Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Facebook te volgen.
Lees eerst deel 1: Ik werd onverwacht zwanger op mijn 19e en raakte mijn kindje kwijt
“Je hebt nog zoveel tijd om kinderen te krijgen”
Er zijn meerdere opmerkingen gekomen over dat het Bodhi zijn tijd nog niet was, dat hij misschien op een ander moment terug zou komen als ik er zelf ook meer klaar voor was. En er werd vooral heel vaak benoemd hoeveel tijd ik nog had om kinderen te krijgen omdat ik zo jong was en nu eerst nog van alles kon doen zoals studeren en een goede baan vinden. Stekende opmerkingen.
Het ging heel slecht met mij
Ik heb mij tijden binnen verstopt. De gesprekken trok ik niet, het lukte mij niet om voor mijzelf op te komen. Ik voelde mij een open wond waar af en toe aan gesnuffeld werd of waar een schepje zout op werd gegooid, waardoor het extra prikte. Nog meer pijn dan dat het al deed. Hoe ondraaglijk het al was. Het ging ontzettend slecht met mij. Ik lag dagen lang in een donkere kamer met de gordijnen dicht. Elke dag ging ik naar het grafje, soms zelfs in de nacht. Als het regende en tijdens elke feestdag terwijl ik muziek uit de stad hoorde komen waar leeftijdsgenoten aan het feesten waren. Moederdag, zijn verjaardag en sterfdag. Als ik één dag niet geweest was, voelde ik mij een slechte moeder.
Ik wilde hem zo graag nog een keer vasthouden
Er zijn momenten geweest dat ik Bodhi zo graag nog één keer vast wilde houden, dat ik mijzelf moest bedwingen om niet met een schep daarheen te gaan ‘s nachts. Om hem uit te graven, hij lag namelijk slechts een halve meter in de grond. Ik wilde hem zo graag nog even tegen me aan houden, hem zien en zijn hoofdje ruiken. Er waren ook veel momenten dat ik er het liefste naast zou liggen, omdat het van mij allemaal niet meer hoefde.
Er werden nare dingen gevraagd
Na een tijd ging ik weer af en toe mee naar een verjaardag of met vriendinnen ergens heen. Omdat ik vond dat ik het ondertussen weer moest kunnen. Terwijl ik er eigenlijk nog niet klaar voor was. Maar de mensen om mij heen dachten dat het mij goed zou doen, dus deed ik het. Eigenlijk om te pleasen. Op de eerste verjaardag waar ik kwam sinds mijn isolatie, werd door een meisje dat ik zelf niet kende gevraagd naar mijn overleden zoontje. Terwijl ik super ongemakkelijk met een biertje in mijn hand probeerde weg te lachen hoe ongemakkelijk ik me voelde tussen alle mensen, kreeg ik van haar de vraag hoe hij was overleden. Of ik tijdens de zwangerschap had gedronken ‘ofzo’ en het daarom mis was gegaan?
Zij zaten in een totaal andere fase van hun leven
De mensen om mij heen zaten in een andere levensfase. Zij waren nog niet bezig met kinderen, laat staan dat ze konden invoelen hoe het was om een kind te verliezen. Als we iets leuks gingen doen, voelde ik mij altijd ongemakkelijk. Dan voelde ik dat ik vroeger ergens van had genoten, maar dat ik nu géén geluk ervaarde. Het voelde alsof ik dat ook nooit meer zou gaan kunnen.
Ik voelde me te kwetsbaar om over Bodhi te praten
Op een gegeven moment, na veel therapie en mijzelf steeds opnieuw in het diepe te gooien, begon ik op te krabbelen. Ik begon de dingen te doen die anderen mensen van mijn leeftijd ook deden. Werken, op stap te gaan, een thuisstudie volgen, leuke dingen met vriendinnen. Aan de meeste mensen vertelde ik niks. Dan werd bijvoorbeeld gevraagd wie er kinderen had tijdens de online studie bijeenkomst en stak ik mijn hand maar niet op. Op werk vertelde ik het alleen aan collega’s die ik naast werk ook veel zag, maar bijvoorbeeld niet aan mijn manager en baas of andere collega’s. Terwijl ik zo onwijs trots ben op mijn overleden zoontje, voelde ik mij super ongemakkelijk over het feit dat ik zo jong was en dan moeder van een gestorven kindje. Ik voelde mij daarin veel te kwetsbaar om er makkelijk over te praten.
We hebben elkaar weer gevonden
Eigenlijk pas op het moment dat ik weer nadacht over een nieuwe zwangerschap heb ik het gedeeld met meer mensen en merkte ik het positieve effect op, van erover praten. Ook merkte ik dat ik juist weer hele liefdevolle reacties kreeg, zelfs uit onverwachte hoeken. Mijn partner en ik zijn één jaar uit elkaar geweest (één jaar na het overlijden van Bodhi). We hadden het te zwaar met ons eigen proces en konden dat van de ander er niet bij hebben. We gingen er anders mee om en raakte elkaar daar in kwijt. Gelukkig zijn we één jaar later weer samen gekomen en zijn allebei onwijs gegroeid.
Na 6 jaar ben ik geen moeder met lege armen meer
In 2022 hebben we ons tweede kindje gekregen, waardoor ik géén moeder meer ben met lege armen zoals ik zes jaar lang was. Ook dit brengt nog stukjes rouw met zich mee, omdat ik bij alles wat ik met mijn dochter mee maak, besef dat ik het met Bodhi nooit mee mag maken. Ook steekt het soms dat zij een grote broer heeft, maar niet een om mee te spelen. Toch kan ik ondanks dat zij natuurlijk géén vervanging is, zeggen dat het zo enorm veel in de pijn verzacht. Eén ding is zeker: ik vind het heerlijk om moeder te mogen zijn.
SAMMIE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Facebook te volgen
Insta: mamavantweelichtjes
