Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Lees eerst het vorige deel: Ik had al even geen leven gevoeld, maar ik wilde de verloskundige niet tot last zijn
Ik wilde niet praten over dingen die al in mijn bevalplan stonden, ik wilde het hartje luisteren
De dienstdoende verloskundige reageerde ook niet perse geschrokken op mijn antwoord dat ik geen of minder leven had gevoeld. We spraken af dat een collega van haar uit een ander team langs zou komen, aangezien zij vast stond bij een andere bevalling. Na een tijdje kwam de collega verloskundige. We hadden wederom een gesprek over ziekenhuisbevalling en thuisbevalling, waarbij ik uitlegde dat de thuisbevalling afgesproken was. We hadden toen een gesprek over wel of niet toucheren en we kwamen uiteindelijk tot één en dezelfde conclusie om eerst het hartje te luisteren van de baby, via de doptone. Vanwege de twijfel en het minder leven voelen. Ik voelde heel sterk dat ik dat hartje gehoord wilde hebben, dat ik zeker wilde weten dat met de baby alles in orde was. Ik was het bevalgesprek aangegaan om de wederzijdse verwachtingen en wensen uit te spreken en juist discussies tijdens de bevalling voor te zijn. Ik merkte nu dat ik toch in zo’n gesprek was beland. Ik wilde gewoon het hartje horen.
De verloskundige kon de hartactie van de baby niet vinden
Ik zat op de fitnessbal toen de verloskundige met behulp van de doptone het hartje van onze baby zocht. Het duurde even en ze zocht, maar er was echter niets te horen. Mijn stressniveau steeg en daarbij gelijktijdig mijn hartslag, zeker denkend aan de twijfel van die donderdagavond. De verloskundige gaf aan dat het zittend lastig was, liggend zou het vast beter gaan. En zo nam ik, al weeën wegpuffend, liggend plaats op onze bank.
Ik hoorde een snelle hartslag
Ik hoorde een snelle hartslag, mijn eigen hartslag en zag de stress ook toenemen bij de verloskundige. Ik wist genoeg. Dit was niet mijn baby’s hartslag. De verloskundige bleef twijfel uitspreken, ze dacht toch een hartje te horen in de verte? Ze ging mijn hartslag aan de pols meten. Was dat dezelfde snelle hartslag of was mijn hartslag lager dan de 120 slagen per minuut die ze had gemeten via de doptone? Ik wist dat het mijn eigen hartslag was. De baby klonk anders. En de hartslag van de baby was altijd rond de 140-150 geweest, zoals die moet zijn.
Ik besloot met Luuk mee in de auto te gaan
Het woord ziekenhuis viel, van mij of vanuit haar. Geen idee, maar ineens stond ik boven met Luuk en waren we de laatste spullen aan het inpakken. Onze tas en koffer stonden al een aantal weken klaar en alleen nog een paar spulletjes zoals een tandenborstel en we waren klaar om te gaan. Beneden hoorde ik de verloskundige bellen aan de telefoon, bellend met het ziekenhuis. Toen even stilte, daarna weer bellen. Luuk en ik stonden met tas en koffer beneden. De verloskundige vroeg of ik bij haar of bij Luuk in de auto wilde. Ik wilde bij Luuk.
We gingen heel gespannen de auto in
En zo was het ontspannen beeld van enkele minuten daarvoor volledig verdwenen en zat ik ineens paniekerig in een auto, verwoed in de rit van ongeveer 11 minuten al 3 weeën weg te puffen. Terwijl ik dingen zei als: “Ik heb er alles voor over. Een spoedkeizersnede, wat dan ook. Alles is prima, als ze onze baby maar redden”, maar ook dingen als: “Luuk, de baby is dood. Ik weet het zeker. Hou rekening met het scenario dat de baby dood is.” Waarna positivo Luuk vooral zei: “Tanja, we moeten afwachten, pas in het ziekenhuis weten we het definitief. Het is nu nog niet zeker.”
Door alle stress raakten we bijna een slagboom
Terwijl we bij de Spoed Eisende Hulp van het ziekenhuis nog bijna geraakt werden door de slagboom (iets met Luuk die vol vaart achter de auto van de verloskundige aanreed toen voor haar de slagboom open ging, terwijl ik keihard “Remmen!” riep) kwamen we heelhuids aan. Per rolstoel, geregeld door de verloskundige, werd ik mijn eigen, vertrouwde ziekenhuis rondgereden kijkend naar de afdeling waar ik zelf als verpleegkundige werk, en hopend geen bekenden tegen te komen.
