Zondagochtend 28 augustus 2016 om 01.30 werd ik wakker met wat krampen in mijn buik, ik waggel naar het toilet en moet een grote boodschap doen. Ik dacht dat ik weer last van mijn darmen had. Ik ga lekker terug mijn bedje in. Helaas, komt het vaker terug en wordt het steeds iets pijnlijker. Ik maak om 02.30 mijn man wakker en vertel dat de weeën zijn begonnen. Ik hou het bij met een speciaal appje. Helaas, de weeën zijn zeer onregelmatig, maar de pijn is aanwezig, dus ik kon niet meer slapen. Ik bel om 04.30 de verloskundige en vertel wat er aan de hand is. Ik kreeg de mededeling: “Dit is een valse start, wil je dat ik langs kom of kijk je het nog even aan?”. Ik zei dat ze niet hoefde te komen en dat ik het nog even aankeek.
Ik heb het uitgehouden tot 08.00. Het was nog steeds zondagochtend. Ik belde weer met dezelfde verloskundige. Ze vertelde me dat ze op me zat te wachten en dat ze gehoopt had dat ik haar eerder zou bellen. Ze kwam toch maar even langs. 9 uur was ze bij ons. Controle uitgevoerd en ik had 1.5 cm ontsluiting. Wattt?!! 1.5cm? Ik ging kapot van de krampen. Ik was nu al moe, naja, ik ben toen op advies van haar in een warm bad gestapt. De krampen werden erger in bad, maar het gaf ook wel een stukje ontspanning. Heerlijk! Na half uurtje ben ik even op bed gaan liggen. Slapen ging natuurlijk niet, maar de ontspanning lukte nog steeds. De verloskundige zei voordat ik in bad ging, dat ze rond 13.00 uur terug zou komen voor controle, prima! Tot dan!
Inmiddels was het 13.00 uur en werd er weer een controle uitgevoerd, helaas 1.5cm ontsluiting. Ze zei dat het duidelijk een valse start was. Mijn man en ik gingen ‘s middags de auto in, we rijden over wegen met drempels en gaten, we zijn nog naar de Mac gereden en ik heb een grote friet gegeten. Inmiddels thuis was het 16.00 uur. Ik bel de verloskundige op en ik vraag of ze echt wil komen aangezien de weeën pijnlijker worden. Zij was op dat moment bezig en daarna zou ze komen, prima! Ik was niet zo lastig, dus kwam een andere verloskundige mijn controleren om 17.30 uur. Helaas weer 2cm ontsluiting. Ik werd gek! Echt gek. Ik zei dat ik wilde slapen. Ik kon mijn bevalling niet aan zo. Het ziekenhuis (WKZ) werd gebeld of er een bed vrij was, YES die was er. Ze verwachtten ons met een uurtje. Mijn man ging mee op slippers en een korte broek, want het was hartje zomer. Ik kom in het ziekenhuis aan en sta in mijn kamer. Ik krijg een wee en die dame zegt: ‘Wat is er aan de hand?”. Manlief zei: “Ze heeft al 17 uur weeën.” Daarna ben ik gaan plassen en hoorde ik niks meer, ja mijn eigen plas, haha. Ik mocht gaan liggen en de CTG werd aangesloten. Ik heb uitleg gehad over de prik die ik zou krijgen in mijn been om te gaan slapen, maar eerst nog de controles. Nog steeds 2cm ontsluiting. De verpleegster was net weg en ik zei tegen mijn man: “haal die zuster terug, ik plas in bed!”. “Nooooo”, dacht ik en ik voelde me zo ranzig. Toen kreeg ik een weeenstorm en werd ik over geplaatst naar de verloskamers. Hier werd ik op een bevalbed geplaatst.. Wat een service daar. Super! Ik vroeg meteen om een ruggenprik. Want ja, nog steeds niet geslapen. Ik kon het echt niet aan. Een uur gewacht op de ruggen prik. Toen kwam ze binnen en zei dat ze haast had want er lag iemand op de ok te wachten op haar. Nou godzijdank ging die ruggenprik in 1x goed. Ondanks 1 flinke wee er tussen door. De ruggenprik werkte vrij snel en ik sliep daardoor ook heel snel. Ik had het ‘s nachts ijskoud en bibberde. Ik voelde warm aan, maar had geen koorts.
De volgende ochtend om 7.00 uur werd ik gecheckt en had ik 4cm. Nog niet genoeg. dus werd ik aan de opwekkers gelegd. Toen ging het snel! 12.00 uur en ik had volledige ontsluiting, maar ik mocht niet persen, ondanks de persdrang. Ik moest poepen… Dit heb ik wel vijf keer geroepen. Uiteindelijk mocht ik het laten gaan, maar ik mocht nog steeds niet persen, want het kindje was niet ingedaald. Na 1.5 uur in persdrang mocht ik meepersen. Ik heb dit een half uur volgehouden. Na een kwartier zeiden ze: “Nog 15 minuten persen; als het dan nog niet komt, gaan we je klaar maken voor OK!”. Ik schrok en moest huilen. Ik was bang, zomaar snijden in mijn buik? Nee dat wil ik niet….
Uiteindelijk reden ze me naar de OK. Ik kon mijn persdrang niet meer weg puffen, dus ik ging over de gang puffend, kreunend en persend. Ik werd de OK binnen gereden en alles werd klaar gemaakt. Ik kreeg een tweede ruggenprik en een rustgevend middeltje erbij. Toen was ik compleet verlamd van mijn ribben tot mijn tenen. Mijn zoontje werd om 14.42 uur gehaald. Wat was ik opgelucht en blij, hij was eruit! Een gezonde jongen, genaamd Ruben en 4410 gram, met een blauwe plek op zijn hoofd, omdat hij een sterrenkijker was. Ik heb vier dagen in het ziekenhuis gelegen en daarna ben ik thuis onwijs gaan genieten van dit mannetje!
JANE DOE
