Recentelijk heb ik een schrikbarende ontdekking gedaan: mijn man ging vreemd met iemand op kantoor. Nu vallen opeens die kwartjes. Ik heb rode vlaggen gemist. Ik neem je mee naar hoe en wat ik ontdekt heb….
Mijn man Max was veel weg
Ik was ruim een maand zwanger. De laatste tijd was mijn man Max veel van huis. “Overwerken”, noemde hij dan. Cliché. Ik weet het. Hij is accountant en heeft een eigen kantoor. Daar ging hij dan naar eigen zeggen naartoe. Ik geloofde hem blind. Blind. Ik zette er geen enkele vraagtekens bij. Eerst werkte hij eenmaal per week een avond extra. Maar halverwege mijn zwangerschap tweemaal: een avond doordeweeks en een paar uur in het weekend. “Geen zorgen. Zo hebben we meer geld en alles op de rit als onze kleine geboren wordt”, zei Max. “Als ons kindje er is, zal ik minderen met werken”. Met dat in mijn achterhoofd, had ik geen argwaan. Ik vond het zelfs lief dat hij zich zo opofferde. Soms had ik zelfs medelijden met hem. “Mijn harde werker”, lachte ik dan. Ik verwende hem met lekker eten.
De zwangerschap verliep goed
De ene na de andere week vloog voorbij. Iedere keer kregen we goede echo’s in handen. Ik keek ontzettend uit naar ons kindje. Max ook. In de avonden bespraken we de naam, overlegden we over de spullen van de babykamer en zochten we muurverf uit. Max was ontzettend betrokken. De ideale vader. Dacht ik. Seks hadden we wat minder, maar ook daar had ik geen vraagtekens bij. “Hij heeft het gewoon erg druk. En ik heb zo’n dikke buik. Plus die hormonen.”, ik vond het wel best.
Ik deed een vreselijke ontdekking
Vlak voor de bevalling (ik was toen 38 weken zwanger) vond ik een slipje onder de stoel in de auto. Het was zeker weten niet van mij. Strings deed ik niet meer aan, want dat zat niet lekker met die enorme buik. Ik droeg speciaal zwangerschapsondergoed. Ik was diep gekwetst. Tranen stroomden over mijn wangen. Ik had dit helemaal niet zien aankomen. “Hoe moet dit nu verder?”, dacht ik wanhopig. Ik kon elk moment bevallen. En de vader pleegde overspel. Ik piekerde me die dag suf. Ik zou Max confronteren zodra hij van het werk thuis was.
De confrontatie
Max stapte om 18.00 uur onze woonkamer binnen, met zoals gebruikelijk een grote glimlach. Zodra hij het slipje in mijn hand zag, verdween die lach. “Wat heeft dit te betekenen?”, vroeg ik. Max probeerde alles te ontkennen, maar ik had een naar voorgevoel. “Laat me eens in je telefoon kijken”, zei ik. Max liep rood aan. “Zie je”, dacht ik, “hij heeft een berg geheimen appjes”. Hij me met tegenzin zijn mobiel. Hier was hij natuurlijk niet op voorbereid. Hij kon dus niet alles wissen. Ik ontgrendelde de telefoon en ging naar Whatsapp. Onder onze conversatie zag ik een vrouwennaam staan. Roos. Ik opende het gesprek. Ik las met verbijstering. Ik voelde de tranen branden en liet ze de vrije loop. “Ik kan vrijdag na het werk, maar dan kort”, appte Max. “Een snelle wip is ook een keer spannend”, zag ik bij Roos staan. Max bood 100 keer zijn excuses aan. “Jij betekent veel meer voor me. Jullie, jij en de baby, betekenen alles voor me”. Ik werd zo ontzettend boos. Ik voelde me verraden. Door mijn levenspartner. Mijn toekomstbeeld viel in duigen. “Ik wil niets meer uit jouw mond horen!”, schreeuwde ik, “de deur uit!”. Ik wilde in alle rust zijn telefoon helemaal onderzoeken. Hij keek me smekend aan. Ik duwde hem richting de voordeur en deed nadat hij eruit struikelde de deur op de knip.
