Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Demi schrijft over haar herhaalde miskramen. Dit is deel 1.
Vrijdag 29 juli 2022. De dag waarop intens veel geluk veranderde in intens veel verdriet. Zo pril, zo klein, maar oh zó gewenst. Nog voor het besef echt landde, raakten we jou kwijt. En nu ben je voor altijd onze mooiste ‘wat als’..
Ik was binnen 1 maand zwanger
Sinds de geboorte van Mason is de wens voor een tweede kindje er altijd geweest. Toen ik na onze bruiloft in juni 2022 stopte met de pil en ik binnen één maand zwanger bleek te zijn, konden we ons geluk niet op. Zeker omdat het de vorige keer nogal moeizaam ging. Op 19 juli stonden we om 6.00 uur ‘s ochtends vol ongeloof met een positieve zwangerschapstest in de badkamer. Een broertje of zusje voor Mason. Iets dat we zo graag wilden en daarom zo dankbaar dat dit ons gegund was.
Er zat wat bloed in mijn onderbroek
We leefden toe naar de vitaliteitsecho die gepland stond op 4 augustus. Een dag voordat we op vakantie zouden gaan. Op vrijdag ben ik altijd vrij en geniet ik van een dagje qualitytime met Mason. Zo ook deze vrijdag, 29 juli. We hadden een heerlijk rustige dag. De dag ervoor was mijn schoonvader jarig dus als Mike uit werk zou komen, zouden we daar gaan barbecueën. Ik probeerde Mason die middag op bed te leggen voor zijn middagslaapje, maar hij was heel onrustig en het lukte hem niet om in slaap te komen. Toen hij eindelijk in slaap leek te zijn gevallen, moest ik naar de wc. Er zat wat bloed in mijn onderbroek, maar dit was zo weinig dat ik me niet direct zorgen maakte. Ik weet dat er zo vroeg in de zwangerschap af en toe wat bloedverlies kan optreden en die gedachte stelde me gerust.
Ik voelde dat het niet goed zat
Toen ik van de wc kwam, was Mason toch weer wakker geworden en dus ging ik even bij hem kijken. Terwijl ik naast zijn bedje stond, voelde ik dat ik weer moest plassen. Dit keer was mijn onderbroek schoon, maar bij het afvegen zat er toch al wat meer bloed aan het toiletpapier. Nu wist ik meteen: dit is niet goed. Ik besloot nog even af te wachten en ging weer terug naar Mason. Ik wreef zachtjes over zijn rug toen ik vanuit het niets hevige menstruatiekrampen kreeg. Ze begonnen in mijn buik en trokken door tot in mijn rug. De pijn was zo heftig dat ik nauwelijks rechtop kon blijven staan.
Ik verloor veel bloed
In elkaar gedoken rende ik naar de wc en dat waar ik al bang voor was gebeurde: bloed. Veel bloed. Ik raakte in paniek en wist niet meer wat ik moest doen. Mason stond inmiddels weer rechtop in zijn bed te roepen en ik zat onder het bloed. Ik wilde er voor hem zijn, maar tegelijkertijd wilde ik Mike bellen en riep alles in mij dat ik zo snel mogelijk contact moest opnemen met mijn verloskundige. Dat moment… Als ik eraan denk springen de tranen weer in mijn ogen. Ik heb me nog nooit zo alleen en machteloos gevoeld als op dat moment. En toen, toen kwamen de tranen.
De tranen stroomden over mijn wangen
Ik besloot toch eerst terug te gaan naar Mason, want het arme kereltje was zó moe. Huilend stond ik aan zijn bedje. De tranen stroomden over mijn wangen. Het duurde dan ook zeker weer een half uur voor hij in slaap viel. En op zo’n moment voelt elke minuut wachten er als één teveel. Terwijl het natuurlijk alleen maar heel begrijpelijk is als ik, zijn moeder, huilend aan zijn bedje sta. Natuurlijk lukt het hem dan niet om in slaap te komen. Hij moet die paniek, onrust en angst van mij ook gevoeld hebben.
