Ik ben Lisette, 25 jaar oud en werk 1,5 jaar als kraamverzorgende. Hiervoor heb ik vier jaar op een kinderdagverblijf gewerkt. Ik heb een neefje waar ik een soort van tweede moeder voor ben. Ik vind het heerlijk om op hem te passen, dit doe ik al vanaf dat hij drie maanden oud is. Ik heb al bijna zeven jaar een leuke vent aan mijn zijde.
Als kraamverzorgende sta je vanaf 8 uur in wacht voor een eventuele dienst
Dit betekent dat je vanaf dat moment inzetbaar bent. Ik werk deze week zes dagen, want we werken allemaal om het weekend. Ik was zojuist gebeld, dus ik bel mijn collega van de planning terug. In eerste instantie had zij een Engelstalig gezin voor mij, maar ik ben niet zo goed in de Engelse taal. Ik zou niet de zorg kunnen bieden die ik zou willen. Gelukkig was er toch nog een Nederlands gezin voor mij. Ik kleed mij aan en stap in mijn witte pakje in de auto. Ik voer het adres van de kraamvrouw in. Helaas niet in mijn regio, maar dat maakt mij niet zo veel uit.
Twintig minuutjes rijden, dat valt mee
Ik rij de straat in en zet mijn auto stil om te kijken naar welk huisnummer ik moet. Bij 179 moet ik zijn, ik sta bij nummer 1, 2, 3, allemaal lage cijfers. Ik voer het nummer in en het blijkt dat ik nog een stukje moet door rijden. Ik parkeer mijn auto en ik doe mijn haar nog even goed. Ik loop naar huisnummer 179 en bel aan.
Er doet een oudere man open
Ik denk meteen: “Uh, is dit de vader? Wel oud! Vast de opa die meehelpt met de kleinkids!” Tegenwoordig kan natuurlijk alles, maar deze meneer zag er wel echt oud uit. De opa glimlacht aardig naar mij en laat me binnen. Ik dacht nog: “Hij laat mij als vanzelfsprekend binnen, dus ik zit toch goed. Gelukkig”. Ik geef de meneer een hand en zeg: “Gefeliciteerd”. Waarop hij antwoordt met: “Dankjewel!”. Zie je wel. Het komt helemaal goed! Hij laat mij de woonkamer binnen. Eenmaal binnen kijk ik om mij heen. Ik zie een oudere mevrouw aan het ontbijt zitten die mij verbaasd aan kijkt. Zij is ook al zo oud… En er zit een jong meisje op de bank. Het ziet er heel feestelijk uit, want overal hangen er slingers. Maar ik zag niks wat met een baby te maken zou kunnen hebben. De mevrouw vraagt aan mij wat ik kom doen. Ik zeg vragend: “Uuh, ik ben kraamverzorgster….?” Ik durfde het bijna niet te hardop uit te spreken, want ik had al een onderbuikgevoel: “Volgens mij zit ik zit toch verkeerd.” De mevrouw antwoordt bevestigend: “Ik denk dat je verkeerd bent. Er is hier geen baby geboren, haha.”
Haar man voegt toe: “Je bent 19 jaar te laat, want mijn dochter is vandaag jarig
Zij wordt 19 jaar alweer. ” Hij begint te lachen. Ik lach mee als een boer met kiespijn en ik schaam me dood: “Ooooh wat erg, sorry!” En ik kon wel door de grond zakken. Als er een gat was, sprong ik er zo in. Ik en nummers gaan ook nooit goed samen. Wat een blunder! Ik pak snel mijn mobiel om te kijken of ik nou echt zelf het verkeerde nummer heb ingetypt. Ja hoor, het moest huisnummer 172 zijn. De meneer zegt snel: “Ja, ik dacht dat er visite aan de deur was. Wel een beetje vroeg… Maarja, dat kan!” Jaa, het was 9.15 uur en ik wist niet hoe snel ik naar het goede huis moest gaan. Hup. Hup… Met gebogen hoofd.Â
KRAAMVERZOGSTER LISETTE
