Als ik terug kijk naar het afgelopen jaar, is het een verschrikkelijk jaar geweest

Als je DEEL I nog niet gelezen hebt, klik dan HIER.

Onze zoon Jaxx krijgt een klein broertje

Wat raar eigenlijk, ik zit nog helemaal met mijn hoofd bij een dochter. De spulletjes die waren aangeschaft voor Novi, zullen nu voor altijd van haar blijven. Het wordt een zoon, iets wat op dat moment nog niet helemaal landt. De dagen en weken verstrijken en beetje bij beetje kom ik toch echt wel tot het besef dat er een klein broertje in mijn buik groeit. En ik weet dat dat goed is zo. Zo kan ik niet vergelijken. Novi-Rose blijft nu haar eigen individu, haar eigen persoon en die is uniek en niet te vervangen. 

Deze zwangerschap verloopt prima

De angst dat het mis kan gaan, heb ik niet. De blindedarmontsteking bij de zwangerschap van Novi was domme, domme pech, iets wat iedereen kan overkomen. Maar mij pijnlijk precies is overkomen tijdens de zwangerschap. Emotioneel gezien is dit een heel ander verhaal. Het is zwaar, zwaarder dan dat ik in het begin dacht. Toen ik net zwanger was dacht ik dat alles wel goed zou komen en ik van deze zwangerschap zou kunnen genieten. Maar helaas, dat lukt me tot op de dag van vandaag niet. De weken rond de tijd dat Novi ter wereld kwam, zijn zwaar, intenser dan van te voren gedacht. Je wordt voor je gevoel terug gegooid in de tijd van toen. Het is raar te beseffen dat je op dat moment weet hoe je baby er in je buik uit ziet. De tijd vliegt voorbij. Maar we moeten er doorheen, we moeten door. Het verdriet zal er gewoon altijd zijn. Het gaat op dit moment goed, maar wat is goed? Ik denk dat niemand een gebruiksaanwijzing heeft met hoe je hiermee moet omgaan. En iedereen doet het op een andere manier. 

Als ik jonge gezinnen zie met een zoon en een dochter, dan kan ik hier ineens enorm verdrietig om worden

Ik had kunnen hebben wat zij hebben. Maar lang hierbij stil staan heeft geen zin. Ik krijg hier mijn kleintje niet mee terug. Het enige wat ik kan doen is de liefde die ik voor Novi iedere dag nog voel, straks doorgeven aan haar kleine broertje. Ik ben benieuwd wat de rest van de zwangerschap me gaat brengen. Of het me toch nog lukt te genieten en hoe het zal zijn als het baby broertje geboren wordt. Emotioneel zal het misschien zwaar zijn, of misschien ook niet. De tijd zal het moeten uitwijzen. Bang ben ik ook. Bang omdat ik niet weet of het me allemaal gaat lukken. Kan ik zoveel liefde voor deze baby voelen als van mijn andere twee kleintjes? Ik leef op het moment van dag tot dag, ik moet wel. Het verdriet slaat soms ineens in als een bom en de andere dag kan ik zo van Jaxx genieten. De kleine dingen, die doen ertoe. Lichtpuntjes van de dag vastgrijpen en niet meer loslaten. Hiervan proberen te genieten, hoe moeilijk ook.

We houden Novi-Rose zoveel mogelijk in leven

Iedere dag wordt haar naam nog genoemd. Haar spulletjes hebben we in een mooie herinneringskist gedaan, zodat we deze kunnen pakken als we daar behoefte aan hebben. Toen Novi stierf hebben we ervoor gekozen om ons zoontje Jaxx hier niet bij te betrekken. We waren bang dat we zijn onschuld zouden wegnemen. Hoe vertel je een kind van twee jaar dat hij een zusje heeft, maar dat zij nooit mee naar huis zal komen? Jaxx heeft toch meer meegekregen dan dat we in eerste instantie hadden gedacht. Vaak noemt hij haar naam en vraagt hij of hij naar Novi haar spullen mag kijken. We hebben hem gezegd dat Novi bij de sterretjes is, maar of hij dat snapt? Ook merk je dat hij veel bewuster is van het feit dat hij een broertje krijgt. Hij kijkt er naar uit: zijn broertje een flesje geven en samen spelen. Het neemt alleen het gevoel niet weg dat hij nu samen met Novi hier in huis had moeten zijn, dat hij nu met haar had kunnen knuffelen. Maar anderzijds, als Novi nog wel geleefd had, was deze zwangerschap er niet geweest. En dit kleine mannetje is ook zo erg gewild. 

Als ik terug kijk naar het afgelopen jaar is het een verschrikkelijk jaar geweest

Iets wat niemand mee zou moeten maken. Als ik het allemaal van te voren had geweten, had ik me niet van het kastje naar de muur laten sturen door de huisarts. Had ik eerder aan de bel getrokken, maar ook dat zal geen zekerheid geweest zijn. Vaak heb ik schuldgevoelens. Het is mijn lichaam die me op dat moment in de steek liet. Voor mijn gevoel is het mijn schuld dat dit gebeurd is. Dat ik iedereen dit heb aangedaan. Maar dat is niet waar. Iedereen kan dit overkomen en ik hoop dat dit verhaal mensen laat inzien dat je altijd moet gaan voor je gevoel. Als je diep van binnen weet dat er iets niet klopt, moet je direct zorgen dat je er niet mee door blijft lopen, maar dat je gelijk aan de bel trekt. Het is dat de verloskundige mij uiteindelijk doorgestuurd heeft naar de SEH. Die heeft uiteindelijk gezorgd dat ik er nog ben, maar helaas heeft mijn kleine meisje het niet mogen redden. Het verdriet van het verliezen van je kind is onmenselijk, vaak niet te dragen. Maar het leven gaat door. Ik probeer te genieten van de dingen die er wel zijn. 

Novi-Rose, we houden van je tot de sterren en de maan.

 MARLISSA