Mijn zoontje Sven was 2 jaar oud toen hij volledig zindelijk was: plassen en poepen, overdag en ‘s nachts
Hij was met alles snel. Beheerste allerlei handelingen ruim voor de gemiddelde leeftijd. Op een gegeven moment ging mijn andere zoontje Rick naar groep 3. Hij kreeg daar natuurlijk letters aangeboden en kreeg ook lettertaakjes mee naar huis. Sven ging toen net naar groep 1 en keek mee. Hij vroeg telkens aan mij wat de letters op papier waren. Het gevolg was dat hij aan het begin van groep 2 al volledig kon lezen. Hij nam (een best ingewikkeld) boekje mee naar school en vroeg aan de juf of hij een keer de klas mocht voorlezen. De juf keek hem aan en barstte in lachen uit. “Dat kan nog niet. Ga maar straks wat plaatjes bekijken”. Ze had blijkbaar weinig kennis van haar eigen klaskinderen, want ze wist dus niet eens hoe ver Sven al was. Teleurgesteld sjokte mijn zoon naar huis.
De volgende dag ging ik mee naar school en opende het gesprek met zijn juf
“Sven kan serieus allang lezen en is daar trots op. Ik zou het fijn vinden als je daar aandacht voor hebt”. Ze liet Sven die dag in de kring lezen en kon haar ogen en oren niet geloven. Ik vroeg me af of dit wel de weg was voor Sven. “Wordt hij wel genoeg uitgedaagd?”, vroeg ik me af. Plotseling werd ik rond Sinterklaas uitgenodigd voor een gesprek. School gaf niet aan wat er aan de hand was of waar ze het over wilde hebben. “Misschien hebben ze een oplossing voor Sven?”, dacht ik. Hij zit maar een beetje te niksen in de klas. Zo gaat het niet goed.” Sven ging niet met tegenzin naar school, nog niet. Maar ik vroeg me af hoe lang dat nog zou duren. “School is saai”, zei hij altijd aan het einde van de schooldag. Hij paste totaal niet in deze groep. In ieder geval niet wat betreft zijn cognitie.
Toen ik de gesprekskamer instapte, schrok ik me wild
Er zaten 3 mensen aan tafel: de juf, de intern begeleider en de hoogbegaafdheidsspecialist. Ieder had een notitieblok voor zich. Ik zag daar de datum van vandaag staan en de voor- en achternaam van mijn zoon. Dit was een zeer officieel en belangrijk gesprek. Hier had ik me niet op voorbereid. Ik had zelf geen pen en papier mee. We deden eerst een voorstelrondje. Daarna keek zijn juf me aan. “Weet je waarom we jou hebben uitgenodigd?”, vroeg ze. “Volgens mij gaat de ontwikkeling van Sven erg goed”, antwoordde ik. “Ja, iets te goed”, vulde de hoogbegaafdheidsspecialist aan. “We zien hem liever in groep 3. En misschien is dat zelfs te makkelijk voor hem , aangezien hij alle letters al kent. Wij zouden willen dat hij nu groep 2 overslaat en doorstroomt naar groep 3. Drie paar ogen keken me in stilte aan.
“Dat is nogal wat”, stamelde ik
Alle drie de vrouwen knikten. “Aan de andere kant zie ik hem niet opbloeien van groep 2. Hij leert letterlijk niets. Hij wordt zwaar ondervraagd”. Ik zuchtte. Ik vond het erg lastig. “Hoe zit het met zijn vriendjes in groep 2?”, vroeg ik door. “Hij ligt goed in de groep en heeft 3 hechte vriendjes, maar die zal hij ook aangaan in groep 3, daar twijfel ik niet over.”, zei zijn juf. Ik vroeg met af of hij zijn vriendjes niet zou gaan missen. Hij speelde iedere week met twee vriendjes. Soms bij de ander en soms bij ons. Hij was erg op ze gesteld. Moesten we dat abrupt afkappen en afbreken?
