Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen
Abonneer je op deze reeks via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een berichtje zodra er een nieuw deel wordt geplaatst!
Lees eerst de vorige delen:
Deel 1: Mijn zoon Milan (bijna 2 jaar) overleed door de waterpokken
Deel 2: Kleine Laila is ziek, als mama Desley haar in bed bekijkt slaat de paniek toe
Was dit een koortsstuip?
Ik zie haar rechterarmpje op en neer gaan en dit ging maar door in een ritme. Ik heb papa meteen gebeld via FaceTime en vroeg hem: “Is dit nou echt een koortsstuip? Dit kan toch niet? Niet zij ook!” Hij probeerde me gerust te stellen en zei heel rustig: “Des, je belt 112 en de ambulance is zo bij je schat.” Hij is natuurlijk meteen de auto in gestapt naar huis. Ik was zo ongelooflijk bang, dat is eigenlijk niet uit te leggen. “Niet alweer en niet ook dit meisje. Zie je, we zijn vervloekt! We krijgen echt alle ellende van de wereld.” Zo voelde het echt.
Ze zat ondertussen al 15 minuten in de stuip
Het duurde voor mijn gevoel heel lang voordat de ambulance kwam. Ik had haar ondertussen al in de stabiele zijligging gelegd. Want dit was natuurlijk niet de eerste keer dat we een ambulance moesten bellen, maar toch wel weer heel anders dan bij Gulliano. Ondertussen had ik een kennis gebeld die dichtbij woonde. Zij kwam gelukkig meteen aan, want ik wilde echt niet alleen met haar zijn. De ambulance arriveerde en probeert contact met haar te krijgen. Ze zat ondertussen al wel 15 minuten in haar stuip. Ze dienden haar neusspray toe en adrenaline, maar er veranderde niets. Nogmaals kreeg ze medicatie via haar neus toegediend. Ze waren al een aardige tijd met haar bezig en ik wist niet meer waar ik het zoeken moest: “Zie je nou wel, die ellende. Ze wordt niet meer wakker, ik verlies haar.”
We reden naar het ziekenhuis en toen ging het weer mis
De artsen probeerden me gerust te stellen, en uiteindelijk leek ze lichtelijk bij te komen. Jullie mogen even met ons mee richting het ziekenhuis want we willen haar wel laten onderzoeken. Dit omdat het lang duurde en ze nog niet helemaal bij kennis was. Daar gingen we weer hoor, de zoveelste keer met een kind op schoot in de ambulance. We reden nog geen twee minuten en ze kreeg haar tweede stuip. “Help, ze begint weer!” Ze helpen mij om haar zo stabiel mogelijk te laten liggen en daar kwamen we bij het ziekenhuis aan.
Er was totaal geen contact met haar te maken
We werden gelijk naar de kinderafdeling gebracht en nogmaals werd er medicatie toegediend want ze stopte gewoon niet. Ze kreeg een zuurstofmaskertje op, om haar ademhaling/zuurstofgehalte te ondersteunen. Het duurde nu wel erg lang. Ze leek wat rustiger en ineens begon haar handje in het maskertje te knijpen, alsof ze wilde zeggen haal dat ding van mijn mond. Maar ook dit ging in een ritme, dat was waren dus weer stuiptrekkingen. “Wanneer houdt het op ? Ik wil mijn meisje terug!”, dacht ik. 45 minuten later leek ze dan eindelijk rustig te worden. Nog was er totaal geen contact met haar te maken want haar lichaam was natuurlijk totaal uitgeput, helemaal op. Ze leek in een diepe slaap te vallen, wat uiteindelijk ruim twee of drie uur duurde. En die uren? Die duurden voor ons dagen. De vraag of ze ‘normaal’ wakker zou worden, als Laila zelf, duizelde door ons hoofd. Zou ze er wat aan overgehouden hebben?
Ze werd wakker maar kon nog niet praten
Buikpijn, misselijkheid en heel veel verdriet ging er door ons heen. Ze werd eindelijk wakker. Sloom, langzaam, maar ze werd wakker. Eerst begon ze te huilen. “Waar ben ik toch? Waarom lig ik bloot?” Dit vroeg ze niet maar zagen we haar denken. Praten dat ging nog niet meteen waardoor ik al helemaal dacht dat ze nu iets mankeerde. Wie weet had ze dan toch wel zuurstof te kort gehad?
Eenmaal wakker wilde ze direct eten
Maar gelukkig begon ze langzamerhand wat te praten en werd ze ook vrijwel meteen vrolijk en vond ze alles erg interessant (alle stickertjes op haar hartje, longetjes et cetera). Ze wilde ook meteen wel wat eten, dus dat zat goed. Want zo is Laila, ze houdt enorm van eten. Er kwamen nog kinderartsen langs om haar nogmaals te checken en er leek niets aan de hand. Ze zou dan toch ‘gewoon’, want ja het is zo gewoon hé, een virus opgepakt hebben? En zo rond 17.00 uur mochten we dan naar huis.
Mijn angst werd alleen maar groter
Fijn voor Laila. Ik wilde enerzijds naar huis maar anderzijds wilde ik liever blijven totdat ze weer topfit was en rond zou rennen. Maar gelukkig kon papa rustig blijven en die nam ons mee. Hierna was ze een aantal daagjes niet helemaal fit, maar het viel alles gelukkig mee. Maar mijn angst, die werd alleen maar sterker, erger en groter…
WORDT VERVOLGD
DESLEY
Insta: desleylamers
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen
