Mijn advocaat vroeg een straat- en contactverbod voor mijn ex aan
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Abonneer je op deze reeks via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een berichtje zodra er een nieuw deel wordt geplaatst!
Lees eerste de andere delen:
Hij bleef vastzitten tot de rechtzaak
Als snel kreeg ik te horen van de politie dat hij in het huis van bewaring moest blijven tot aan de zitting die zou komen. Ondertussen kon ik gaan proberen om ons leven op de rit te krijgen. Geen idee hoe, maar we moesten ergens gaan beginnen. Mijn zus kwam mij helpen en al spoedig vulden we hele vuilniszakken met zijn zooi en andere troep. Alles gooiden we weg en alle papieren die we tegen kwamen legden we op een grote stapel, die zouden we later gaan uitzoeken. Het kostte mij enorm veel moeite. Ik had nog behoorlijk pijn met bewegen. Het huilen stond me de hele tijd nader dan het lachen, maar ik wilde doorzetten. Wij drie zouden gelukkig worden en ik zou er alles voor gaan doen.
Er bleken grote schulden te zijn
Toen we eindelijk bij de berg papieren waren gekomen om uit te zoeken, zakte de moed mij in de schoenen. Er lag aan €38.000 schuld voor mijn neus en ik zag door de bomen het bos niet meer. Mijn zus pakte een rol behang en samen zijn we schuld voor schuld gaan opschrijven. Ik ben vervolgens schuldeiser voor schuldeiser gaan bellen om een oplossing te zoeken. Natuurlijk hoopte ik dat ze coulant zouden zijn en mij niet nog verder de put in zouden duwen. Al hoewel ik natuurlijk heel goed kon snappen dat ze hun geld wilden, maar ze moesten mij echt even lang de tijd geven gezien mijn geringe inkomsten.
Ik wilde alles afbetalen
Ik maakte een gigantisch strakke planning hoe ik wie wat kon betalen per maand. Al snel kwam ik op €32,50 per maand uit om boodschappen te kunnen doen. Dat zou spannend worden maar dan zou ik wel alles af kunnen betalen. Al zou dit natuurlijk wel echt heel lang gaan duren, maar ik moest en zou hier doorheen komen. Geen enkel woord kan uitdrukken hoe dankbaar ik elke schuldeiser ben. Stuk voor stuk waren ze coulant en hebben ze mij de ruimte gegeven om het op te lossen.
Credit: pexels.com
De dag van de zitting
Doodsbang en niet geslapen ging ik erheen met mijn zus, haar vriend en een huisvriend. Tijdens de zitting durfde ik bijna mijn hoofd niet op te tillen zo bang was ik. En op het moment dat ik mijn verklaring mocht voorlezen kwam ik amper nog uit mijn woorden. Hij zat onderuit gezakt voor de rechters op een stoel en moest lachen. Dat werd hem niet in de dank afgenomen door de meervoudige kamer. Zijn advocaat eiste natuurlijk dat hij los gelaten zou worden en de rechters besloten ergens achter te gaan overleggen. Op dat moment wist ik niet dat onze microfoons nog aan stonden. Ik zei tegen mijn advocaat dat ik per direct mijn kinderen zou halen en het land uit zou vluchten. Schijnbaar hadden de rechters dit gehoord. Hij moest nog tot eind april vast blijven zitten. Een klein beetje gerust gesteld ging ik naar huis. Ik zou nog even veilig zijn.
Hij stalkte mij met brieven en kaarten
Dit was tot ik de voordeur openmaakte en post zag. Vanaf dat moment elke dag kreeg ik brieven en kaarten van hem. De vrijheid, de rust die ik dacht te hebben was in een klap verdwenen en ik werd hoe langer hoe banger. Maar ik had ook iets veel leukers om mij op te concentreren: mijn kleine meisje werd 1 jaar en ik wilde te midden van alle ellende toch een verjaardag voor mijn meisje. Het was een leuke middag en ze straalde.
Op de dag mijn dochter haar verjaardag belde hij mij
We waren allemaal aan het zingen toen mijn telefoon ging, vrolijk en al zingend nam ik aan. Niet veel later hoorde ik een stem zeggen “collect call”. Nog totaal in de feeststemming zei ik: “Ja is goed.” Om vervolgens door mijn knieën te zakken op de grond; het was mijn ex. Ik schreeuwde dat hij ons met rust moest laten. De feeststemming was verdwenen…
Hij beloofde dat alles beter zou worden
De volgend dag kreeg ik weer post en de dag erop weer. Ik moest iets doen, dit kon ik echt niet ook nog moeten ondergaan. Hij bleef maar schrijven hoeveel hij van mij hield, hoe erg hij ons miste. En dat hij vanaf nu voor de kinderen zou zorgen als ik hem nog maar een kans gaf. Ik belde mijn advocaat op wat ik hiermee kon doen. Ik werd er echt gek van en ik ontwikkelde in een noodtempo een dwang neurose van sloten controleren en vlucht routes maken door het huis.
Ik moest rust hebben, maar hoe?
En toen begon het getouwtrek. We gingen een zaak op starten voor een straat- en contactverbod. Ik moest rust hebben en hij moest ons met rust laten. Het werd zo’n groot spektakel dat zelfs de directeur van de gevangenis zich ermee ging bemoeien. Dat de ex zo slim was dan maar post via zijn ouders te sturen naar mij, kwam ik nog geen week later achter…
Bekijk HIER mijn boek met het hele verhaal.
Lees HIER het vervolg.
TRUUSJE