Ik ben bevallen van ons vierde kindje en het gaat goed met mij en de baby, maar dit was zeker niet vanaf het begin. Die mooie kraamtijd die altijd gepaard gaat met tranen, stroomden nu nog iets harder over mijn wangen.
Seppe is zo mooi en ik ben weer zo verliefd
Echt het gevoel van houden van en pure liefde zoals bij de eerste. Dat moedergevoel, het gevoel nog mooier dan verliefd zijn, als je je kindje vasthoudt na de bevalling. Ik ben uiteindelijk ingeleid vanwege een te hoge bloeddruk met als oorzaak de zwangerschap. Mijn man en ik hebben samen vijf kinderen waarvan de oudste uit mijn man zijn vorige huwelijk, maar die hoort er helemaal bij. Het liefst had ik een keer thuis willen bevallen, maar dat is mij nooit gelukt. Bij mijn eerste kindje Jente ben ik ingeleid, omdat ik twee weken over tijd liep. Bij Mats had ik bloedverlies gedurende de bevalling en wilden ze zeker weten dat de placenta niet voor lag en bij Floortje werd ik ingeleid vanwege een te hoge bloeddruk net als nu.
Zoals gewoonlijk ging de bevalling bij mij super snel
Mijn man rende de gang op om de zusters te gaan halen, terwijl ik al aan het persen was. Mijn man heeft mij super goed geholpen. Ik had tot aan het persen toe geen zuster nodig, omdat mijn man deze rol prima vervulde. Voor het eerst na vier bevallingen heeft hij alles gezien, omdat hij normaal aan het hoofdeinde stond. Daar waar hij was gewaarschuwd door een vriend om dit zeker niet te doen, omdat hij dit als iets verschrikkelijks had ervaren heeft mijn man juist precies de tegenovergestelde ervaring. De tranen rolden over zijn wangen tijdens de geboorte en hij vond het juist het mooiste en bijzonderste wat hij ooit heeft gezien. Bij zijn vijfde bevalling en dan weer iets heel nieuws ervaren, hoe bijzonder.
Daar werd Seppe geboren
Seppe keek meteen in het rond en wilde alles zien. Helaas was hij door mijn zwangerschapshypertensie aan de kleine kant en zijn suiker was veel te laag. Hij werd meteen opgenomen en aan een suikerinfuus gelegd. Ik moest naar een andere afdeling om 24 uur geobserveerd te worden voor mijn zwangerschapshypertensie. Ik probeerde zoveel mogelijk op de afdeling bij Seppe te zijn en gaf hem om de drie uur de borst. Het alleen zonder baby op de kamer liggen, maakte mij verdrietig. Onmenselijk eigenlijk. De eerste nachtzuster liet mij stiekem naast mijn baby slapen zonder mij terug te sturen naar de afdeling. Ode aan deze zuster! Seppe deed het eigenlijk best goed en we begonnen al snel met het afbouwen van zijn suikerinfuus. Uit ervaring weet ik dat ik altijd een overdosis aan borstvoeding heb en dat mijn kinderen nooit veel afvallen door mijn volle room. Floortje was ook te klein, maar door mijn borstvoeding was ze er zo bovenop, dus ook nu had ik alle vertrouwen in mijn borsten.
De volgende dag ging het wat minder
Seppe was wat misselijk en wilde minder drinken (iets wat heel veel pasgeboren baby’s hebben). Als ik thuis was geweest (zoals bij mijn andere kinderen) had ik Seppe lekker om het uur kleine beetjes aan de borst laten drinken, omdat dat vaak beter gaat als ze misselijk zijn. Helaas werken ze in het ziekenhuis met protocollen en willen ze dat je ze het liefst om de drie uur de volledige borst geeft. Ze wogen de baby dan voor en na de borst. Als ze dan niet genoeg waren aangekomen begonnen ze met bijvoeden. Seppe was misselijk en wilde gewoon geen volledige borst en bijvoeden al helemaal niet. Hij begon tegen te stribbelen en nog meer te spugen. Al een paar keer gaf ik aan dat mijn zoontje gewoon misselijk was. Zijn suiker werd ook steeds geprikt en die was eerder aan de hoge kant dan aan de lage, maar toch bleef deze zuster zich stug houden aan de protocollen. Ergens begreep ik haar ook wel aangezien ik zelf operatie assistent ben en ik dus wist wat de risico’s waren als je afweek en er iets gebeurde. Door al die protocollen in een ziekenhuis raakte je al snel gehospitaliseerd en vergat je soms te kijken naar de persoon en de situatie. Ik was een moeder van vijf kinderen en had al meerdere keren borstvoeding gegeven, ook al eerder aan een kindje met een te laag geboortegewicht.
