Ik zat in een restaurantje met mijn zoon van 3 jaar oud
We keken samen op de kaart. Het was 12.15 uur en dus lunchtijd. Ik bestelde voor hem een tosti en voor mij een omelet met kaas en spek. Nu hij nog niet naar school hoefde, gingen we geregeld samen op stap: lunchen, naar de bioscoop of bibliotheek. Mijn ventje zat druk te kleuren naast me. We hadden zelf een kleurboek en potloden meegenomen. Het restaurant had een speelhoekje en een kast met spelletjes, maar we kwamen speciaal voor het loopfietsje. Na het eten wilde Noah altijd even op het restaurantfietsje.
Daar kwam het eten aan
Noah smakte er op los. Hij is zo gek op tosti’s. Mijn ei smaakte ook goed. Na het eten gaf ik Noah een kus op zijn hoofd. Hij vroeg of hij nog even op het fietsje mocht. “Ja, natuurlijk”, glimlachte ik. En weg was Noah. Hij reed van links naar rechts, van voor naar achteren. Eigenlijk zoals altijd. Even twijfelde ik, zoals altijd, maar als het restaurant een eigen fiets had, dan mocht je er op fietsen. Ik pakte een tijdschrift en bladerde erdoor.
Ik hield een schuin oog op Noah
Ineens hield een mevrouw ver weg van mij, Noah stil. Ze greep hem letterlijk bij de arm. “Je mag hier niet fietsen”, zei ze streng. Noah keek beduusd, draaide zich om, fietste naar mij, gooide de fiets neer en kwam boos naast me zitten. Ik keek op en de vrouw was alweer weg. Ik zat met een knoop in mijn maag. “Je mag hier wel fietsen hoor”, zei ik tegen Noah, “anders had het restaurant hier geen fietsje neergezet”. Ik voelde me vervelend over de situatie. Ik wilde voor Noah opkomen. 1. Dat fietsje is wèl om te fietsen en 2. Blijf van mijn kind af. Ik wilde niet dat ze aan hem zat. Hem aanspreken tot daar aan toe.
Ik zocht de mevrouw op samen met Noah
Ik wilde hem steunen en ook het goede voorbeeld geven. De mevrouw keek op van haar tafel. “Ik wilde even zeggen dat dit fietsje van het restaurant is, dus kleine kinderen kunnen en mogen hier fietsen”. De mevrouw keek me vies aan: “Belachelijk. Hij ging veel te hard”. Ik keek haar aan en zei: “Dat mag je vinden en zeker ook zeggen, maar ik heb liever niet dat je hem aanraakt”. Ik pakte Noahs hand en weg waren we. De mevrouw kon niets meer terug zeggen. We betaalden de rekening en liepen de deur uit. Ik was trots op ons.
goed zo…ik had haar ook een veeg uit de pan gegeven… aanspreken..kan ik nog verkopen maar aanraken of zo als jij zei vast en pakken aan de arm is bij mij een rode vlag… je wil zeker niet da
t ik dat ook bij jou doe .. maar daar ben ik dan wel toe in staat…dus jij hebt je nog heel goed gehouden..en jou zoon laten zien dat JIJ voor hem opkomt.. dus jullie mogen trots zijn op elkaar…op hem dat hij rustig bleef en erop dat jij het allemaal een positieve draai hebt gegeven..en jou zoon een goed gevoel..
Tja als de ouder zelf niet corrigeert kan het wel eens fijn zijn wanneer een ander dat doet.
Een kind hoort gewoon niet door een restaurant heen te fietsen lijkt mij vrij logisch. Uit je verhaal maak ik ook op dat de dame in kwestie hem niks heeft aangedaan niet heeft geschreeuwd maar hem alleen tot stilstand heeft gebracht en hem duidelijk heeft gemaakt dat wat hij deed niet de bedoeling is, niks om zo ophef over te maken.
Lijkt me de juiste volgorde als de vrouw in kwestie de moeder erop aan zou spreken ipv het kind.
mee eens dat als je een kind niet corrigeert daar altijd nog een ander kan zijn die het doet. Logische gedachte ook van die vrouw dat fietsen hier niet de bedoeling was. ik zie ook niet het probleem met fysiek tegenhouden. Het probleem echter is dat hij daar wél mocht fietsen. Dat hebben ze dan ook prima opgelost zo. kennelijk wil de restaurant houder het risico lopen dat z’n personeel over een fietsende peuter struikelt.
sorry deel je mening niet ,die vrouw had recht streek na moeder moet gaan ,,en sta duidelijk in verhaal dat lopen fietsje van restaurants was ,dus ander woorden mag gebruiken woorden door kindjes
dus wat wild vreemd vrouw zal zureknol zijn over Commentaar op hebben
mischien dan zelf even opletten en je kind niet door het restaurant laten racen zoals je zegt van links naar rechts. niet iedereen is daar van gediend ook al is het fietsje van het restaurant. ik zou zelf op voorhand al zeggen zachtjes fietsen. je behoirt op te voeden wat tegenswoordig nogal eens vergeten word.
Als er een fietsje staat, zal het toch niet zijn om in hun nek te leggen toch?
De mama heeft goed gehandeld, zou net hetzelfdedoen. De andere dame moest hem niet aanraken.
Als het niet had gemogen, had het personeel/de manager van het restaurant het kindje wel aangesproken, denk je niet?
Als die mevrouw geen van beiden was, is het niet aan die mevrouw om er iets over te zeggen dus.
Natuurlijk mag het niet wat de vrouw deed maar ik begrijp het wel. Het is gewoon irritant als er een kjnd in een restaurant fietst.
Ook al staat de fiets ervoor, ik zou mijn dochter er nooit op laten fietsen omdat je weet dat je deze reacties van mensen kan krijgen.
Verantwoording ligt bij de ouders, niet bij het restaurant. Niet zeggen, ja maar de fiets staat ervoor. Zelf bedenken dat het niet handig is en vragen om gedoe.
dat wijf wat het ki d staande hield moet even de bek houden en de poten van je kind afhouden.
ze had van mij zelf een dreun gekregen.
zo,n vrouw heb ik ook gehad
Ten eerste klinkt dit echt als een kind vriendelijk restaurant (geweldig) en dit fietsje is van het restaurant dus mag het gebruikt worden.
Ten tweede kom je als oude dame voor je rust is dit niet het geschikte restaurant.
Ten derde blijf van dat kindje af hou je handen thuis heb je problemen praat dan met de moeder.
Chapeau moeder altijd op komen voor je kind.