Wij hebben Oekraïense gasten in ons huis, inmiddels horen ze bij ons gezin

De beelden staan op ons netvlies gebrand: Rusland valt Oekraïne binnen

Beelden van vluchtende mensen, de wanhoop in de ogen … Zo ver weg, maar eigenlijk ook zo dichtbij. Iedereen om ons heen wil helpen. Een paar bekenden rijden met een bus die kant op. Ik en Remco raken in gesprek. “Hier zijn ze welkom”, zeiden we beiden. Zonder echt goed na te denken melden wij ons afzonderlijk online aan als gastgezin. 

Maanden hoorden wij niks, tot dat ene moment

De beelden op tv namen af, maar de oorlog duurde voort. In mei ontvingen wij een mailtje of wij een VOG wilden aanvragen en opsturen om onze aanmelding definitief te maken. “Ohja”, zeiden we, “daar hadden we ons voor aangemeld”. We raakten wat verder in gesprek hier over, want echt nagedacht hadden we niet. We gingen ook het gesprek aan met de kinderen. Hoe staan zij er in? Snappen ze wat voor impact het heeft? Alle kinderen zeiden volmondig ja. Wij legden uit dat er nog niks gebeurde, maar dat we hun in onze beslissingen wilden betrekken. We vroegen dus onze VOG aan en stuurden deze op. Ook gaven we onze voorkeuren aan: wij wilden graag Engelssprekende mensen uit Oekraïne en geen pubers. Dat zou in ons huis en gezin gewoon niet passen.

Toen we in Turkije op vakantie waren, ging de telefoon ging

Ze vroegen of wij nog open stonden voor vluchtelingen. “Jazeker, maar we zitten momenteel in Turkije”. We kregen alvast allerlei informatie. Het ging om een mama met een 2- jarig kindje. Ze zochten een verblijf. We spraken direct na de vakantie af om ze te ontmoeten. Daar zat een mama met klein meisje. Verslagen, vermoeid. maar met hoop in de ogen. “Ze is heel rustig hoor en heel lief “, zei de moeder. We gingen buiten zitten en vertelden wie wij waren. Toen ze hoorde dat wij vijf kinderen hadden, schrok ze heel erg. Met grote gezinnen was ze totaal niet bekend. We vertelden haar dat we maar één kamer voor hun hadden en of dat een probleem was voor haar. Daar leerden wij dat de kinderen juist heel lang bij de ouders in bed slapen in Oekraïne, dus dat was geen probleem.

Omdat we zagen dat ze schrok van de grootte van ons gezin, besloten we in het weekend af te spreken bij ons thuis, met iedereen erbij

Hierna terug bij ons thuis vertelde de moeder dat je niet merkt dat er zoveel mensen wonen in het huis en was haar onzekerheid verdwenen. We lieten haar haar kamer zien. Er stond nog een kinderbedje en heel veel speelgoed. Onze Louise zou namelijk haar kamer uitlenen en zolang bij haar zus gaan slapen (ze sliepen al vaak samen). We spraken af dat ze de week erna bij ons kon kwamen wonen. Snel kochten wij een bed, een kast en wat speelgoed om hun welkom te laten voelen. Ook werd de speelkamer verbouwd tot extra woonkamer. Zo konden ze zich ‘s avonds terugtrekken.

De dag van hun komst was aangebroken

Het was 3 september 2022. Daar kwamen ze met enkel een rugzak en één koffer. Al hun bezittingen in twee tasjes. Het kindje vroeg wanneer de rest van de spullen kwam. Zo sneu. We leerden elkaar kennen en ze vonden hun weg. We zochten een schooltje uit voor de kleine en regelde heel veel papierwerk. We leerden ze de weg In Nederland en regelden een fiets en mobiel abonnement. De tijd vloog voorbij. Voor we het wisten kregen we een mailtje. De 12 weken zaten er bijna op en de plaatsing was dan in principe op zijn einde. 

We gaven aan dat ze van ons mochten blijven

We moesten er niet aan denken dat ze weg gingen. De kinderen genoten en wij ook. Wat was de moeder ontroerd. “Echt? Mag ik echt blijven, met mijn kindje?”. “Ja, van ons hoef je helemaal nergens heen”. En zo zijn we ondertussen bijna een half jaar verder. De situatie in Oekraïne is eigenlijk sinds haar komst alleen maar verslechterd. Een terugkeer lijkt verder weg dan ooit. En dat doet pijn. Haar man zit nog steeds daar. De feestdagen waren zwaar, maar 25 februari wordt de kleine meid ook gewoon 3 jaar. Geen normale verjaardag met hun dierbaren in hun eigen huis, maar op de vlucht voor een oorlog.

We hebben het wel eens met moeder over deze moeilijke situatie

De grootste angst is nu of ze ooit weer terug kan naar Oekraïne. “Moet ik hier een toekomst opbouwen? Wanneer kan ik mijn man weer zien?”, zijn haar gedachten. Inmiddels zijn we naar basisscholen aan het kijken. Alles is onzeker, maar de tijd gaat wel door. We hebben rijlessen voor haar geregeld en soms kijkt ze naar beschikbare vacatures. Alles met een enorm dubbel gevoel. 

Waarom hebben wij er voor gekozen dit te doen?

• Ik kan namelijk meer redenen bedenken om het niet te doen.

• We hebben geen kamers vrij 

• We zijn al zo druk 

• Onze privacy valt weg 

• We moeten een hoop regelen

• Het kost geld

Maar wat nou als we zelf in deze situatie zouden zitten? Zouden wij niet warm opgevangen willen worden? Hoe zouden wij behandeld willen worden? En dat maakte dat ondanks alles, wij besloten het wèl te doen. Misschien maakte ons grote gezin het wel makkelijker. We zijn gewend om het druk te hebben. We hebben weinig tijd voor onszelf en we koken altijd voor veel mensen en daarbij houden wij ervan om mensen te helpen.

Ze horen gewoon echt bij ons gezin

Als we iets gaan doen, dan doen we dat in eerste instantie allemaal samen, tenzij ze anders aangeven. We eten, doen uitjes, praten en spelen samen. Ik kook zes avonden en zij één avond in de week. Ik bestel online de boodschappen. Als we wat missen, dan haalt zij dat overdag bij de supermarkt. We doen het gewoon allemaal samen. We genieten ook echt oprecht! Natuurlijk hopen wij dat morgen de oorlog stopt en ze terug kunnen, maar we zullen ze echt intens gaan missen. Mochten er vragen zijn, stel ze gerust, ik lees mee en zal er een nieuw blog aan wijden.