Verwerken heeft tijd nodig
Mijn zwangerschap in 2007/2008 verliep niet vlekkeloos. Ik moest met regelmaat overgeven en had al vroeg in de zwangerschap harde buiken. Vanaf de vijfde maand ging mijn gezondheid verder achteruit. Mijn bloeddruk was te hoog en ik voelde mij niet goed. Met 31 weken kreeg ik op een zondagochtend bloedverlies. De angst die toen door mij heenging was verschrikkelijk. De angst om mijn kindje te verliezen was onbeschrijfelijk. Een opname volgde.
Ik had veel hoofdpijn en voelde me duizelig
Inmiddels was duidelijk dat de placenta niet meer goed werkte. Mijn kindje had een groeiachterstand. Ik begon steeds meer vocht vast te houden en zag er erg opgeblazen uit. In de 32e week ging het ineens mis. Ik kreeg het HELLP-syndroom. Het was een levensbedreigende situatie, zowel voor mij als de baby.
Ik werd in de nacht ontzettend ziek
Ik kreeg hevige buik- en rugpijn. Voor ik het wist lag ik aan het infuus. Mijn lijf trilde door de verhoogde spanning in mijn spieren. Om die spierspanning te verlagen, en daarmee de stuipen (eclampsie) te voorkomen, kreeg ik magnesium toegediend. Dit gevoel van extreme warmte door mijn lijf was een hele nare ervaring. Mijn man en ik moesten met spoed besluiten of we voor mezelf gingen of voor de baby. Ik wist zeker dat als ik stabiel werd gemaakt, wij het allebei gingen overleven. Ik raakte stabiel en ik ging onvoorbereid naar de OK. Daar kwam onze dochter om 14.10 uur ter wereld. Ze woog 1450 gram. Prematuur en dysmatuur. Onze dochter ging direct de couveuse in, naar de neonatologie. Ik kreeg een eigen kamer, met extra controles. Rond 19:15 uur heb ik mijn dochter voor de eerste keer gezien en vast mogen houden. Dit moment zelf kan ik me niet herinneren.
De volgende dag ging het alsnog mis
Ik kreeg opnieuw magnesium toegediend, omdat mijn spierspanning nog niet goed was. Ik dacht dat ik de situatie onder controle had, dus mijn man belde even onze ouders op. Hoe meer vloeistof erin ging, hoe beroerder ik werd. Ik had geen gevoel meer in mijn armen en benen. Ook kon ik niet meer praten. Alleen mijn ogen hield ik nog open. Het was een hele heftige en enge ervaring. Ik kon geen hulp roepen of op het belletje drukken. Daar lag ik met de dood in mijn ogen. Ik hoorde een schreeuw van mijn man over de gang en voordat ik er erg in had, stond mijn kamer vol met mensen. Ik hoorde iedereen praten, ik zag paniek in de ogen van anderen, maar ik kon ze niet vertellen dat de magnesium uit moest. Het was een zaterdagochtend, dus er werd een arts opgeroepen. Deze man heeft mijn leven gered. Al fietsend naar het ziekenhuis heeft hij nagedacht over de situatie en het bleek dat mijn spierspanning nog lager werd doordat de kalium te laag was. De magnesium werd stopgezet en de kalium werd ingebracht. Ik kwam weer langzaam bij. Duizendmaal dank aan deze arts.
Er werd gelukkig op tijd ingegrepen
Ik kwam weer langzaam op de been. Na een maand mochten wij onze dochter ophalen en mee naar huis nemen. Dat was voornamelijk genieten. Aan het verwerken van wat er gebeurd was, kwam ik niet meer toe. Dat drukte ik weg. Ik kon me niet concentreren. Ik voelde me moe en emotioneel. Ik kon de druk niet aan. Het duurde maanden, voordat ik hulp zocht. Ik voerde gesprekken met de huisarts en maatschappelijk werkster. Daarnaast kreeg ik haptonomie.
De bijna-dood-ervaring blijft mij achtervolgen
Ik heb verschillende therapieën en EMDR gevolgd. Zodra er iemand in mijn omgeving zwanger is, kan ik niet meegenieten. De spanning en angst blijft bij mij hangen. Ik kan dit niet loslaten. Ik weet sinds korte tijd dat ik autisme heb. Dit is ook een oorzaak van dingen moeilijk kunnen loslaten. Gedachten, gevoelens of zaken uit het verleden blijven door mijn hoofd spoken.
Samen met mijn man hebben wij besloten dat wij geen tweede zwangerschap aandurven
Hoe het moedergevoel soms ook knaagt, ik heb toch het idee dat ik het niet nog een keer trek. Hoe goed de begeleiding ook gaat zijn, de angst om weer zo ziek te worden of zelfs dood te gaan, blijft.
JESSICA
ja.heel heftig. dikke complimenten voor:de reddende arts,jou moedige verhaal,je hoede keuzes,jou lieve man en natuurlijk super gord van jou dat je hulp toelaat in je leven. 1 kindje is prima!!geniet!!van elkaar.je ziet hoe bijzonder levens zijn. iedereen denkt ow bevallen doen we even maar elke keer dat het goed gaat is een wonder. ik heb ahdh en borderline en was met 41+4 bevallen met spoedkeizersnede en bijma overleden op de tafel in de OK. en kreeg kraamkoorts en 2 weken antibiotica. veel bloed kwijt en daardoor een hb van 4,2! herstellen is lastig maar inmiddels zijn we 5 jaar verder. het is logisch dat je niet mee geniet en dat heb ik ook een tijd gehad. praat met je partner erover(want zwangeren of verse ouders) snappen de donkere kant van het verhaal vaak niet goed.
ik ben begonnen met een bevallingsboek(mijn verhaal) en dat helpt.het maken ervan is als een therapie geweest en nu accepteer ik het beter. loslaten zal bijna onmogelijk zijn. het hoort in je leven(zoek een manier hoe ermee om te gaan).
je kunt meer dan je denkt. autisme is handig omdat je een film meerdere keren kan afspelen en dat helpt bij je verwerking.
gefeliciteerd met jullie kind en veel geluk en gezondheid toegewenst. xxx