Stress. Toen ik moeder werd, werd ik ineens bekend met een nieuwe dimensie van dit begrip. Ik had nog verlof en hoefde niet te werken (heerlijk toch!?) , maar toch had ik stress. Ik had namelijk last van flessenstress. Speen A gaat te snel, speen B daar komt niks uit, speen C pakt ze niet, speen D gaat te langzaam en bij speen E smakt ze enorm… Dan hebben we ook nog lekkende flessen en verstopte ventielen.
Het begon al in het ziekenhuis. Vanwege de vroeggeboorte van Isa kreeg ze de eerste weken haar voeding via de sonde. Maar na een paar weken mochten we gaan oefenen met de fles. Ik had al flessen in huis gehaald toen ik zwanger was, dus die nam ik mee naar het ziekenhuis. Isa pakte de fles niet goed. Ze hapte niet goed aan en deed ongeveer 30 minuten over 10 cc melk. Pfoe, dit wordt nog een lange zit… Ik had regelmatig gesprekken met de pre-logopedist. Ik was er namelijk van overtuigd dat het aan de fles lag en niet aan mijn fantastische dochter, maar daar moest de pre-logopedist niks van weten. Het lag aan Isa, ze was nog niet sterk genoeg om haar flesjes leeg te kunnen drinken. Dag in dag uit oefenden we samen, mama en Isa. En als papa er ’s avonds was, mocht hij het ook even proberen. Stapje voor stapje kwamen we dichter bij huis. Het gewicht van 2250 gram was bereikt, de monitor was niet meer nodig en Isa kon zichzelf ook al goed op temperatuur houden zonder kruikjes. Laatste horde: zelf kunnen drinken. Weer die fles. Elke milliliter die zelf gedronken werd, werd genoteerd. Dit leidde bij mij tot grote frustratie (en stress). Soms keek ik die fles letterlijk bij haar naar binnen, drinken zou ze. Ik wilde zo graag naar huis.
Tot die beruchte dag, ik weet het nog goed, het was zondag 2 december. Ik had een nachtje thuis geslapen en kwam ’s ochtends rond een uur of 9 in het ziekenhuis. Bijna moedeloos vroeg ik aan de verpleging hoe het die nacht gegaan was. En daar kwam het grote nieuws: Isa had al haar flesjes zelf leeggedronken! Ik kon mijn oren niet geloven, mijn hart maakte een sprongetje. Maar het kon niet, dit kon niet, hoe dan ineens?! Nu moest ze haarzelf gaan bewijzen, drie dagen lang moesten haar flesjes leeggedronken worden. Op één dag mocht ze in totaal een fles laten staan. Drie hele dagen, weer kwam die stress om de hoek kijken, elke milliliter werd genoteerd. De kinderarts kwam langs en ook haar voeding werd nog eens opgehoogd. Nu moest ze dus nog meer zelf kunnen drinken, wat nou als ze dit niet redt? Moeten we dan nog langer blijven? Alsjeblieft Isa, drink, drink, drink… Toen kwam alles in een stroomversnelling, op donderdag 5 december mochten we naar huis. Ons mooiste sinterklaascadeautje ever! Isa had immers laten zien voldoende zelf te kunnen drinken. Eenmaal thuis moest Isa wat wennen, een andere omgeving, nieuwe prikkels. De flesjes werden niet meer leeggedronken en weer werd elke milliliter genoteerd. Ze moest namelijk 85% van haar voeding binnenkrijgen, anders zou ze niet aankomen. Ze woog toen we naar huis mochten nog maar 2400 gram, dus ze had haar voeding hard nodig. Weer een nieuwe reden voor stress. Waar een voedingsmoment leuk zou moeten zijn, keek ik er weer tegenop. Ondertussen was ik toch nog van mening dat deze speen niet geschikt was voor Isa en ditmaal ging ik wel op mijn innerlijke moedergevoel af en hop naar de winkel voor een andere fles. Wonder boven wonder, het ging veel beter! Ik had gewoon al veel eerder naar mijn gevoel moeten luisteren, het lag aan de fles! Ha, zie je wel! Isa dronk ineens al haar flesjes leeg. De stress verdween, flesjes geven werd leuk! Totdat we over moesten stappen op dikkere voeding. Isa had erge reflux en de halve fles liep er na haar voeding dan ook weer uit. We startten op aanraden van de kinderarts met comfort voeding. En ja hoor, speen verstopt. Gelukkig kon bij deze beruchte S-fles de achterkant losgedraaid worden en dat ging beter, ze dronk weer. Maar met het gevolg dat heel mijn kleren nat waren van een lekkende achterkant van de fles. Mister Google werd weer geopend met als resultaat dat ik de speen van deze fles op de vorige fles plaatste, met een sateprikker maakte ik het gaatje van de S-speen groter. En dat ging goed, oh nee, deze flessen hebben een mooi groen ventiel dat verstopte. Weer stress, stress, stress!
Inmiddels hebben we onze draai gevonden met flessenmerk nummer drie. De kast staat vol met elke merk fles die je maar kunt bedenken. Eigenlijk moet ik bekennen dat de kast vol STOND met elke merk fles. Deze moeder was op een moment wat oververmoeid, had de flessen in de sterilisator in de combimagnetron gezet en had ineens zin in een ovenbroodje voor de lunch. Met als resultaat… Een bak met gesmolten plastic. Voilà , het leed dat flessenstress heet!
LOTTE (klik hier voor haar Instagram)
