Surraya: “Ik had HG, zo erg dat ik bloed spuugde, hoe kon ik dit nog volhouden?”

Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, was ik super blij. Ik merkte gelijk al dat ik een klein beetje misselijk was maar het was nog te doen. Op mijn werk moest ik het al snel vertellen, omdat we met röntgenstraling werken. In het begin lukte het nog aardig met de misselijkheid. Ik moest af en toe overgeven op mijn werk maar ik dacht dat hoort er nou eenmaal bij. Soms als ik dan wat zouts at ging het even beter. Mijn collega’s namen in de pauze een zak chips mee, waar ik de hele middag uit at om een beetje op de been te blijven.

Zwanger en op vakantie

Inmiddels bijna 6 weken zwanger gingen wij met de hele familie op vakantie. Ik was al wat misselijker dan ik eerst was, maar ik dacht juist dat het een goed teken was. En dat ik dus “echt zwanger” was. Aangekomen op Kreta moest ik tussendoor af en toe even liggen door de misselijkheid. Mijn zwangerschap was toen nog een geheim, maar iedereen vroeg zich wel af waarom ik bijna niks at, aangezien ik een echte lekkerbek ben, en heel erg van eten hou. Op de tweede dag van de vakantie besloten mijn vriend en ik toch maar om het bekend te maken. Ik ging mij ook steeds slechter voelen en kon het niet meer verbergen. Op het strand hebben we het bekend gemaakt, met “baby 2022” in het zand geschreven. Iedereen was door het dolle heen.

Het was vreselijk

Mijn schoonmoeder had als verassing voor ons geregeld dat wij een middag op een luxe privé jacht zouden doorbrengen. Inclusief lekker eten en drinken. Precies waar ik van hou. Helaas was ik die dag super misselijk en voelde mij heel slecht. In de ochtend had ik al overgegeven. Op de boot werd ik nog zieker van het deinzen op de hoge golven. Ik heb niks van de prachtige middag mee gekregen en heb de hele middag lopen spugen op die boot. Het was vreselijk. Het hield niet meer op.

Ik kon niet meer normaal functioneren

In paniek belde ik mijn vriendin. Zij heeft zelf al twee kindjes dus die wist vast wel wat ik moest doen. Zij gaf mij de tip om gember thee te drinken, de hele dag. Weer aangekomen bij het hotel heeft mijn familie alle gember gekocht die ze konden vinden in de buurt. Helaas hielp het niet en werd de misselijkheid steeds erger. Eenmaal terug van vakantie heb ik het geloof ik nog amper twee weken volgehouden op werk en moest ik mij ziek melden. Ik kon niet meer normaal functioneren, maar dacht dat het wel weer over zou gaan. Ik zei: “Misschien moet ik even een weekje rust, en gaat het dan wel weer wat beter”.

Een normale dag was al 20 keer overgeven

Inmiddels zit ik 1,5 jaar thuis en heb een extreem heftige periode achter de rug. Negen maanden lang heb ik elke dag overgegeven, dag en nacht. Een slokje water was al teveel. Geen enkele medicatie hielp. Op een “normale” dag moest ik zeker 20 keer overgeven. Ik had zo’n erge honger dat mijn lichaam op spaarstand ging. Alle dingen die zo normaal zijn kon ik niet meer, zoals lopen, zien en praten. Het koste mijn lichaam teveel energie. Als ik het toch deed, moest ik direct overgeven. Hier door heb ik negen maanden lang op bed gelegen, in het donker en zonder geluid.

Opname na opname

Ook ben ik zes keer opgenomen geweest in het ziekenhuis, volledig uitgedroogd en geen enkele reserves meer over. Hier kreeg ik telkens in 48 uur 6 liter vocht, 4 liter glucose, vitamines, en medicatie tegen de misselijkheid via het infuus toegediend. Dit moest heel langzaam omdat het anders een shock voor mijn lichaam zou zijn en ik juist zieker zou worden. Na een oplaad sessie – zo noemde ik dat altijd – voelde ik mij een paar dagen “iets beter”. Dit betekende dat ik een droge cracker zonder beleg kon eten. Een klein mini hapje per 5 minuten en een glas water kon drinken zonder het uit te spugen.

