Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Onze zwangerschapswens
In 2009 leerde ik mijn huidige man Kevin kennen. Na drie jaar verkering werd het toch echt eens tijd om samen te gaan wonen. Want dat zag ik wel zitten met deze leuke vent. In 2013 kwam ons droompaleis voorbij en al snel volgde onze zwangerschapswens. Helaas bleef deze uit en hebben wij in 2014 na een jaar proberen toch aan de bel getrokken bij de gynaecoloog.
Dat ik zelf in de geboortezorg werk was confronterend
Standaard volgt de mededeling dat je eerst gemiddeld drie jaar moet proberen alvorens er onderzoeken volgen of een traject wordt opgestart. En er niet te veel mee bezig moet zijn. Maar hoe doe je dit en hoe ga je hiermee om wanneer je zelf in de geboortezorg werkten daardoor dagelijks met je allergrootste wens wordt geconfronteerd? Waar wij er vol goede moed in gingen, gingen wij met een bedompt gevoel naar huis. En opnieuw bleef die oh zo gewenste zwangerschap uit.
Er werd geen oorzaak gevonden
In 2015 was voor ons de maat een soort van vol. Ondanks dat wij met alles rekening hielden, denk hierbij aan voeding, alcohol, beweging, vitamines, kruiden, ovulatietesten, voldoende rust, warme handen/voeten, benen in de lucht na de gemeenschap en ga zo maar door, hebben wij opnieuw aangeklopt bij de gynaecoloog. Deze arts nam ons direct mee in het onderzoekstraject en behandelingen. Van semen analyse naar echo, inwendige onderzoeken, uitstrijkjes en bloedonderzoek. Uiteindelijk kreeg ik een HSG, in de hoop dat het doorspoelen van de eileiders tot resultaat zou leiden, maar ook dit deed het niet. Beide waren we helemaal APK-gekeurd en medisch gezien was er werkelijk niets te vinden wat onze ongewenste kinderloosheid zou kunnen verklaren.
Het IUI traject startte
Daar kwam het verlossende woord om te mogen starten met IUI-behandelingen. Ik wist vanuit mijn beroep destijds precies wat dit inhield, en ging er samen met mijn partner open in. De hele mikmak aan injecties en vaginale tabletten volgden en gingen moeiteloos. Ik ondervond weinig last van de hormoonstimulatie en we gingen vol verwachting op naar de eerste IUI. Potje semen tussen de voorgevel geklemd, want ja, die moesten warm blijven.
Het potje vullen om 7 uur ‘s ochtends, echt romantisch
Het potje “goud” moest het liefst binnen een half uur aanwezig zijn op het lab in het ziekenhuis voor de wassing. Laat nu net de afdeling gynaecologie inseminaties 20 minuten verderop in een ander ziekenhuis zitten. We moesten om 7.00 uur ‘s ochtends het potje vullen. Hoe romantisch wil je het hebben als je net uit je bed komt. En midden in de ochtendspits hopen dat je op tijd bij het lab bent. Dan nog niet te denken aan het feit dat ze de semen moeten wassen om een zo optimale, actieve hoeveelheid semen over te houden voor de inseminatie. Hierna nog het verlossende telefoontje afwachten of en hoe laat de inseminatie plaatsvindt, want de semen kapot wassen was namelijk ook nog een optie.
Ons seksleven werd er flink door beïnvloed
De eerste IUI ging vlekkeloos, bij de tweede en derde werd het zaad kapot gewassen en wat een vette domper is dat zeg. Heel hard je best voor gedaan in de vroege ochtend, want ook heel je seksleven staat in het teken van “op dag, uur en tijd”. Niks romantisch meer aan als je mij vraagt. Maar we hadden alles ervoor over om die kinderwens in vervulling te laten gaan. En zo kwam uiteindelijk de vierde IUI, welke prima verliep maar ook niet leidde tot een zwangerschap. De moed zonk ons echt een beetje in de schoenen.
