Een bevalling met een grote leegte… DEEL II

Ik heb hier DEEL I geschreven over mijn bevalling.

Oke, ik zal dus moeten bevallen… Maar ik wist helemaal niet wat ik moest doen! Ik had geen pufcursus of uitleg gehad, aangezien ik pas 23 weken in verwachting was. Gelukkig was ik omringd met een fantastisch team van artsen en verpleegkundigen en niet te vergeten mijn lieve partner en liefste moeder. Aangezien ik nog net geen 24 weken zwanger was, was er helaas geen hoop voor de kleine meid. Ze was niet levensvatbaar… Er is niet in woorden uit te leggen, wat er op zo’n moment door je heen ging. Het enige wat je op dat moment widt; “je móet dit doen!” En ik deed het… Bevallen van een prachtig klein baby’tje van 30 cm. Wat was ze mooi! De verpleegkundige zei: “Wat lijkt ze veel op jou!” Onze prachtige dochter Alina. Ze werd op mijn borst gelegd en ik vergat alles en iedereen om me heen. In deze minuten was ik even alleen met haar op de wereld. Ook vergat ik even het moment dat ik ook gelijk afscheid moest nemen van haar. Dit was voor mij het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen in mijn leven… En hoe hard en moeilijk het ook was, bij thuiskomst moest er vrijwel gelijk een afscheid geregeld worden, de crematie. Iets waar wij nooit over na hebben gedacht, omdat we er niet bij stil stonden, dat dit zou kunnen gebeuren. Een gesprek voeren met een begrafenisondernemer, pffff, heftig. 

Terwijl ik dit aan het schrijven ben, rollen de tranen over m’n wangen. Het is zo confronterend om terug te gaan naar die tijd. Zeker dit weekend, omdat het precies het termijn is waar het toen allemaal mis is gegaan. Ik ben nu bijna 24 weken in verwachting van een tweede dochtertje, een zusje voor Alina. Helaas zullen ze elkaar nooit ontmoeten, maar we zullen zeker over haar vertellen zodra de tijd rijp is.

De tijd na het afscheid was zwaar… Er kwamen zoveel emoties en gedachten naar boven. Emoties zoals falen… Falen dat ik mijn kindje niet kon voldragen. Veel boosheid en onbegrip. En vooral vragen; “Waarom? Haf ik dit ooit kunnen voorkomen? Heb ik iets verkeerd gedaan?” En het antwoord is NEE! Maar dat heeft een hele lange tijd geduurd, voordat ik het in zag. Helaas kan dit iedereen overkomen en iedereen verwerkt dit op zijn of haar eigen manier. Persoonlijk heeft het mij geholpen om er veel over te praten met mijn partner en mijn naaste omgeving. Ik had ontzettend veel steun en liefde van mijn man gekregen en nog steeds… Dit is een onderdeel van ons leven, wat ons ook sterker heeft gemaakt dan ooit. Wij blijven niet altijd hangen in het verdriet, het heeft onze relatie ook op een bepaalde manier bijzonder gemaakt en we zullen haar altijd in ons hart dragen.

Wij hebben een klein half jaar gewacht om alles op een rij te zetten en te verwerken. Onze kinderwens was nog steeds zo groot en we wilden er samen weer voor gaan. Geen idee wat ons te wachten stond. Het heeft een jaar geduurd voordat ik weer in verwachting was, maar helaas is dit vrij vroeg geëindigd in een miskraam. En toch weer een klap in je gezicht… Is het ons niet gegund?
Inmiddels weten wij dat zwanger zijn, maar ook het zwanger worden niet vanzelfsprekend is. Het is een avontuur wat wij samen zijn aangegaan, met veel up’s en down’s. In mijn eerste blog heb ik al genoemd, dat wij in oktober 2014 ermee zijn begonnen en inmiddels is het 2019. Wij lieten ons niet uit het veld slaan! Ook niet na drie mislukte IUI behandelingen…

Op mijn verjaardag, 5 oktober 2018 ben ik erachter gekomen dat ik zwanger ben. Spontaan! We waren net een maand verhuisd, weg uit de grote stad. En nee, ik sprong niet meteen een gat in de lucht, toen ik de positieve test in mijn handen had. Ineens sloeg toch de angst weer toe; Bang dat het weer mis zou gaan. Maar nee, tot nu gaat het goed (bijna mijn mijlpaal bereikt van 24 weken!), mede dankzij het plaatsen van een cerclage. Daarover zal ik in een aparte blog schrijven, want ook dat ging bij ons geheel onverwacht en niet zonder slag of stoot. Zoals eigenlijk bijna alles in ons leven, maar het is wel ONS leven. 

JUUL