Hoe was Nadine als kind? Kan je ook over jullie gezin vertellen?
Nadine was al heel jong het zonnetje in huis. Ze had een stralende lach waarbij haar prachtige grote ogen meededen, ze twinkelden. Haar tomeloze energie deed ons regelmatig verbazen. Toch kon ze ook opgaan in haar eigen wereldje, spelend met haar barbies. Met haar grote zus Jacqueline had ze van jongs af aan een sterke band. We waren sowieso een hechte warme familie. Ik herinner me met veel melancholie onze familieavondjes op zaterdag. Ik koester die herinneringen. Toen de meiden nog klein waren, speelden we allerlei spelletjes of keken samen een Disney film. Bambi was één van de favoriete, alhoewel er ook veel tranen stroomden wanneer Bambi zijn moeder verliest door de klopjacht op haar. Later, toen ze wat ouder waren, kwamen daar diepgaande gesprekken bij. We vertelden elkaar over de afgelopen week, een soort van ‘kijk op de week’. We benoemden de positieve en soms ook de wat negatievere eigenschappen van elkaar. Waardoor er intense, mooie gesprekken plaatsvonden. Zo leerden we als gezin en als individuen veel over elkaar.
Wat vond je van de partner van Nabine, Gerold? En hoe was hun relatie?
Vanaf de eerste ontmoeting met haar ex-partner Gerold had ik, evenals Jacques en Jacqueline, een negatief onderbuikgevoel. Hij deed beleefd en vriendelijk, maar het voelde simpelweg niet goed. Ik heb, toen het een serieuze relatie bleek te zijn, geprobeerd dat gevoel ergens in mij weg te stoppen. Dat lukte nooit helemaal. Het eerste jaar van hun relatie ging redelijk goed. Het feit dat hij al 31 jaar was en Nadine pas 17 leek hen niet te storen. Ze leefde haar leven met toevoeging van hem. Ze studeerde communicatie in Amsterdam, ging met vriendinnen uit, had studentenbaantjes, deed op hoog niveau aan streetdance. Ze had een heel druk en vol leven. Ze woonde nog thuis, dus hoefde zich bij ons niet druk te maken om wasjes draaien, boodschappen doen en dat soort huishoudelijke taken. Het tweede jaar leek dat iets te veranderen. Ze zagen elkaar wat vaker en ze ging minder uit. Gelukkig bleef de band met ons, als haar gezin, onverkort goed. Het laatste jaar in 2006 waren er onmiskenbaar veranderingen. Met name in haar gedrag. Ze werd minder vrolijk. Het werd steeds duidelijker dat zij niet gelukkig was in deze relatie.
Wat was het laatste wat Nadine tegen je zei?
Mam, ik bel je zo terug’ en we verbraken de verbinding. Geen haar op mijn hoofd die toen had kunnen vermoeden dat de fysieke verbinding voor altijd zou worden verbroken. Achteraf is ons duidelijk geworden dat zij op het moment van mijn telefoontje voor de deur van haar moordenaar stond. Een kwartier later is zij door hem om het leven gebracht.
Op welk moment wist je dat er iets mis was met Nadine?
Er was geen specifiek moment dat ik me realiseerde dat er iets mis was. Mijn ongerustheid nam met de minuut toe toen zij niet terugbelde. Ze belde altijd terug. Nu niet.
Hoe ontdekte je de brute moord?
Toen Jenneviev, haar beste vriendin, bij ons binnenkwam met de woorden: ‘Weten jullie waar Nadine is? Ik kan haar niet bereiken’, gingen bij mij nog meer alarmbellen af. Zij kwam op het idee om haar neef in Amsterdam te bellen die vlakbij de woning van Gerold woonde. Hij zou gaan kijken of de rode golf van Nadine daar voor de deur stond. Hij belde binnen een kwartier terug met de onheilspellende woorden dat het gebied om de woning heen was afgezet met rood witte linten van de politie. Er waren ook cameraploegen aanwezig én de auto van ons kind stond voor de deur. Jacques belde de politie die bevestigde dat er een jonge vrouw in de woning was gevonden die om het leven was gebracht. Zij konden de identiteit van deze persoon nog niet vaststellen. Voor ons was het duidelijk dat het om onze Nadine ging. De nachtmerrie begon.
Waarom heeft Gerold dit gedaan?
Moord staat zo ver van mij af. Ik kan en wil me niet verplaatsen in deze persoon. Wat hij heeft verklaard is dat het ‘Code Rood’ was. Nadine had zijn eer geschonden. Blijkbaar vond hij, nadat hun relatie al maanden daarvoor was beëindigd, dat zij niet het recht had om uit te gaan en met andere jongens af te spreken. Dat zij überhaupt niet het recht had om het uit te maken.
Wat is uiteindelijk zijn straf geworden? Vind je dat een passende straf?
Hij heeft 12 jaar en TBS met dwangverpleging gekregen. In die tijd ging er één derde van de gevangenisstraf af bij goed gedrag. Hij is na 8 jaar opgenomen in een TBS-kliniek waar hij tot eind 2022 heeft gezeten. Gevoelsmatig had ik gewild dat hij nog langer in de kliniek vast had gezeten.
Je hebt een boek geschreven. Welk doel had je?
Mijn boek ‘Mam, ik bel je zo terug’ heeft mij een stukje doorleven gegeven. Ik wilde niets vergeten van de prachtige momenten die wij samen en met ons gezin hadden doorgebracht. Door diep in mijn binnenste te voelen en realiseren wat er was gebeurd, kon ik Nadine haar dood verweven in mijn leven. Het was mij al snel duidelijk dat ik haar gewelddadige dood nooit zou kunnen verwerken of een plek zou kunnen geven, de termen die vaak in verband worden gebracht met het overlijden van dierbaren. Ik voelde al schrijvende dat het boek ook helpend zou kunnen zijn voor andere mensen in verschillende situaties. Zeker ook naar andere meisjes en vrouwen toe. Dat is ook gebleken. Het geeft mij een gevoel van dankbaarheid dat zoveel mensen iets aan mijn boek hebben.
Lees HIER het vervolg
WANDA
