfde gevoelens (vanaf het begin), mijn zoontje is nu 4.. ik voel het niet, ik mis hem niet en na 10 min wanneer hij weer thuis, is het voor mij wel voldoende. mijn (ex)partner, vader van mijn zoontje en beste vriend, toont veel begrip naar me. ik heb aangegeven echt een paar stappen terug te willen nemen. helemaal uit mijn zoon zn leven wil ik niet, dat verdient hij ook niet, maar afstand nemen moet ik wel. of ik ga er zelf aan onderdoor. heeel veel schuldgevoelens, slechte mama etc, maar ik kan er niets aan doen. het valt niet aan of uit te zetten. het is er gewoon niet.
15 jaar later, ik heb t nog, mag dat ook al 15 jaar alleen doen, ik haat het echt!
15 jaar later heb ik het nog steeds, ik haat t en mag t al 15 jaar alleen doen omdat die klootzak zo nodig een ander wijf moest
het klinkt hard maar zoek hulp! ik vond het mama zijn ook echt heftig en heb het daarom ook bij 1 kind gelaten. Maar het geen gevoel hebben bij en liever kwijt als rijk klinkt niet echt goed… en ik snap het in het eerste jaar, is ook heftig met alle zorg.
vraag is natuurlijk: waarom willen mensen perse een kind? wat stellen ze zich erbij voor? Iedereen weet onderhand toch wel dat kinderen je hele leven en halve carriere opvreten? Je vormt een mens, dat is een carriere op zich. Wat denken mensen op het moment dat ze bezig zijn kindeten te maken? is dat een bewuste levenskeuze met alle te voorziene gevolgen in het achterhoofd? Er is tegenwoordig anticonceptie, niemand is meer verplicht te trouwen….denk eerst goed na voor je aan kinderen begint…..een kind van ouders die ‘ als ze het hadden geweten hoe het was niet aan kinderen (1 kind, ik) niet aan kinderen waren begonnen…Liever niet bestaand dan ongewenst of half gewenst