Esther: “Mijn zoontje is mijn redding geweest”

_{Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.}

Ik zocht in eten een manier om mijn leven te controleren

Ik was 15 toen mijn moeder ziek werd en ik dacht dat mijn wereld in elkaar klapte. Daarvoor, toen ik 13 was, was ik al wel bezig met uiterlijk en vergelijken. Ik werd soms ook een soort van gepest. Toen mijn moeder ziek werd had ik het gevoel geen controle meer te hebben over mijn leven, want ging ik mijn moeder nou verliezen of niet? Daar waar ik controle over had, over mijn lichaam en eten of niet eten ging mijn focus naar uit.

Mijn leven draaide om eten en niet eten

Dit heeft zo’n 10 jaar geduurd. Ik deed wat ik moest doen. Ik ging naar school en werkte, maar ik heb ook twee opnames gehad in een kliniek. Op mijn 25ste ging ik goed nadenken en beseffen dat ik niet zo langer door wilde leven. Mijn leven draaide om eten en niet eten. Ik deed dingen stiekem en skipte uitjes als het met eten te maken had. Ik kon soms ook niets doen met vrienden omdat mijn lichaam moe en op was. Maar daar gaf ik op dat moment niet aan toe. Ik werd vanaf mijn 16e ook niet meer ongesteld. Ik wist dat dit door de eetstoornis kwam. Maar toen ik ouder werd dacht ik: “Ik wil wel ooit gezinnetje stichten. Huisje, boompje beestje. En vooral dat kindje.”

Dit moest veranderen

Een paar maanden na mijn 25ste verjaardag heb ik mij weer laten opnemen, maar nu stond ik er geen 100% maar 200% achter dat ik dit leven achter mij wilde laten. Ik was heel open en eerlijk tegen de verpleging hoe mijn gedachtes waren. Een volledig jaar heb ik intern gezeten en ben daarna door gegaan met dagbehandeling. Ik had een hele goede en lieve psycholoog die door mij heen prikte met alles. En ik vertrouwde haar. 

Ik had dubbele gedachten over mijn zwangerschap

Dagbehandeling was afgerond na best een korte tijd. Om de twee weken ging ik nog naar mijn psycholoog, die had ik nog wel nodig. Op 31 juli was mijn ontslagdatum en drie maanden later kwam ik erachter dat ik zwanger was. Mijn doel was behaald toch? Op zich wel, maar wat schrok ik. Ik had hele dubbele gedachten. Er is zelfs door mijn hoofd gegaan om het weg te halen. Waarom? Ik zou dikker worden…

Ik was heel bang om aan te komen

Ik wist op dat moment dat het de eetstoornis was die tegen mij sprak. Ik was eigenlijk dolgelukkig  dat ik zwanger was. In die 9 maanden tijd ben ik om de twee weken gewoon naar de psycholoog gegaan. Ik had dit ook echt nodig, ik was net gewend aan een nieuw lichaam met een normaal/gezond gewicht en nu moest ik weer wennen aan een nieuw lichaam. Ik woog elke keer bij haar, sprak mijn gedachtes uit en zij stelde mij altijd gerust. Wat een enorme steun.

Een terugval is geen optie meer

Toen ik eenmaal bevallen was, was ik zo gelukkig! Dat kleine frummeltje in mijn handen. Dit was van mij. Mijn moeder- en verantwoordelijkheidsgevoel waren en zijn heel sterk. Ik hou zoveel van mijn zoontje, onbeschrijflijk. Het heeft mij zeker moeite gekost met het accepteren van mijn nieuwe lichaam, en een eetstoornis gaat nooit 100% weg. Maar je kunt het wel onder controle hebben en mijn gezonde kant heeft nu al 8 jaar de overhand. Hoe lukt mij dat? Alles vanwege mijn zoontje. Ik kan niet weer terugvallen en toegeven aan de stoornis en het niet eten, want dan kan ik niets meer en mijn zoontje heeft mij nodig. Ik wil het ook niet. Ik wil mooie en leuke herinneringen met hem maken. 

Hij is mijn redding geweest

Wat ik wel weet is dat mijn zoontje mijn redding is van waar ik nu sta. Hij is degene die mij alert houdt en op de been houdt qua eetstoornis. Dat weet hij niet, maar hij is mijn reminder dat ik niet terug moet naar waar ik ooit ben geweest!

ESTHER

_{Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.}