De juf liet me allerlei papieren zien: tekeningen die Sven had gemaakt en taakjes die hij zonder enige moeite had afgerond
Allemaal bewijs dat hij echt naar een andere groep moest. “Wellicht bloeit Sven helemaal op in groep 3”, zei de intern begeleider. “Wordt hij eindelijk een beetje uitgedaagd. “Hij is wel erg klein”, stotterde ik. “En dan tussen al die groter kinderen…..”. Uiteindelijk ging ik toch akkoord. Sven ging na de kerstvakantie meedoen met groep 3. Ik vond het spannend. “Wat als dit allemaal een grote fout blijkt?”, bleef ik me afvragen. ” Alle drie de dames overtuigden mij nogmaals dat het echt beter zou zijn voor Sven. Ik twijfelde, maar liet dat niet zien.
Svens eerste dag in groep 3
Hij had er reuze zin in. De taakjes waren een stuk moeilijker dan groep 2. Hoewel hij alle letters al kende, werd hij inderdaad meer uitgedaagd. Ook groep 3 stof leek hij fluitend te maken. Sven had nooit moeite met taken en stelde geen vragen. Hij merkte dat de kinderen echt eens tuk ouder waren. Er waren al groepjes gemaakt. Iedereen had al vrienden en ‘een beste vriend’. Er leek geen plek voor hem.
Met buitenspelen zat Sven altijd alleen
Niemand, behalve de juf, kwam bij hem kijken of een praatje maken. En ook met gym werd hij door iedereen als laatste gekozen. Sociaal zat hij niet lekker in de groep. De kinderen leken hem een jong ‘jochie’ te vinden. Zijn buurman in het groepje vroeg weleens wat aan Sven, maar dat ging altijd over schoolstof. Ja, dat kon Sven als de beste uitleggen. Sven werd somber en sprak uit dat hij school niet leuk vond. Hij mistte zijn vriendjes uit groep 2, die hij nauwelijks meer zag. Ik kreeg er buikpijn van. We hadden een fout gemaakt. Ik wilde een gesprek met de juf. Zij beaamde dat het sociaal minder goed ging, maar zei ook dat terugplaatsen geen optie was. “Waarom niet?”, zei ik fel. Ik voelde tranen opkomen. “Omdat wij van mening zijn dat hij dit cognitief nodig heeft en we met hem zullen werken aan sociale aspecten. De intern begeleider zal dit oppakken”. En daar kon ik het mee doen. Ik kreeg een brok in mijn keel.
Het voelde niet goed
Nu moeten we dit traject aangaan, maar ik heb spijt, met alle haren op mijn hoofd, dat ik Sven een klas heb laten overslaan. Misschien was groep 2 te makkelijk, hij zat uitstekend in zijn vel. Hij speelde met Jan en Alleman. Hij glimlachte van oor tot oor, rende over het speelplein en werd op bijna ieder kinderfeestje uitgenodigd. Hoe pijnlijk is groep 3 wel niet voor hem….
LOULOU
Wat ontzettend verdrietig… op bepaalde punten is je verhaal helaas herkenbaar. Ik ben ook meerdere malen in negatieve zin verrast in een gesprek met school. Terwijl ik als moeder heel betrokken ben, elke dag op het schoolplein sta en veel activiteiten doe op school. Er zijn naar mijn idee tig momenten om mij aan te spreken, maar dan toch een “bom” droppen in een 10 minuten gesprek. Er heel verbaasd kijken als ik daarna vragen heb, waardoor ze niet genoeg hebben aan de resterende tijd voor de andere punten op hun lijstje.
Ik vind het voor Sven ontzettend verdrietig dat hij zijn vriendjes moet missen. Cognitief loopt hij misschien voor, maar sociaal is hij wellicht net als zijn leeftijdsgenoten. Ik begrijp niet waarom school hem geen extra uitdaging kan geven in de kleuterklas. Er kan toch een mooi werkboekje worden samen gesteld waar hij in kan werken? Of er is vast een leerkracht die kinderen af en toe uit de klas haalt voor bijles of extra uitdaging. Door naar groep 3 midden in het schooljaar voelt als de makkelijke weg voor school (het minste werk), maar niet de beste keuze voor Sven. Daarbij kan een klas overslaan later ook nog. Kleuteren is ook belangrijk.