Ik las de ene na de andere vieze app
Hij deed het bijna wekelijks met Roos. Ook na een aantal echo’s in het ziekenhuis zag hij haar. Ik werd er misselijk van. Ook kwam ik een aantal foto’s tegen van hen samen. Bij de dierentuin, bioscoop en restaurant. Dit kwetste mij nog meer. Ze brachten ècht tijd met elkaar door. Het was niet alleen seks. Het was meer. Het was een relatie. Het oudste appje begon een half jaar geleden. Toen was ik al zwanger. Dit was volstrekt onacceptabel. En ik maar denken dat hij extra werkte. Wat een onnozel mens ben ik geweest. Ik snikte het uit. Ik voelde me letterlijk gebroken. “Wat nu?”, dacht ik wanhopig. “Uit elkaar? Een scheiding aanvragen en starten met een gebroken gezin? Dat verdient dit kindje niet”. Ik was woest. Hij pakte niet alleen mijn toekomst af, maar ook die van ons kindje, ons gezin.
Zou ik hem ooit weer helemaal kunnen vertrouwen
We zijn nu een week verder. Intussen heeft hij wel 1000 keer gezegd dat het stom was, dat hij van ons houdt en zijn gezin niet kwijt wil. Scheiden wil hij niet. En om heel eerlijk te zijn: ik ook niet. Ik wil hem niet kwijt. Ik wil dit gezin niet kwijt. Het is gek, want ik houd nog steeds van hem. “Zou ik hem ooit weer helemaal kunnen vertrouwen”, vraag ik me iedere dag af. Maar kwijt wil ik hem ook niet. Ik zit in tweestrijd. “Kan ik het hem vergeven”, is de hoofdvraag eigenlijk. En ik weet het antwoord niet. Ik ga eerst bevallen. Ik hoop dat we er uit gaan komen. Maar ik twijfel zo.
Uit ervaring kan ik zeggen dat het heel moeilijk is om het vertrouwen terug te vinden. Hier is het na 2 jaar alsnog geklapt…. Relatietherapie kan je proberen, kost wel klauwen met geld.
Wat je ook kiest het zal moeilijk zijn. Je zal voor lange tijd niemand vertrouwen , maar het is waar tijd heelt alle wonden en blijf praten met elkaar ook al blijven jullie niet met elkaar. Maar jullie krijgen wel een prachtige kindje samen en die verdient de wereld. Maar vooral na de bevalling en door de hormonen zal het zwaar worden dus zet vooral jezelf en de baby op nummer 1 en je hoeft zeker nu geen beslissing te nemen neem je tijd en zorg goed voor jezelf! Het feit dat hij vreemd ging zegt iets over hem en totaal niks over jouw!!!
Ik heb maar 1 goeie raad: Laat je niet wijsmaken dat uit elkaar gaan de enige juiste reactie is, want dat is het absoluut niet!
Ik heb me heel erg moeten verantwoorden waarom ik in hemelsnaam bij iemand zou blijven die me een jaar bedrogen heeft met de meest pijnlijke scenario’s die je je maar kan bedenken.
Ik ben nog elke dag blij dat ik niet geluisterd heb en mijn eigen gevoel heb gevolgd. Ondertussen zijn we dik 10 jaar verder, gelukkig dan ooit en zelfs nog een kindje er bij. Het kan echt wel! Het blijft vreselijk om te zeggen maar die affaire is achteraf gezien één van de beste dingen die ons ooit is overkomen. Wij zijn er hechter en sterker door geworden!
Ach heel veel sterkte!
Ik zou hem wel een kans geven, maar daarbij wel zeggen dat die roos ontslagen en uit z’n leven moet verdwijnen. Als hij een vader van zijn kind wil zijn, dan moet hij wel de verantwoordelijkheid nemen.
Hetzelfde meegemaakt en uiteindelijk na 3jr vechten is het alsnog over. Ik zou zeker eisen dat die collega uit jullie leven moet verdwijnen, dat is bij ons wel geëist maar niet gebeurd omdat ik hem de kans wilde geven en het elke keer weer een tijd goed ging, maar door daar te blijven werken is zijn gevoel nooit weggegaan. En nu denk ik, had dit een andere “uitslag” gegeven. Maar belangrijkste volg je gevoel, maar laat wel voor je vechten! Niks is zo vervelend als op een “reservebankje ” zitten.