Met grote snelheid werd ik naar de afdeling gereden
De gangen van de afdeling geboortezorg waren bekend van de bevalling van Evie. Met sneltreinvaart werd ik rondgereden totdat we bij de verloskamer kwamen waar iedereen al klaar stond. De kinderarts, de (klinische) verloskundige van het ziekenhuis, gynaecoloog, obstetrieverpleegkundigen. Er was ook een parallelle actie ingezet, wat inhoudt dat het OK-team ingeseind is en klaarstaat voor een eventuele spoedsectio (spoedkeizersnede). Ik nam plaats op het bed, met schoenen en al, het echo-apparaat stond al klaar.
Geen levende baby
De gynaecoloog zette de echokop op mijn buik en toen: de ribben waren te zien, de borstkas van de baby en daar waar normaal een snel bewegend hartje te zien was, nu niets. Geen beweging, geen hartactie. Stilte en droefenis in de kamer vol met witte jassen, vol met mensen die verslagen keken. Geen hartactie, geen hartslag, geen levende baby. Onze baby, onze liefde, was overleden. Ik barstte in huilen in Luuk zijn armen, spierspanningen die eruit kwamen door middel van oncontroleerbare trillingen. Trillend, huilend in bed, amper bevattend wat ons zojuist overkomen was.
Wat was de baby fataal geworden?
Later legde de gynaecoloog uit dat ze niets zei in de eerste halve minuut, omdat ze 30 seconden moet kijken om echt zeker te weten dat er geen hartslag is in plaats van een hele trage hartactie. Bij een trage hartactie, hoe langzaam ook, vindt er een spoedsectio plaats. De gynaecoloog drukte me op het hart dat het hoe dan ook nooit, maar dan ook nóóit mijn schuld was. Ik herbeleefde de afgelopen 9 maanden, het twijfelmoment van donderdagavond 6 april, de maandag en dinsdag in die week dat ik verhoging had tot maximaal 38,2 graden. Neusspray die ik had gebruikt, had dat de baby fataal kunnen zijn? Alles passeerde de revue.
Er kwamen onwijs veel keuzes op ons af
Mijn eerste gedachte was: trek die baby eruit middels een keizersnede. Ik wil niet meer verder met bevallen. Ik wil die pijn niet meer. We kregen even tijd alleen en al vrij snel kwam de uitleg over welke keuzes er op ons stonden te wachten wat betreft vervolgonderzoeken, manier van opbaren, iets over een uitvaartverzekering (hadden we die?), et cetera. Al wilde ik zelf ook in de praktische modus, “Oké, hoe nu verder.” Ik snapte dat een keizersnede geen optie was, dit wist ik ook. Niet goed voor de verwerking, veel langer herstel, grotere kans op complicaties als we mogelijk ooit in de toekomst opnieuw zwanger zouden raken. Bovendien zou een keizersnede cru gezegd niets opleveren, die wordt doorgaans alleen uitgevoerd als de baby in levensgevaar verkeert. Of de moeder. Of bij een geplande keizersnede natuurlijk, om wat voor reden dan ook. Geen van deze scenario’s was in dit geval aan de orde. Ik wist wel meteen dat ik een ruggenprik wilde, zo min mogelijk pijn.
De weeën waren nog steeds aanwezig
Tegen 16.30 uur vond de echo plaats die ons leven voorgoed veranderde: de wetenschap dat we opnieuw ouders zouden worden, maar dan van een stilgeboren kindje. Ik pufte nog steeds regelmatig weeën weg (al waren ze misschien iets minder frequent aanwezig, door de nogal heftige onderbreking, als understatement van de eeuw). Toen ik terugliep vanaf de wc naar het bed, braken daar spontaan mijn vliezen. Splash, op de vloer. Meconiumhoudend vruchtwater, gezien de situatie natuurlijk niet verrassend, maar het idee maakte me toch bedroefd. Dit omdat meconium natuurlijk een signaal van stress kan zijn bij de baby. Wat gezien de dood logisch is en goed te verklaren, maar het idee dat onze baby stress had ervaren maakte mij toch enorm verdrietig.
Lees HIER verder.
TANJA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
