Iedereen dacht dat mijn dochter een ongelukje was, maar dat was ze niet…

Noem ons onbezonnen

“We wisten niet waar we aan begonnen. We waren studenten met de kolder in de kop.” We hebben alles wel gehoord. Mij is ooit door een arts gezegd dat ik hoogstwaarschijnlijk nooit kinderen zou krijgen. Die arts heeft daar vast z’n redenen voor gehad. Ik heb daar “ja” en “amen” op gezegd en dacht er verder niet over na. Uiteraard wel braaf aan de pil vanaf 15 jaar oud, want stel je voor dat…

Ik was 19 jaar

Ik zat in het examenjaar, kende mijn vriend drie maanden, we gingen samen op vakantie en besloten dat ik de pil wel kon laten staan. Wij zouden samen oud worden, huisje, boompje, beestje vormen en daar hoorden kinderen bij. Met de woorden van de arts in ons achterhoofd zou dat gedeelte kinderen toch nog een langdurig traject worden, dus ach, wat kon het kwaad? Dát hebben we geweten. Ik denk zelf dat de allereerste vrijpartij na die beslissing meteen raak was. Want een maand later was de test al positief! 

Maar wat zeg je dan tegen de familie?

We waren zo jong! Het gezin van hem was wel wat gewend: een tienerzwangerschap en een kind dat voor de deur staat met de zin ‘jij bent mijn vader’. Dus zijn kant van de familie vond ik niet zo spannend. Mijn kant was daarentegen wel even anders: hoogopgeleid, beschermend en redelijk wereldvreemd opgevoed. Ik wist dat mijn ouders ‘mijn toekomst aan diggelen zagen gaan’. De letterlijke woorden van mijn ouders staan in mijn geheugen gegrift: ‘Met jouw losbandige leventje was het wachten op problemen, maar ondanks alles ben ik blij dat het met hém is.’

Tot op heden denken de meesten in onze omgeving die toen al in ons leven waren dat onze oudste dochter ‘door de pil heen’ is gekomen

De rest maken we niet wijzer dan eigen rekensommetjes. Ik heb mijn dochter een brief geschreven tijdens mijn zwangerschap, deze krijgt ze als de tijd daar rijp voor is. Daarin staat dat we bewust gekozen hebben voor haar, dat ze ons gelukje is, dat ik als 19-jarige voelde dat het goed zou komen, dat ik wens dat zij ons meeneemt in beslissingen zo groot als deze, dat we voor haar klaar staan zoals mijn ouders dat hebben gedaan, no matter what. Het voelt gek om te zeggen ‘als ze maar eerlijk is’. 

Mocht je het je afvragen, vijf jaar later zijn we getrouwd

Er is een tweede kindje en we zijn nu, 10 jaar verder nog steeds gelukkig. Dat huisje, boompje, beestje is het helemaal. Saai en burgerlijk kijk ik naar vriendinnen die vriend-keuzes maken op uiterlijk of een dom appje. Als we gaan stappen sta ik na drie wijntjes op de kop en wil ik om 01.00 uur wel naar huis, maar ik geniet! Nog leuker: als ik 40 ben zit iedereen met tieners en boze pubers en zijn onze kids uit huis, kunnen wij met onze kinderen de kroeg in, proosten op het feit dat wij als jonge ouders twee fraaie persoonlijkheden hebben neergezet op deze aarde.

JANE DOE