Ik was 40+6 weken zwanger toen mijn bevalling spontaan opgang kwam
Ik had wat lichte weeën en besloot rond 15:00 uur de verloskundige te bellen. Zij kwam langs en constateerde dat ik op 2 centimeter ontsluiting zat. Ik baalde, want ik had gehoopt dat ik wat verder was. De verloskundige kwam terug rond 17:30 uur en vertelde toen dat mijn ontsluiting was gevorderd naar 4 centimeter. Ik kreeg de keus: thuis blijven en het aankijken of naar het ziekenhuis. De verloskundige benoemde dat zij verwachtte dat het nog ongeveer 7 uur ging duren. Dit was precies één 1 centimeter per uur en 1 uur persen. Met dat in mijn hoofd, besloot ik naar het ziekenhuis te gaan, zodat ik pijnmedicatie achter de hand had als ik dit nodig zou hebben.
De weeën waren goed weg te puffen
Ik voelde mij zeer sterk. In de tussentijd belde de verloskundige met het ziekenhuis om te kijken waar er plek was. Helaas was mijn eerste keuze vol. Hier baalde ik van, omdat ik naar een onbekend ziekenhuis moest. Toen alles geregeld was, besloot mijn man nog even snel met de hond een rondje te gaan lopen buiten. Op dat moment braken mijn vliezen. Er zat mogelijk een scheurtje in het vlies, waardoor ik steeds kleine beetje vruchtwater verloor. Na het breken van mijn vliezen,werden de weeën heftiger en kwamen ze sneller achter elkaar
We zagen dat onze dochter in het vruchtwater had gepoept
Ik moest naar beneden. Tijdens het traplopen, voelde ik onze dochter per stap dieper zakken. De verloskunde wilde nog één keer mijn ontsluiting opmeten, maar ik wilde direct naar het ziekenhuis, omdat ik voelde dat ze steeds lager en lager kwam te liggen. Eenmaal in de auto, voelde ik dat ze bijna kwam. Ik probeerde dat tegen te houden. We kwamen om 18:27 uur de parkeerplaats van het ziekenhuis oprijden. De verloskundige had een rolstoel geregeld en nam onze ziekenhuistas mee. Mijn man duwde mij naar de lift.
Op dat moment begon mijn lichaam uit zichzelf te persen
Al het vruchtwater spoot er letterlijk uit. Ik bleef puffen, maar dit hielp niet meer. Eenmaal aangekomen op de afdeling, moesten wij rennend naar de verloskamer toe, er werd extra verpleging geroepen. Ik wist niet goed wat mij overkwam. Ik had nog steeds in mijn hoofd dat het nog ongeveer 7 uur zou duren. Ik werd dringend verzocht om op het bed te gaan liggen. Mijn lichaam bleef doorgaan met persen. Alles was doorweekt van het vruchtwater, zelfs op de gang lag een spoor vruchtwater. Toen ik alle kracht had verzameld om op het bed te gaan liggen, wilde de verloskundige mijn ontsluiting opmeten. Op dat moment zag de verloskundige dat het hoofdje van onze dochter al bijna geboren was. Ik zat vol adrenaline en begon met persen.
Ik gaf één keer mee en toen was het hoofdje al geboren
De verloskundige vertelde dat als ik nog één keer meeperste, ze dan volledig geboren werd. De verloskundige draaide zich om, omdat ze wat moest pakken. Precies op dat moment schoot onze dochter eruit en kon mijn man haar nog net opvangen. Ze werd op mijn borst gelegd. Onze dochter werd om 18:47 uur geboren, 20 minuten nadat we op de parkeerplaats waren aangekomen. Nadat ik bijgekomen was en onze dochter gecontroleerd was, wilde ik eigenlijk naar huis. Maar doordat Novae in het vruchtwater had gepoept moesten we een nachtje blijven.
Helaas was er geen plek voor mijn man, dus 3.5 uur na de geboorte van onze dochter, moest hij haar en mij in het ziekenhuis achterlaten
Ik lag met een andere pasbevallen vrouw op een kamer. Ik deed geen oog dicht en zat nog steeds vol adrenaline. Eindelijk was het 8:30 uur in de ochtend en mocht mijn man weer naar het ziekenhuis komen. Enorm bizar om met zijn drieën naar huis te gaan, maar zeer dankbaar dat de bevalling zo goed is afgelopen. Mijn grootste angst was om in de auto te bevallen. Gelukkig is dit niet gebeurd en waren wij net op tijd. Het was voor mij een enorme rollercoaster.
Er wordt altijd gezegd: “Fijn, zo’n snelle bevalling”
Maar mentaal was best zwaar. Mijn fysieke herstel ging erg snel. Ik was niet uitgescheurd of ingeknipt, dus ik liep tijdens de kraamweek rond alsof er nooit wat gebeurd was. Wat ik iedereen wil meegeven die nog moet bevallen: “Geloof in jezelf en op je gevoel. Je lichaam vertelt je een hoop. Jij kan dit!”
NAOMI
