Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Lees eerst deel 1: De verloskundige zegt: “Robin dit is niet goed, ik denk dat je placenta heeft losgelaten”
Ik zag niet voor me hoe ik nog vaginaal zou moeten bevallen
Een vaginale bevalling werd nog steeds nagestreefd. Ik raakte hiervan in paniek. Ik had zoveel pijn, een dood kindje in mijn buik en het zou dan nog wel eens heel lang kunnen gaan duren. Ik zag niet voor me hoe ik dat vol zou moeten houden. Pijnstilling anders dan Tramadol wilden ze niet geven; Morfine zou me suf maken en dan zou ik dit niet bewust meekrijgen. Achteraf kan ik dit stuk nog steeds niet begrijpen. Uiteindelijk was ik zo ziek dat ik een heel stuk mis en ben getraumatiseerd door de pijn die ondoenlijk was.
Mijn bloed stolde maar niet, een spoed team moest langskomen
In de tussentijd probeerden ze met medicatie, wat over moest komen uit het Radboud UMC, mijn stollingswaarde te corrigeren. Dit lukte niet snel genoeg. Ik werd zieker en zieker. Op een gegeven moment voelde ik mezelf wegzakken en heb toen ook hardop uitgesproken dat ik dacht dood te gaan. Op dat moment werd het SIT (Spoed Interventie Team) opgetrommeld om een beoordeling te doen en die hebben toen samen met de gynaecoloog de knoop doorgehakt dat ik naar de OK moest omdat de baby eruit moest.
Ik moest direct naar de OK
Op de OK aangekomen werd ik ontvangen door een groot team. Eén van de gynaecologen stelde me gerust. Hij vertelde dat hij vakantie had en dat hij door de zeldzaamheid en de ernst van de situatie naar het ziekenhuis is gekomen om zijn expertise te delen. Wederom sneuvelde een infuus maar mijn bloed was nog steeds onvoldoende gecorrigeerd om in te kunnen grijpen en de situatie was nog steeds kritiek. Onder echo geleiden is er toen een nieuw infuus geplaatst. Op dat moment konden ze de narcose toe gaan dienen. Mijn vriend mocht vanaf dit punt er niet meer bij zijn en heeft afscheid genomen van mij. Op dat moment wilde ik alleen maar gaan slapen en maakte me het eigenlijk niet eens meer uit of ik nog wakker zou worden of niet.
Het duurde uren voordat mijn vriend en moeder iets over mijn toestand hoorden
Mijn vriend heeft in de tussentijd samen met een verloskundige gewacht. Het was midden in de Corona tijd en bij hoge uitzondering werd mijn moeder gebeld om bij hem te wachten tot er nieuws zou zijn vanuit de OK. Uren heeft het geduurd voordat ze iets hoorden. Blijkbaar heeft het nog best een tijd geduurd voordat mijn bloed dik genoeg was voordat ze het aandurfden mijn buik te openen. In de ochtend van 27 maart 2021om 07.15 uur is ons mooie meisje levenloos ter wereld gekomen.
Ik kreeg Abby in mijn armen, levenloos
Om circa 9.00 uur die ochtend werd ik wakker op de IC. Ik besefte meteen heel goed wat er gebeurd was. Vrijwel meteen hebben ze onze dochter in mijn armen gelegd, dit was ook het eerste moment dat mijn vriend en mijn moeder haar zagen. De verpleegkundige op de IC was ontzettend lief en vroeg of we al een naam hadden voor onze dochter. “Abby, Abby zal ze gaan heten.” Het frappante was dat we de ochtend van 26 maart, waarschijnlijk één van haar laatste uren zonder nood, samen bedacht hadden dat ze een andere naam zou krijgen. Maar toen ze er was, kon het niet anders. Dit was Abby. Onze mooie lieve perfecte Abby. Op dit moment moesten we ook gaan nadenken over hoe we Abby de laatste dagen bij ons wilde houden. We kozen voor de watermethode. Een methode waarin Abby in koud water gelegd werd. Overleden baby’s houden dan hun mooie roze kleur.
