Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen
Ik was overrompeld door het bericht zwanger te zijn
Ik blijk zwanger te zijn… Oh jee, meteen merk ik dat mijn ‘struisvogel politiek’ de kop opsteekt. Ik ben zo overrompeld door dit nieuws dat ik instinctief reageer door het te blokkeren. Door het te parkeren ergens achterin mijn hoofd zodat ik er niet aan hoef te denken. Als je Anna Verwaal kent, blijkt dat deze manier van je zwangerschap welkom heten, een blijvende impact kan hebben op je ongeboren kind. En ja, die tactiek werkt maar eventjes. Mijn zwangerschap gaat gewoon door, de hormonen gieren door mijn lijf en alles verandert.
De ontwikkeling van de baby gaat naar behoren
In de maanden daarna weet ik toe te werken naar dat punt waarop jij komen gaat. Dat zal ergens halverwege september zijn en ik denk bij mijzelf nog: “Wat leuk, zijn wij in dezelfde maand jarig”. Ik voel me steeds beter, wrijf over mijn buik, maak contact met je en jij met mij. Ik ben uren bezig met een prachtige muurschildering op je nieuwe slaapkamer. Ik bereid mij voor, mijn man bereid zich voor en jij ook. De bezoeken aan de verloskundig zijn altijd prima. Ik voel mij goed, jij groeit goed, geen wolkje aan de lucht.
Met 36 weken blijkt onze dochter ineens te klein
Tot het bezoek in week 36 van de zwangerschap. De verloskundige meet en voelt. Het voelt allemaal goed, daarover niets te klagen. Maar je blijkt te klein en ineens is daar een probleem, aldus de verloskundige. Ik ben geshockt. Het lijkt misschien als een shock om niets maar ineens word ik uit mijn bubbel gehaald en heerst er paniek in mijn lichaam. Een paniek die ik eerder totaal niet ervaarde. Daarmee is het begin van mijn geboortetrauma ‘geboren’ door het verlies in mijn eigen draagkracht.
De gynaecoloog geeft onverwacht aan dat onze dochter beter geboren kan worden
Ik word doorverwezen naar de gynaecoloog en die bevestigt hetzelfde: je kindje groeit niet goed genoeg. Zijn conclusie, en dit waren zijn letterlijke woorden: “Je kindje kan niet genoeg groeien in de laatste weken, we gaan het opwekken want het heeft meer kans sterker te worden buiten jouw buik”. Bam, in my face. Zo’n harde, koude boodschap en ik brak wederom. En het tweede moment van mijn geboortetrauma werd toegevoegd.
Even later word ik al ingeleid
Wij moesten ons dus zo spoedig mogelijk melden in het ziekenhuis en dat hebben we dan ook maar gedaan. Want ja, onze conclusie was dat de anderen het dan wel beter zouden weten. Ook nu kan ik zeggen dat ik achteraf beter had moeten weten. Begin week 37 van de zwangerschap lag ik dus in het ziekenhuis. Het plan was helder: met een hormoonzetje zou het geboorteproces kunstmatig op gang wordt gebracht. Ik kreeg een soort van zetpil in mijn doos aangebracht, welke hormonen bevat en dit om de paar uur. Daarbij lig je aan een apparaat om hartslag en weeënactiviteit te registeren. De hele dag piepjes, stipjes, streepjes, meetwaarden…
Het was een vreselijke ervaring
Ik vond het verschrikkelijk. Ik lag daar maar te liggen op een bed. Ik had geen idee wat ik moest verwachten en wat er nog ging komen. Ik was eigenlijk al geheel geblokkeerd in mijn brein. De ene gynaecoloog na de andere kwam om de paar uur bij mij met elke keer dezelfde handeling. Ondergoed uit, benen buigen, tussendoor nog ergens ontspannen met al die vreemde handen in je privé-deel en klaar. Het ergste was een jonge gynaecoloog die voor een eerste keer bij mij kwam, vermoedelijk in opleiding, die het niet noodzakelijk vond om zichzelf voor te stellen. Ik heb keurig gedaan wat hij mij vroeg en binnen twee minuten had hij zijn hand in mijn doos. En dan ook nog zeggen dat ik moest ontspannen, wat totaal niet wilde lukken. Het enige gevoel wat ik had was eenzaamheid. Ik voelde mij geheel verloren in dit ziekenhuisbed en was alle contact met mijzelf kwijt en met mijn kindje.
Ik kan mij haar geboorte niet herinneren
En hoewel haar geboorte vlot is verlopen, heb ik daar totaal geen herinnering aan. Ik kan foto’s terugkijken maar geen herinneringen daaraan oproepen. Voor het eerst in mijn leven, heb ik mij zo alleen gevoeld. Bij je geboorte bleek alles in orde te zijn. Ja, je bleek een klein poppetje wat betreft je gewicht maar je lengte was prima en je deed het fantastisch. Toen je net geboren was, moesten wij de verloskamer verlaten en wij moesten naar huis. Ja, echt waar. Mijn man en ik en onze prachtige dochter mochten niet blijven. Er was geen medische noodzaak meer.
Een uur na de bevalling moesten we eigenlijk al naar huis
Ik heb naderhand nog een gesprek met de gynaecoloog gehad: ik kwam immers met een medische indicatie naar het ziekenhuis en een uur na de bevalling was de medische indicatie compleet verdwenen. Er bleek achteraf niets ergs aan de hand te zijn, aldus de gynaecoloog. Toch ben ik de eerste nacht gebleven met mijn dochter. Ik heb die nacht doorgebracht op het bevalbed, ik heb geen comfortabel ander bed gekregen voor de nacht en niemand (maar dan ook echt niemand) van het personeel heeft die nacht naar mij omgekeken. Ik heb mij nog nooit zo alleen gevoeld… Gelukkig kwam mijn man ons de volgende ochtend vroeg al ophalen en zijn wij naar huis gegaan om daar ons geluk te vieren.
MANOUK
Insta: mano_ukvisser
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen
