Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Een belofte aan opa
In oktober 2020 lag de opa van Richard (mijn partner) op het sterfbed in het ziekenhuis. Hij had een lange lijdensweg van kanker. Hij was op zijn 42e al opgegeven en terminaal. Uiteindelijk is hij 84 jaar geworden, dat zijn mooi 42 bonusjaren! Oh wat waren wij trots op hem. We zaten gezellig aan de koffie toen opa aan ons vroeg, of wij voor nageslacht wilden zorgen. Dat was zeker onze wens, nu hopen dat het zou lukken.
Ik zat niet lekker in mijn vel
Helaas overleed zijn opa vlak daarna. Wij hadden onze belofte op een houten blokje geschreven en mee de kist in gedaan. De begrafenis en de tijd erna ging gepaard met veel emoties. Dat samen met mijn PTSS en dat ik in november jarig was, zorgde ervoor dat ik niet lekker in mijn vel zat. Ik dacht echt werkelijk dat al mijn lichamelijke en geestelijke problemen daardoor kwamen. Totdat ik op 5 december 2020 ‘s morgens was begonnen met de kerstboom opzetten. Ik had alles zelf van zolder gehaald en was zelf begonnen. Tot een uur of 12.00, toen ging ik stuk van de pijn in mijn buik.
Ineens bloedingen
Onder de douche kon ik niets anders dan huilen. De bloeding was heftig. Ik snapte er niks van, zou ik dan toch alweer ongesteld moeten worden? Rond 13.00 uur kwam Richard thuis. We belden direct de dokter. Hij heeft voor ons een verloskundige gebeld. We mochten naar het ziekenhuis komen. Met de echo kwamen we erachter dat ik zwanger was geraakt door de anticonceptie heen. Ik was nu dus in een miskraam terecht gekomen…
Ik dacht dat het mij weinig zou doen
In eerste instantie dacht ik: “Ach ik wist toch van niks, dan kan ik me er toch ook niet anders door gaan voelen?!”. Maar wat een emoties ervaarde ik, hormonen? Ineens wilde ik de kerstboom opzetten. Ik dacht: “Een beetje licht en sfeer in huis doet goed”. Ik heb hem drie keer opnieuw in elkaar gezet en ik heb wel vijf keer de lichtjes erin gehangen. Toen belde ik Richard huilend op. Ik zei in paniek dat hij naar huis moest komen. “Ik flikker die kerstboom door de ruiten heen of ik doe mezelf wat aan. Ik kan dit echt niet alleen”.
Toen Richard thuis kwam, brak ik
Ik wilde zo graag een kindje. Dit was mijn allergrootste wens: samen met hem een mooi kindje. Het was een droom vanaf kleins af aan om mama te worden. Ons kindje was nu weg. Mijn buik was leeg. Ik heb er geen eens van kunnen genieten. Ik had er niet over kunnen fantaseren. Ik had nu alleen maar verdriet. “Heb ik dan niet goed voor mij zelf gezorgd? Waar was het mis gegaan?”, vroeg ik me af. De verloskundige vertelde ons dat het puur ongeluk en dikke pech was. Ik heb me dagen lang slecht en verdrietig gevoeld. Uiteindelijk zijn we stapje voor stapje verder gegaan.
Een periode met condooms
Naar veel lange en goede gesprekken besloten we om verder te gaan met condooms. We wilden eerst verhuizen en ik wilde toch ook wel graag mijn autorijbewijs halen. Richard is altijd van maart tot november veel weg voor zijn werk. Dan gaat hij van maandagochtend tot donderdagavond weg. Soms is dat best eenzaam, maar langzaam met de jaren konden we steeds beter onze weg hierin vinden.
Een gezellige avond
We hadden een hele mooie zomer. Vol lol en leuke dingen in het weekeind met onze vrienden. Ik had door de weeks een leuke baan als kok. In de avond kon ik ook eindelijk mijn weg vinden zonder me al te veel eenzaam te voelen. Het was eigenlijk begin november en Richard was weer wat meer thuis. We dronken een avondje bij onze vrienden. Dat draaide uit op veel verschillende shotjes en drankjes proeven en vooral veel gezelligheid.
Volgens de app het minst vruchtbaar
Thuis ging de gezelligheid door. Ik keek in mijn app en zou het minst vruchtbaar zijn op dat moment. We dachten:”Ach het kan wel een keer zonder rubbertje, toch?”. Ik heb hier nooit meer over nagedacht. We gingen verder met ons leven. Richting 5 december merkte ik dat ik wat verdrietiger werd. Ik dacht veel aan de miskraam en aan de zomer toen het erg slecht ging met mijn schoonvader. Daarom kwam mijn vriendin mij twee à drie keer in de week vergezellen. Mijn vriendin is zes jaar jonger dan ik, maar bracht altijd fijne afleiding met zich mee en als ik wilde huilen, kon dat ook gewoon.
Een zwangerschapstest proberen
Op 5 december zou ze de hele dag komen om mij afleiding te geven. We hebben de kerstboom opgezet en de kerstversiering in huis opgehangen. Tijdens het eten koken ging het gesprek over vorig jaar. Ze vroeg of ik ooit al eens een zwangerschap test had moeten doen en hoe dat werkte. Ik gaf antwoord dat ik het inderdaad al wel eens had gedaan, maar dat was een aantal jaar geleden. “Maar ach joh ik heb er altijd één liggen voor de zekerheid. Als hij nog niet over datum is, kunnen we hem wel doen dan zie je gelijk hoe hij werkt, mocht het ooit nodig zijn”.
Zwanger?
Je raadt het natuurlijk al. Ik ging naar de wc en plaste over het staafje heen en gaf hem af aan haar. Ik had nog niet eens mijn broek omhoog of er stonden al twee streepjes: “Uh Nadia, er staan twee streepjes. Wat betekent dat?”. Mijn vriend wist van niets. Hij zat bij de kapper. Toch vertelde ik haar dat dat betekende dat ik zwanger was, bizar! En dat we nu heel snel naar de winkel reden om een test te kopen die aangaf hoever de zwangerschap was. Ik moest het weten.
Credit: pexels.nl
Mijn vriend was erg verrast
We stapten de deur nog niet uit of mijn vriend stond voor mijn neus. Mijn vriendin verzon een smoesje, dat we naar de winkel wilden om pijnstillers te kopen voor haar hoofdpijn. Mijn vriend bracht ons wel even. Eenmaal in de winkel kochten we pijnstillers, een kaartje en natuurlijk de test. Thuis ging ik snel met het kaartje, een pen en de test naar de wc. Er stond “twee tot drie weken” op de test. Ik schreef snel een kaartje en gaf dat aan mijn vriend. Hij was stil, maar ook blij. Het moest wel eerst even landen bij ons allebei, ons (ON)GELUKJE!
WORDT VERVOLGD
NADIA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
