Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Collinda schrijft een reeks over haar zoontje Jens*. Lees eerst de vorige delen:
Deel 2: Collinda: “Kerst 2019 zal ik nooit vergeten”
Deel 3: Er ontstond paniek: Jens had beademing nodig, maar dit ziekenhuis kon hem dat niet bieden
Deel 4: Kleine Jens verraste ons met zijn eerste lachje, achteraf was dit zijn afscheid
Dit kon niet waar zijn
De arts ging zitten en zei: “We kunnen niks meer doen voor Jens. Er moet een wonder gebeuren wil Jens dit overleven. Dat kan Jens want dat heeft hij vannacht laten zien.” Toen drong het tot mij door dat Jens echt bijna was overleden vannacht. De arts zei: “Jens gaat overlijden.” De grond sloeg onder mijn voeten vandaan, het was net alsof ik uit mijn lichaam trad en ik een film aan het kijken was. Ik moest zo enorm huilen, ik voelde mij letterlijk verscheurd. De woorden van de arts drongen niet meer tot mij door. Mijn grootste angst die ik de afgelopen drie maanden diverse keren had gevoeld werd werkelijkheid. Mijn kind ging dood.
Mijn man had nog even hoop
Mijn man en ik liepen verslagen en kapot van verdriet naar Jens toe. Mijn man keek op de monitor en zei: “De zuurstof is alweer hoger. Hij gaat het redden.” “Nee”, Eimert zei ik, “Dit keer niet.” Ik voelde aan alles dat Jens zou overlijden. Hoe wanhopig ik mij de vorige keren voelde toen Jens bijna kwam te overlijden, hoe rustig voelde ik mij nu. Ik pakte zijn handje beet en begon hartverscheurend te huilen. “Ons lieve kindje, waarom? Waarom jij?”, vroeg ik mij hardop af.
Ik voelde dat hij snel zou gaan overlijden
Er moest van alles geregeld worden om onze kinderen en ouders afscheid te laten nemen. Ze konden morgen afscheid komen nemen zei de verpleegkundige. Ik voelde dat Jens het niet ging volhouden tot morgen. “De kinderen komen vanavond”, zei ik standvastig. De verpleegkundigen keken mij verschrikt aan. “Hij gaat morgen niet redden”, zei ik. “Maar we weten niet of we het zo snel kunnen regelen.”, zei de verpleging. “We gaan ons best doen.”
Jens werd op een groot bed gelegd zodat we naast hem konden liggen
Alles werd geregeld zodat Jens zijn broer en zussen ‘s avonds afscheid konden nemen. Jens lag op zaal en moest eerst in een gesloten box zodat iedereen afscheid kon nemen, dit in verband met de corona regels. Jens moest met bed en alle monitoren 50 meter verplaatst worden. Het leek wel een militaire operatie omdat hij aan zoveel monitoren lag. En alles moest heel rustig. Jens lag op een groot bed zodat ik bij hem kon liggen en er werd nog een bed naast geplaatst zodat mijn man aan de andere kant erbij kon liggen.
We moesten het de andere kinderen gaan vertellen
Dan breekt het moment aan dat je kinderen binnen komen en je moet vertellen dat hun broertje gaat overlijden, dat ze hier zijn om afscheid te nemen. Dat vond ik zo moeilijk voor hun omdat ze zo gek waren op hun broertje. Alle drie waren ze zo trots op hem , hun lieve kleine broertje. Het voelde zo oneerlijk. Jens was zo welkom in ons gezin. En nu moesten we hem laten gaan. Opa’s en oma’s kwamen afscheid nemen en mijn beste vriendin. Ik had gezegd dat het mijn zus was anders mocht ze geen afscheid nemen.
De begrafenisondernemer kwam naar ons in het ziekenhuis
De kinderen gingen met opa en oma mee naar ons huis, hartverscheurend was het afscheid. Ondertussen vroeg de verpleging of we een begrafenis ondernemer wisten, want de verwachting was dat Jens snel zou komen te overlijden. Ik zei tegen mijn man dat ik graag iemand wilde die gespecialiseerd is in baby’s en out of the box denkt, daar hij het mee eens. Het ziekenhuis wist gelukkig iemand en een uur later kwam ze kennis maken. Het was heel raar maar ook vertrouwd toen zij binnenstapte. Het voelde gelijk goed. We bespraken wat we wilden terwijl Jens tussen ons in lag. Alles wat we wilden was mogelijk. Dat was heel fijn. We moesten haar direct bellen als Jens was overleden.
Om half 2 ging zijn hartslag steeds langzamer
De verpleging kwam vragen of Jens als hij was overleden in het crematorium in het ziekenhuis zou gaan liggen of dat we hem mee naar huis wilden nemen. We wilden hem absoluut mee naar huis. Er werd ons vervolgens geadviseerd om toch te proberen te slapen. We waren zo moe maar ook vol adrenaline. Toch gingen we het proberen met Jens tussen ons in. De verpleging zou ons waarschuwen als zijn hartslag terug zakte. Ik denk dat ik heel even ben weg gezakt, want om half 2 ‘s nachts kwam de arts zeggen dat Jens zijn hartslag langzamer werd en hij ging overlijden.
Jens stierf tussen ons in
Ik legde mijn hand op zijn kleine lijfje en ik brak. Ik moest zo huilen. Op dat moment voelde het net alsof ik uit mijn lichaam trad en iets of iemand in mij zei tegen Jens: “Ga maar lieve Jens, het is goed zo. Laat maar los.” Het was mijn grootste angst om mijn lieve Jens te verliezen. Jens stierf even later tussen ons in. Op dat moment voelde ik zoveel verdriet en pijn, het voelde alsof ik in een film zat.
We hebben gehuild samen met onze andere kinderen
Midden in de nacht kwamen we thuis en legden we Jens in zijn wiegje in de woonkamer met ijs onder het matras. De kinderen sliepen nog en wij gingen op de bank liggen waken totdat ze wakker werden. Een voor een werden ze wakker en vertelden we het nieuws dat hun broertje overleden was en dat hij in zijn wiegje lag. Wat hebben we gehuild met elkaar. Maar wat was het ook fijn dat we Jens direct mee naar huis mochten nemen. We wilde Jens zo lang mogelijk bij ons houden.
WORDT VERVOLGD
COLLINDA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
