Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen
Na vijf jaar fertiliteitstraject, talloze ritjes naar uiteindelijk Gent en Düsseldorf, heel veel tegenslagen en nog veel meer tranen was het ons toch gelukt: we kregen een dochter. De eerste terugplaatsing van de vierde ICSI poging, was blijven zitten en bleef zitten. Toen we dachten dat het nooit meer zou gebeuren, gebeurde het. Daar waar we al over een plan B nadachten (ons huis verkopen en tijdelijk full time reizen om de mindset ‘een leven zonder kind’ een plek te geven), werden we toch ouders!
Op de fiets naar mijn inleiding
De zwangerschap verliep zonder enige complicaties en strubbelingen. Ik werd met 40+3 ingeleid vanwege minder beweging en wel per direct. Ik was met de fiets naar het ziekenhuis gegaan, wat een lachwekkende situatie opleverde. Wie komt er immers hoogzwanger op de fiets naar het ziekenhuis? En nee, het ziekenhuis zat niet om de hoek maar 8km fietsen. Het was een pittige bevalling. Ik had uiteindelijk 12 hechtingen en toch wel een traumatische ervaring door die vreselijke vacuümpomp. Ik had veel tijd nodig om te herstellen. Maar het kon mij niets schelen: ik genoot zo van onze dochter Amber! Die extra weken rustig aan doen waren wat mij betreft een feestje.
Onze verwachtingen werden getemperd
De verwachtingen om nog een fertiliteitstraject, met eigen eicellen, positief te kunnen laten eindigen waren getemperd. Dat was vooral wat de betrokken gynaecologen tegen ons zeiden. Dit vanwege mijn lage eicelvoorraad en slechte reactie op inmiddels de maximale dosering van toegestane medicatie. Hiermee kon mijn lichaam alsnog maar één of twee eiblaasjes mee laten groeien en regelmatig zelfs geen (weer een mislukte poging). Laat staan dat hier met de punctie meerdere goede eitjes uit geprikt konden worden én er daarna een sterk embryo zou ontstaan.
Wilden we de rollercoaster van een tweede fertiliteitstraject opnieuw aan gaan?
We mochten starten, maar de kans op opnieuw afgebroken pogingen omdat er – niets – groeide was groot, zeer groot. En wilden we onszelf die rollercoaster aandoen? Immers zo voelde het: iets wat we onszelf opnieuw aan zouden doen. Ons besluit stond vast; geen fertiliteitstraject meer voor ons. We waren ontzettend blij met onze dochter. We wilden volop van haar genieten in plaats van weer meerdere keren per week het ziekenhuis in en uit met alle onzekerheden die daarmee gepaard zouden gaan. En zelfs het einddoel, een tweede kindje, was zo onzeker.
Bron: pexels.nl
Ik werd onverwacht ongesteld
Naarmate Amber groter werd, besloot ik de te kleine babyspullen alvast te verkopen. Te kleine slaapzakjes en kleding (op een paar na voor in haar babydoos), de box waar ze toch nooit in lag en de tummytub die echt niet praktisch meer was nu ze groter werd. Met negen maanden stopte ik met borstvoeding. Twee weken later werd ik, zeer onverwacht, ongesteld. Ik schrok mij rot. Ik was op mijn 14e (vlak voordat ik aan de pil ging) voor het laatst ongesteld geweest. Ik maakte een afspraak in het ziekenhuis: wat betekende dit voor onze kansen? De gynaecoloog begreep dat we nu hoopvoller waren, maar gezien het zeer moeizame traject werd onze hoop wederom getemperd. We besloten ons vast te houden aan ons eerdere besluit: geen fertiliteitstraject meer voor ons.
Medisch gezien zou spontaan zwanger worden eigenlijk niet mogelijk zijn
Ik werd de twee maanden daarna ook ongesteld maar in maand drie bleef het uit. Mijn man grapte nog: “Zou je zwanger zijn?” We wisten allebei dat dit medisch onwaarschijnlijk was. Ik werd nu dan wel ongesteld maar bij het bezoek aan de gynaecoloog was mijn man zijn zaad ook opnieuw getest. Aan de uitslagen was niets veranderd: ICSI was onze enige mogelijkheid. Los van mijn ‘beperkingen’ was het aandeel levende zaadcellen zo laag dat een spontane zwangerschap medisch gezien ‘eigenlijk onmogelijk’ was, aldus de letterlijke bewoording van de gynaecoloog.
