Bevallingsverhaal: "Zowel papa als mama waren niet aanwezig bij deze geboorte" DEEL II

Handig als je eerst hier DEEL I leest!

Jeetje wat was er allemaal gebeurd?! Hoe ik echt wakker werd uit de narcose en wie er op dat moment bij mij waren, weet ik niet precies meer, maar wat ik meteen dacht was: “Wat krijgt de baby, onze zoon, te eten?” Ik was van plan om borstvoeding te geven en wilde dat nog steeds blijven doen. Uiteindelijk kwam mijn man, mijn schoonmoeder en zwager naar mijn afdeling. Het ging goed met onze zoon. Hij lag op de neonatologieafdeling. Als ik goed wakker was konden we met mijn bed er naartoe rijden. Ondertussen had ik een kolf gekregen en begon ik met het opwekken van de melk. “Het zal wel moeilijk worden hoor”, zeiden de verpleegsters. De gynaecoloog kwam langs en vertelde me dat de spoedkeizersnee ingezet was, omdat ik pre-eclampsie (loslating van de placenta) had. Daarnaast waren ze er achter gekomen dat ik zwangerschapsvergiftiging en HELP had, maar dat ze dat alleen maar aan de urine hadden kunnen zien.

Eindelijk mocht ik naar ons zoontje. Op de neonatologieafdeling aangekomen wist ik eigenlijk niet waar ik moest kijken, want welk klein kindje is dan die van ons? We werden naar een couveuse gereden en daar lag hij. Is dat echt onze zoon? Jeetje wat klein. Overal snoertjes, een hartmonitor en een sonde. Dit was niet wat ik me voorstelde bij het krijgen van een kindje. Vijf dagen verbleef ik in het ziekenhuis en was ik redelijk dicht bij onze zoon. Toch voelde ik me in het begin geen moeder en voelde het allemaal alsof het niet echt was. Het feit dat ik niet bij de bevalling aanwezig was en hij apart van mij in een couveuse lag had een enorme impact op me. Op de afdeling werden we echt goed betrokken bij de verzorging en geholpen met de verwerking van wat er allemaal gebeurd was. Onze zoon deed het uitstekend. Ook de borstvoeding begon na een paar dagen op gang te komen. Ik kon mijn eigen zoon voeden. Via de sonde dan wel, maar hij kreeg in ieder geval mijn melk.