Ik spuugde bloed

Aan het einde van de zwangerschap spuugde ik continu bloed op. Het bleek dat ik een slokdarm ontsteking had opgelopen door al het overgeven. Hier voor moest ik medicatie. Ik was op en het ging echt niet meer. Er werd overwogen om mij sonde voeding toe te dienen. Mijn situatie was zo ernstig dat dit te heftig voor mijn lichaam zou zijn en ik nog zieker zou worden omdat mijn lichaam de sonde zou tegenwerken. Er werd besloten om vloeibare dieetvoeding te geven, dit moest ik met een theelepeltje “drinken” maar ook dit hield ik niet binnen.

Eindelijk een expert

Via vrienden kwam ik terecht bij Professor Dr. Rebecca Painter, zij is gespecialiseerd in hyperemesis gravidarum. Toen ik bij haar mijn verhaal deed brak ik. Ik voelde mij voor het eerst gehoord en ik was al ruim zeven maanden zwanger. Ik had continu het gevoel dat mijn verloskundige mij niet serieus namen en het weg wuifde. Elke keer kreeg ik weer te horen “nog even doorzetten” en “als je baby er is ben je het allemaal vergeten”. Ook vond ik het een ernstige zaak dat achteraf gezien de verloskundige praktijk geen kennis had van HG en hier door niet de juiste stappen heeft ondernomen. Dit heb ik hun zeer kwalijk genomen en ben hier over met iemand van de praktijk in gesprek geweest. Ook om te voorkomen dat wanneer zij weer te maken krijgen met HG, de juiste informatie kunnen verstrekken en op de juiste manier kunnen handelen.

Een ander type medicatie

Gelukkig kwam dokter Painter met een ander type medicatie en dit sloeg direct aan. Hier door voelde ik mij de laatste drie weken van mijn zwangerschap veel beter, en heb zelfs wat kleine hapjes kunnen eten. Uiteindelijk ben ik na mijn laatste “oplaadsessie” in het ziekenhuis, ingeleid door de gynaecoloog. Er was een grote kans dat mijn lichaam de bevalling niet aan zou kunnen omdat ik zo verzwakt was. Met het inleiden van de bevalling hielden de artsen de controle over mij en de baby.

Mentaal was het zwaar

Mijn bevalling is helemaal goed gegaan en Vince kwam gezond ter wereld. Ik had in mijn hoofd dat wanneer de baby geboren zou worden, ik direct ook beter zou zijn. Helaas was dit niet get geval. Ik moest opnieuw leren eten, mijn lichaam moest weer wennen om al het eten te verwerken en geen associatie te hebben met het overgeven. Dit was erg lastig voor mij. Mentaal zat ik er doorheen want ik dacht dat het allemaal weer over zou zijn.

Een maagaandoening

Helaas werd er een paar dagen na de bevalling geconstateerd dat ik een maagkuilbreuk had opgelopen door het vele overgeven. Hier aan moest ik zo snel mogelijk worden geopereerd. Het herstel was heftig. Ik had veel pijn en moest intensief fysiotherapie volgen om te herstellen. Ook werd geadviseerd om naar een psycholoog te gaan. Het komt vaak voor dat vrouwen met HG een postnatale depressie ontwikkelen. Dit was bij mij niet het geval, maar de ondersteuning van een psycholoog kon ik wel goed gebruiken.

Ik ben nog niet de oude

Gelukkig gaat het nu al een stuk beter en is Vince inmiddels zeven maanden. Ik ben nog steeds niet de oude, maar dit heeft tijd nodig. Ik werk nog steeds aan mijn herstel door middel van fysiotherapie. Binnenkort ga ik weer aan het werk en ik heb er zin in. Mijn baas en collega’s zijn altijd super begripvol geweest en ik merk dat dat heel veel rust geeft. HG heb je eigenlijk niet alleen, ook je partner heeft hiermee te dealen. Gelukkig heb ik de allerliefste vriend die er altijd voor mij is en ik zou niet weten wat ik zonder hem moest. Ook heb ik veel steun gehad aan mijn lieve familie en vrienden.

Een broertje of zusje?

Ik kijk terug naar mijn zwangerschap met een lach en een traan. Deels omdat het heel heftig was, maar ik eigenlijk ondanks alles heel erg heb genoten van het mannetje wat in mijn buik groeide. Soms mis ik zijn getrappel in mijn buik nog steeds. Of hij een broertje of zusje krijgt? Ik denk dat ik daar het antwoord al op weet!

SURRAYA