Het was zo fijn en pijnlijk tegelijk om haar vast te houden
In de middag was mijn situatie voldoende gestabiliseerd en mocht ik naar de kraamafdeling. We kregen de grootste kamer in een hoekje zo ver mogelijk van alle kraamvrouwen die wel een levend kindje in hun armen hadden. Abby lag naast me, in een mooie glazen bak met water, in een wiegje. Het was zo fijn en pijnlijk tegelijk om haar zo dicht bij me te hebben. Diezelfde middag is er een fotograaf van stichting Make a Memory gekomen om mooie foto’s te maken. Dit voelde toen zo gek. Onze grootste nachtmerrie was afgelopen nacht werkelijkheid geworden en daar werden foto’s van gemaakt. Achteraf is dit het meest waardevolle wat we hebben van haar. Prachtige foto’s, van haar en ons, waar liefde en verdriet zo puur zijn vastgelegd.
We reden uit het ziekenhuis met Abby gewikkeld in een lakentje
De laatste twee dagen voor haar crematie mochten we naar huis, samen nog een paar dagen doorbrengen in ons eigen huisje. Met Abby op mijn schoot, in een bak met water en een wit lakentje over haar heen, werd ik in een rolstoel het ziekenhuis uitgereden. Zo stapten we ook de auto in. Mijn vriend reed naar huis, ik naast hem met Abby op mijn schoot. Het schoot zo vaak door mijn hoofd dat andere mensen eens moesten weten. Ik besefte me toen ook ineens dat we nooit helemaal achter de deur van iemand anders kunnen kijken. Dat er zoveel kan spelen waar je totaal geen weet van hebt.
Het voelde fijn om haar water te mogen verschonen
Thuis hadden we een mooie plek gemaakt in de woonkamer, zodat ze altijd dicht bij ons was. Ze was omringd door kleurrijke bloemen, knuffels, tekeningen van haar zus en nichtjes. Een aantal keren per dag moesten we haar water vervangen door ijswater zodat ze koel zou blijven. Heel gek wellicht, maar dit voelde voor mij als een heel fijn moment. Dit voelde alsof ik haar in badje deed en dat ik toch voor haar kon zorgen. Ik koester deze herinnering dan ook enorm.
Het afscheid was het aller moeilijkste ooit
Op vrijdag 2 april was het de dag dat we echt afscheid van haar moesten nemen. We hadden een klein intiem afscheid met onze directe familie. Als ik hieraan denk breekt mijn hart. Dit is het aller moeilijkste wat ik ooit gedaan heb. Nadat de dienst afgelopen was, hebben mijn vriend en ik nog de tijd gehad om samen afscheid van haar te nemen. Dit was zo onmenselijk. Hoe kan je je kindje afgeven aan een vreemde mevrouw, wetend dat dit het allerlaatste moment was dat je haar in dit leven zou zien? Dat er een heel leven voor je ligt en je deze pijn voor altijd met je mee moet dragen. Ik kon het niet, maar ik moest.
Abby heeft ons veel geleerd
Abby heeft in haar korte bestaan ons zoveel geleerd en gebracht. Ze heeft ons geleerd wat werkelijk belangrijk is in dit leven. Welke mensen echt belangrijk zijn in dit leven. Ze heeft ons laten zien dat sommige mensen er niet waren waar we het wel verwachtte en mensen waarvan we niet hadden verwacht, van onschatbaar veel waarde zijn geweest. Ze heeft laten zien dat er een hele community is van ouders die moeten leven met een verlies van hun kind. Dat er nog steeds een soort taboe heerst, maar dat er tegelijkertijd ook zoveel meer aandacht aan gegeven wordt. Dat liefde een andere dimensie heeft gekregen.
We gaan verder met ups en downs
Het is vallen en opstaan, met periodes gaat het best oké. Overheerst de liefde en het fijne gevoel als ik aan haar denk. Met periodes ga ik weer keihard onderuit. Zo zal het de rest van mijn leven blijven en ik ben oké daarmee. Ik blijf haar naam noemen, zolang ik leef. Ze was er, ze is er, noem haar naam en ze bestaat.
‘Er is geen kind zo aanwezig als het kind wat gemist wordt’ – Manu Kierse
ROBIN
Insta: @robinvanwaardenburg
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