De verloskundige probeerde mij nog gerust te stellen
Zodra Mason sliep, belde ik Mike. We spraken af dat ik eerst de verloskundige zou bellen en dat hij zo snel mogelijk naar huis zou komen. De verloskundige probeerde me toch nog gerust te stellen door mij te vertellen dat dit niet meteen iets slechts hoeft te betekenen. Het was lief bedoeld, maar ik wist wel beter. Ik voelde aan alles dat dit foute boel was. En dat was het ook. Het bloeden werd in rap tempo erger en binnen een uur verloor ik zelfs al stolsels en zwangerschapsweefsel.
Een miskraam: mijn hart brak in duizend stukjes
Het was inmiddels ook al tijd om naar de barbecue bij mijn schoonvader te gaan, maar die hebben we met een smoes afgezegd. Ik was zó verdrietig en kon niets anders dan huilen. In de loop van de avond en ‘s nachts namen de bloedingen alleen maar verder toe. De volgende ochtend heb ik direct de verloskundige gebeld en zij bevestigde nu ook dat dit inderdaad foute boel was: een miskraam. Mijn hart brak in duizend stukjes. De wereld zakte onder mijn voeten vandaan. Ons kindje. Nog zo pril, nog zo klein, maar al zo geliefd. Waarom?
Mijn gevoel ging alle kanten op
In de dagen daarna heb ik nog een gesprek gehad met mijn verloskundige. Hierin legde ze mij uit dat de kans heel groot was dat er iets niet helemaal goed zat waardoor de zwangerschap al in een vroeg stadium door mijn lichaam werd afgebroken. Ik merkte dat haar woorden ergens voor een bepaalde rust bij mij zorgde. Het was goed zo, maar dit maakte het natuurlijk niet minder verdrietig. Wat ik vooral lastig vond, was dat mijn hoofd en gevoel totaal niet op één lijn lagen. Waar mijn hoofd wist dat dit met een reden gebeurde en er vrede mee had, schoot mijn gevoel echt alle kanten op. Ja het was goed zo, maar tegelijkertijd was ik zó ongelofelijk verdrietig.
Goed bedoelde maar pijnlijke opmerkingen
De volgende dag hebben we het direct aan de mensen in onze omgeving verteld. Gelukkig kwam er vanuit hen veel begrip en medeleven. Lieve berichtjes, telefoontjes en kaartjes lieten ons voelen dat we niet alleen waren. Tegelijkertijd merkten we ook dat het voor velen een ‘moeilijk’ onderwerp is om over te praten. En ik begrijp het ergens ook wel, want wat zeg of doe je op zo’n moment? Opmerkingen als: “Gelukkig was het nog zo pril dat je geen kindje bent verloren” en “Het is alleen de zwangerschap die afgebroken is”. Au… Die voelde ik. Ik weet dat het goed bedoeld is, maar hij doet pijn. Natuurlijk snap ik ook dat dit voor iemand anders, die niet in onze situatie zat, zo is. Maar voor ons, voor mij, voelde dit totaal niet zo. Hoe klein en pril ook, dit voelde echt als ons kindje. Volledig in onze harten gesloten en één van ons.
Ze stonden onvoorwaardelijk voor mij klaar
Ik merk dat het mij zoveel meer doet dan ik ooit had kunnen denken. Elke dag schiet het meerdere keren door mijn hoofd. Verdriet, pijn en de gedachte: ‘Wat als…’ Maar we zullen het nooit weten. Helaas heb ik het ‘geluk’ dat ik mensen in mijn omgeving heb die hetzelfde hebben meegemaakt. Zij stonden onvoorwaardelijk voor mij klaar en dat heeft me met name door de eerste dagen na de miskraam heen gesleept. Maar dit is niet voor iedereen zo. Ik weet dat ik niet alleen ben. En daarom voor alle lieve mama’s en papa’s die het hetzelfde moe(s)ten meemaken: ik ben slechts één berichtje bij je vandaan.
Lees HIER het vervolg.
DEMI
@demi.vanhouten
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