Ondanks dat de behandeling niet doorliep, zette ik toch zelf de injecties
Wij zaten inmiddels tegen het einde van 2017 en de kerstdagen kwamen eraan. Maar zoals misschien enkelen van jullie weten, worden alleen de spoedgevallen door de gynaecoloog behandeld en vinden er geen vruchtbaarheidsbehandelingen plaats. Als ik naar mijn eigen gevoel zou luisteren heb ik al die tijd te vroeg mijn ei laten springen met de injectie. En omdat ik tegen beter weten in toch alle hormooninjecties gewoon gezet had vlak voor de feestdagen, had ik de vrijdag voor kerst nog een controle echo aangevraagd om te kijken of ik eitjes had en hoe groot deze waren. Hierbij kreeg ik de mededeling dat ik drie eitjes had zitten met een grootte van 28, maar dat deze kunnen leiden tot een meerlingzwangerschap met eventueel (meerdere) afwijkingen vanwege de grootte van de eitjes. Ondanks het negatieve advies van de gynaecoloog heb ik het weekend voor kerst toch de injectie gezet om de eitjes te laten springen, in de hoop dat ze dat op het juiste moment zouden doen.
Het was kerst en ik liet alles los
Mijn ouders zijn de gehele weg ons tot steun geweest, en zo ook deze keer. Mijn moeder zei op een moment: “ Mandy, ga nu eens genieten van het leven. Laat het voor één keer even helemaal los. Jij bent er tenslotte ook gekomen na een avondje carnavallen (en heel veel bier)”. Oftewel “Kind, je bent in dronken toestand verwekt!”. Eerste kerstdag 2017 zouden wij met mijn ouders bij ons thuis vieren, en daar ik met kerst ook 30 werd, was het dubbel feest en dus liet ik alles los. Ik was behoorlijk onder invloed van de lekkere alcoholische drankjes. Het was een fantastische avond.
Ik dacht dat ik de innesteling voelde
Die avond voelde ik het aan alles, dit was het en dit moest hem zijn. Na jaren romantiekloos gevrij op dag, uur en tijd was er ineens dat gevoel, die passie en het loslaten van “het moeten”. En ja hoor, op 5 januari 2018 stond ik in de keuken. Ik kromp in elkaar en het leek wel alsof mijn baarmoeder fijn werd geknepen. Ik zakte door mijn benen van de pijn. Dit was gelukkig van korte duur, maar ergens wist ik het zeker: dit was mijn innesteling en het is ons gelukt.
Een week later deed ik de test
Op 12 januari deed ik dan ook de allereerste test. Deze deed ik in mijn eentje daar manlief aan het werk was. Nou, ik had geen wachttijd nodig voor die test want hij knalde er gelijk twee dikke strepen uit. Wij waren na vijf lange jaren, eindelijk, zwanger! Direct belde ik mijn man op welke op dat moment onderweg was naar huis, hij zei direct: “Ik moet even ophangen”. Hij had namelijk bijna van schrik gewoon de berm ingereden en moest stoppen op de vluchtstrook. Gelukkig heelhuids thuisgekomen, wat waren wij intens gelukkig.
We kozen voor een keizersnede
Wat een wegen hebben wij moeten bewandelen om daar te komen waar wij al die tijd zo naar verlangden. Met goed advies van mijn mama, en ontzettend veel geluk en timing was het ons enkel met hormoonstimulatie gewoon zelf gelukt. Op 12 september 2018mis onze zoon Revï geboren middels een keizersnede. Revï lag in onvolkomen stuit en had een flink rond bolletje, waardoor het risico op een spoedkeizersnede bij een vaginale bevalling erg groot zou zijn. Na 5 jaar en 9 maanden voor ons geen risico’s meer, wij kozen voor de geplande keizersnede.
Voor ons is Revï ons kerstwonder, en wat een heerlijk ventje is het! Wij genieten iedere dag intens van hem en delen zoveel liefde voor elkaar. De weg er naartoe was een hel, maar die hel was het meer dan waard.
MANDY
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