Ik hoop dat er alsnog word gezorgd voor een betere oplossing voor Sven. Luister naar je gevoel en spreek je uit. Ik heb achteraf in bepaalde situaties mijzelf meer uit moeten uitspreken ter bescherming van mijn kinderen. Ik wens jullie het allerbeste.
Het hele onderwijs is niet ingesteld op kinderen zoals Sven. het is gericht op gemiddelde kinderen en zodra je kind er van afwijkt weten ze niet goed hoe ze er mee om mogen gaan. Onze zoon loopt tegen hetzelfde probleem aan. Hij is alleen heel extrovert en gaat uit verveling allerlei kattenkwaad uithalen. Hij mocht groep 2 niet overslaan omdat ze hem sociaal emotioneel te jong vonden. Maar ik werd wel iedere week bij de IB’er naar binnen geroepen omdat hij weer wat uitgespookt zou hebben. Hij is inmiddels 9 en gaat na de zomervakantie groep 6. Waar hij toen hij jonger was ook op veel feestjes werd uitgenodigd wordt dat nu minder. Spelen doet hij ook bijna niet. Naar mate ze ouder worden merken kinderen toch dat ze anders zijn. Uiteindelijk is geen enkele beslissing de juiste omdat ze vaak niet weten hoe ze met hoogbegaafde kinderen moeten omgaan. Ze denken anders en het betekend niet dat ze alles weten. Je zou kunnen kijken of er een school in jullie buurt is met speciale klassen voor hb kinderen. Dan zijn er veel meer kinderen zoals hij, worden ze in de breedte uitgedaagd en niet in de diepte zoals ze nu doen, en past hij hopelijk veel beter in de klas!
Als er een nieuw kind in de groep komt, veranderd de groepsdynamiek. Dit is een taak van de juf om ervoor te zorgen dat er bijvoorbeeld groepsspelletjes gedaan worden, andere tweetallen gemaakt worden door ze bijvoorbeeld van te voren in te delen, en bijvoorbeeld kinderen geen teams laten kiezen bij gym. Zo kunnen de kinderen van groep 3 andere kanten en kwaliteiten van elkaar inzien en ook van Sven!
Ach, wat vreselijk eenzaam voor het mannetje!! Mijn broer heeft (inmiddels al ruim 20 jaar geleden) precies hetzelfde meegemaakt. Mijn moeder heeft moeten strijden als een leeuw, tot aan het hoogste schoolbestuur aan toe, maar na de zomervakantie zat hij terug in zn oude klasje. Ja, de lessen waren dan maar onder zijn niveau, hij was in ieder geval weer gelukkig met zijn vriendjes. Laat je niet zomaar wegsturen, jij weet het best van iedereen wat goed is voor je kind! Veel sterkte!
jij bent toch de moeder, ik zou voet bij stuk houden en hem weer in groep 2 laten plaatsen.
ze kunnen hem best moeilijker werkjes laten doen.
dat zie je op andere scholen ook.
maar daar hebben ze waarschijnlijk geen tijd voor. En anders zou ik een andere school voor hem zoeken.
sterkte met alles
Ik heb hetzelfde verhaal met mijn jongste zoon meegemaakt. Hij zit nu in groep 8 (gesprongen van 4 naar 5) maar .na 3 jaar nog altijd het buitenbeentje op sociaal vlak. cognitief was het een heel goede keuze maar ook nu denk ik: moet hij straks naar de middelbare school? Hij is ontzettend creatief en een echte uitvinder. Absoluut niet bezig met pre-pubergedoe… ik was echt boos dat ze in groep 4 niet breder konden aanbieden en de enige oplossing erin zat hem te laten springen.
Maar hij heeft wel geleerd te werken. En hij zal er op zijn manier wat van maken. Dat is zeker
En toen de school je uitnodigde voor een gesprek en niet aangaf waar het over ging, vroeg je er zelf ook niet naar zodat je je op het gesprek zou kunnen voorbereiden? De bal ligt niet alleen daar, hè? En wat is de rol en mening van vader in het geheel?