Aan het einde van de dag barstte ik in tranen uit
Ik vroeg ik of die weegschaal alsjeblieft weg mocht en of we pas over bijvoeden konden praten als zijn suiker te laag was. De zuster keek mij aan en en gaf mij helemaal gelijk. Seppe was nu twee dagen oud en eigenlijk was alleen zijn eerste suiker bij de geboorte te laag en daarna waren ze allemaal goed geweest. Met Seppe ging het eigenlijk heel goed.
Na een dag vol vechten tegen de ziekenhuisprotocollen, was ik op en versleten
Ik begon mij niet lekker te voelen. Ik besefte mij dat 48 uur na mijn bevalling er nog geen arts bij mij was komen kijken. Voor even was ik vergeten dat ook ik al die tijd een patiënt was en dat ik alleen maar bezig was geweest met Seppe zonder mij maar af te vragen hoe het met mij ging. Ik werd in korte tijd niet lekker en belde de zuster die een arts zou bellen. Twee dagen na mijn bevalling om 1 uur midden in de nacht zat er dan eindelijk een arts aan mijn bed voor de eerste keer. De arts reageerde met de woorden: “Ik kan niet zo humaan meer reageren want ik ben moe”. Het kon mij niet schelen op dat moment of ze moe was of niet, maar ik wilde dat er iemand naar mij kwam kijken. Ik wilde zeker weten of dit stress was of dat mijn lichaam mij iets anders wilde zeggen en ik stond erop dat er bloed geprikt werd. Ik ben een moeder van vijf kinderen en ik kan mij niet permitteren dat er iets met mij aan de hand is. Zo, eindelijk werd er geluisterd en wat was ik een paar uur later blij, niet met de uitslag, maar blij dat ik ben gaan staan voor mijn rechten en mijn gevoel. Inderdaad mijn leverwaarde was gestegen en mijn bloedstolling gedaald. Ik was niet gek, ik was inderdaad ook helemaal gestresst door het vechten tegen de protocollen en het vechten voor de zorg voor mijzelf, maar ik was heel ziek.
De volgende dag deed Seppe het geweldig op mijn borstvoeding en mocht hij mee naar huis, alleen moest ik nu blijven
Gelukkig mocht Seppe nu op mijn kamer liggen en hoefde ik niet iedere keer van afdeling naar afdeling te gaan. Na twee dagen met maximaal vier uur slaap door het heen en weer gaan, kon ik nu Seppe heerlijk aan mijn borst leggen en slapen. We hebben heel wat uurtjes samen naast elkaar in het ziekenhuisbed gelegen en ik kon eindelijk even bijtanken. Heerlijk mijn kind naast mij en lekker in bed kroelen. Alle zusters waren heel aardig voor me en ik had oprechte excuses gekregen van de gynaecoloog die daarna meerdere keren is langs geweest. Ik nam ze ook niks kwalijk. Het kwam ook doordat moeder en baby op verschillende afdelingen lagen en ik dus vaak niet op mijn eigen afdeling was als er visite werd gelopen. Daarom moeten meer ziekenhuizen gaan voor een kraamafdeling met de volledige zorg voor de baby op de kamer (er zijn ziekenhuizen die dit hebben).
De volgende dag liet mijn leverwaarde verbetering zien en kreeg ik de keus nog een nachtje te blijven of thuis verder uit te zieken
Daar hoefde ik geen seconde over na te denken. Ik voelde mij weer goed, Seppe deed het geweldig en ik was trots op hoe goed hij het al deed op dag vier. Ik wilde naar huis naar mijn bed en even met heel mijn gezin in bed kroelen, want ook die had ik super gemist. Mij even laten vertroetelen door de kraamvrouw en mijn controles door mijn vaste verloskundige laten doen. Wat had ik deze twee mensen de afgelopen vier dagen gemist. Ik zei wel vaker: “Ik heb geen kraamhulp nodig”, maar ik nam alle woorden terug. De zusters waren super lief voor mij in het ziekenhuis maar de zorg van een kraamvrouw die het overzicht bewaard over iedereen in het gezin was een groot gemis.
O, wat ben ik blij dat het allemaal weer goed is afgelopen
Wat ben ik trots op mijn sterke moedergevoelens en de kennis over mijn eigen lichaam. Alle lieve zusters die er voor mij waren, bedankt, en voor alle aankomende moeders of nieuwe moeders of eigenlijk iedereen. Luister naar jezelf en je moederinstinct! Ziekenhuisprotocollen zijn er soms om van af te wijken en als je het gevoel hebt dat het niet goed met je gaat, blijf dan vragen om onderzoek.
SUSE