Ik bleek spontaan zwanger
Toch kocht mijn man een zwangerschapstest. Ik plassen in een potje en gaf het aan hem. Dit zou toch een teleurstelling worden. Ik had geen zin om hier moeite voor te doen en vond het maar weggegooid geld die test. Maar wat bleek, de test zei dat ik zwanger was. Dit moest een fout zijn, dit kon niet. We waren allebei in complete verwarring. Het was medisch gezien toch (eigenlijk) onmogelijk? Met zes weken zagen we een kloppend hartje, kreeg Amber nou echt een broertje of zusje?
Ik kon er in het begin niet van genieten
Ik moet eerlijk zeggen dat ik tot 12 weken niet kon genieten van de zwangerschap. Dit was zo’n andere mindset. Van nooit een kind en ons hele boeltje verkopen, naar één kind en hier vrede mee hebben, naar toch twee kinderen? En wat zouden we doen als dit een miskraam zou worden? Ik wist bij mezelf dat mijn diepste wens om nog een kindje te krijgen hier compleet mee was aangewakkerd. Maar zou onze relatie nog een fertiliteitstraject aan kunnen? Ja, daar ging ik ondanks deze gebeurtenis toch vanuit; het geluk van een tweede spontane zwangerschap was statistisch gezien echt uitgesloten. Op sommige momenten werd alles mij teveel dat ik zelfs wel eens heb gedacht: “Laat het nu maar een miskraam worden, dan is het in elk geval duidelijk en kunnen we verder met ons leven.”
Stapje voor stapje kreeg ik meer vertrouwen
Maar het werd geen miskraam. Hoe kon dit zonder alle progesteron, prednison en aspirine die ik tijdens mijn eerste zwangerschap tot me had genomen om het vruchtje te behouden? Met 12 weken kreeg ik gelukkig iets meer vertrouwen. Ik voelde mij wederom erg goed en met 15 weken wisten we dat het een jongetje was. Hoe leuk, van allebei de geslachten één. Ik had weinig buik, ondanks dat het toch mijn tweede zwangerschap was. Ik was hierdoor lekker mobiel om veel leuke dingen met Amber te kunnen ondernemen. Ik voelde me naar haar wel eens schuldig. Er zou maar iets meer dan 1,5 jaar tussen zitten. Het zouden tropenjaren worden, zou ik nog wel genoeg aandacht voor haar kunnen hebben? Zelf had ik dit nooit zo willen plannen, anderzijds was dit natuurlijk de mooiste verrassing die we ooit zouden kunnen krijgen.
Een hele fijne bevalling
Omdat mijn eerste bevalling zo zwaar was, werd ik met 38 weken ingeleid. De baby was dan nog klein waardoor hij makkelijker door het geboortekanaal zou passen. Ik was als de dood voor opnieuw die vacuümpomp. De inleiding verliep soepel: ‘s ochtends mijn eerste pilletje. Die dag bleven de weeën uit ondanks steeds nieuwe pilletjes. De volgende ochtend zou er een nieuw plan van aanpak worden gemaakt. De gynaecoloog kwam om 9.00 uur langs en kon mijn vliezen breken. Een kwartier later kwam ik in een enorme weeënstorm en in slechts twee uur was hij er al: onze Duco. Ik kon het mij niet voorstellen dat zo’n bevalling mogelijk zou zijn. Ja pijn deed het zeker, maar dit was te doen, goed te doen. Ik zou het zelfs nog een keer zo doen! Maar nee geen gezinsuitbreiding meer voor ons. Ons gezin is nu compleet met twee kinderen. Wie had dat ooit gedacht toen de gynaecoloog in het Erasmus ziekenhuis Rotterdam zei dat we ons beter konden richten richten op eiceldonatie of adoptie…
SOPHIE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen
