Hoe heb jij je man leren kennen?
Ik heb mijn man leren kennen in mijn eerste studentenhuis. In die tijd zagen wij elkaar niet staan, in elk geval niet op relatiegebied. Hij was net afgestudeerd en ik kwam van de middelbare school. Een aantal jaar later (we woonden inmiddels allebei ergens anders), trouwden vrienden van ons. Op hun bruiloft sloeg er een vonkje over en we hebben toen een jaar af en aan gedate. Toch liep het op niets uit, omdat we niet klaar waren voor elkaar. Drie jaar later wel! Na de eerste date besloten we ervoor te gaan en inmiddels zijn we al 4,5 jaar gelukkig getrouwd.
Wanneer hebben jullie besloten voor kinderen te gaan?
Vanaf de eerste date hadden we het al over kinderen. We wilden ze allebei super graag. Ik zag mezelf met vier kinderen, hij met twee. In onze omgeving is het gebruikelijk dat je pas aan kinderen ‘begint’ nadat je getrouwd bent. Na ons trouwen belandde ik echter in een depressie. Toen de depressie voorbij was, hebben we nog een halfjaar gewacht. De wens was er dus al jaren, maar in februari 2016 maakten we definitief het besluit om ons hart open te zetten voor een kindje van ons samen en daar helemaal voor te gaan.
Welk pad hebben jullie al bewandeld?
Wij hadden verwacht binnen een jaar zwanger te zijn. 80% van de vrouwen raakt namelijk in het eerste jaar zwanger en wij hadden geen reden om te geloven dat wij bij de minderheid zouden horen. Toen we na een jaar toch niet zwanger waren, zijn we naar de huisarts gegaan. Na een paar onderzoeken en een hoop vragen, gaf de huisarts ons de keuze om doorverwezen te worden naar het ziekenhuis of het zelf te blijven proberen. Volgens haar was de kans op een spontane zwangerschap namelijk nog aanwezig en zou een ziekenhuistraject hooguit meer spanning geven. We besloten het zelf te blijven proberen. Maar na drie maanden vertelde een goede vriendin dat ze zwanger was, en dat triggerde zoveel emoties, dat ik toch graag meer onderzoek wilde naar de oorzaak van het uitblijven van een zwangerschap. Uit de onderzoeken in het ziekenhuis kwam geen verklaring. Alles was goed, normaal. We kregen de diagnose ‘onverklaard verminderd vruchtbaar’ mee. Hoewel het fijn is om te weten dat je lichaam normaal functioneert, was het een diagnose die ons een machteloos gevoel bezorgde. Waarom lukt het dan niet? We werden naar huis gestuurd en konden na een halfjaar ons melden voor een baarmoederfoto. Die zou een verhoogde vruchtbaarheid geven en dat wilden ze graag eerst proberen voordat ze verder gaan met andere behandelingen. De eerste baarmoederfoto mislukte, de tweede helaas ook. Daardoor ontstond er ineens twijfel over of mijn eileiders wel open waren. Aan de ene kant schrikken, aan de andere kant hadden we ineens hoop op een verklaring.
Wat is er aan de hand en wat is de volgende stap?
Vorige week heb ik een laparoscopie gehad (een kijkoperatie in de buik). Daaruit is gebleken dat mijn eileiders open zijn. Er is nog steeds geen verklaring voor onze verminderde vruchtbaarheid. Maar wel tijd voor een volgende stap volgens de arts. We mogen starten met IUI (inseminatie) in november. Dat verhoogt onze kansen, zeker als we hormonen erbij gaan spuiten.
Waar ligt jouw grens nu qua behandelen?
Mijn grens ligt bij wat er vergoed wordt door de verzekering. In Nederland is dat zes keer IUI en drie keer IVF/ICSI. Ik wil graag alles geprobeerd hebben om onze grootste droom in vervulling te laten gaan.
Heb je je grens weleens verlegd?
Zeker! Toen wij begonnen riep ik dat ik nooit aan hormonen zou beginnen. Met mijn depressie in mijn achterhoofd was ik bang dat hormonen een nieuwe trigger zouden zijn. Ik hoorde van veel meiden dat je je grenzen uiteindelijk toch verlegd. Maar ik was ervan overtuigd dat ik dat niet zou doen. Nu we voor de start van IUI staan, ben ik toch geneigd om wel hormonen te spuiten. Ik wil me later niet afvragen: ‘wat als ik het wel had gedaan?’ Als we onze kansen op een zwangerschap ermee kunnen verhogen, dan doe ik dat.
Hebben de mensen om je heen wel eens pijnlijke dingen gezegd?
Regelmatig gebeurde dat. Sinds we er meer open over praten is het minder geworden. Er werden in de familie app eerder nog wel eens grapjes gemaakt over de volgende in lijn die zwanger zou worden, doelend op ons. Dat gebeurt nu niet meer. Maar ook nu krijgen we vaak nog de goedbedoelde opmerkingen, zoals: ‘je bent nog jong’, ‘kinderen zijn ook niet alles hoor’ en ‘je moet er gewoon niet teveel mee bezig zijn’. Alsof jonge mensen geen verdriet kunnen hebben om een onvervulde kinderwens en alsof ik het idee heb dat ouderschap één groot feest is elke dag. En als je hart vol is van een wens en je om je heen jouw wens bij zoveel mensen in vervulling ziet gaan, is het echt niet mogelijk om er niet mee bezig te zijn. Geloof me, als ik er minder mee bezig zou kunnen zijn, dan zou ik daar direct voor kiezen. De opmerking die me het meest pijn heeft gedaan is dat wij het anderen niet zouden gunnen. Want we gunnen het iedereen van harte! Tegelijkertijd word je geconfronteerd met je eigen pijn en die overschaduwd vaak de blije gevoelens die een ander wel voelt bij een zwangerschapsaankondiging of geboorte.
Vermijd jij babyshowers en kraamvisite?
Het hangt er vanaf hoe ik me voel. Als ik een goede dag heb, dan kan ik misschien bij een babyshower zijn. Maar als ik aanvoel dat ik die hele dag huilend door ga brengen, dan vind ik het niet prettig om daar aanwezig te zijn. Voor mezelf, maar ook voor de blije mama-to-be. Bij kraamvisite is dat anders. Als het een-op-een is met een stel dat ons verdriet kent en het oké vindt als er misschien wat tranen komen, dan kan ik prima op kraamvisite. Maar het kan wel zijn dat het niet direct in de eerste weken is. Grote groepen blije mensen bij elkaar, dat vind ik met name moeilijk. Vooral omdat het confronterend is dat iedereen veel blijdschap voelt en het mij niet altijd meer lukt om dat te voelen. In mijn hoofd ben ik dan heel blij voor ze, maar ik voel vooral ‘dat wil ik ook!’
Hoe kunnen mensen jou steunen?
Door niet te oordelen. Dat is echt zo belangrijk! Wanneer mensen aannames doen, doet dat geen recht aan wie wij zijn. Op die manier raak je mensen kwijt. Het beste is om vragen te stellen wanneer je iets niet begrijpt. Als je het daarna nog niet begrijpt, dat kan, maar veroordeel het dan in elk geval niet. Je weet niet hoe het is als je er zelf niet doorheen gaat. En zelfs als je er ook zelf doorheen gaat, ieder verhaal is weer anders. Verder doet het zo goed als mensen er soms naar vragen uit interesse of af en toe eens een kaartje sturen. Al zetten ze daar alleen op ‘ik vind het rot voor jullie, we denken aan jullie’, dat doet ons zo ontzettend goed!
Hoe zie jij de toekomst?
Ik probeer er niet teveel een voorstelling van te maken. Sommigen zeggen: ‘visualiseer je dromen!’. Dat doe ik liever niet meer, het heeft me zoveel verdriet opgeleverd. Ik droomde ervan dat ik twee kinderen zou hebben voor mijn 30e. Ons gezin zou compleet zijn. Dat is geen realiteit geworden. Mijn nieuwe manier is om steeds meer per dag te leven. Niet te ver vooruitkijken, maar kijken naar de dag zoals het is en daarvan leren genieten. Als me dat lukt, dan heb ik een hele mooie toekomst in het verschiet, omdat ik hem kan accepteren zoals het is en er elke dag van kan genieten.
JULIA
