Sinds afgelopen juli pas ik iedere maandag op het dochtertje van mijn collega. (Ze scheelt een half jaar met mijn dochter). En in het begin ging het nog wel aardig, maar de afgelopen maanden merk ik dat ik er steeds meer tegen op zie om op te passen. Waar je soms bij een volwassene geen enkele klik ziet, zo heb ik dat met dit meisje. Ik hou echt van kinderen, maar als ik naar haar kijk voel ik niks. Helemaal Niks. Ik vind dat dus zo erg. Het is een prima kind, maar ik voel er niks bij. En ik voel me zo slecht, want ik zie hoe gek mijn collega met mijn dochtertje is en ik voel me dan zo schuldig, want ik ben niet gek met zijn dochter. Elke week denk ik weer: nu gaat het goed komen. Maar na een paar uur merk ik gewoon dat ik mezelf weer voor de gek hou met het neppe enthousiaste gedrag naar haar toe.
Ik zie hoe leuk mijn dochter het met haar heeft. Ze zijn gek op elkaar. Maar ik merk gewoon dat als haar vriendinnetje huilt, ik dat niet trek. Ik voel me dan direct geïrriteerd. De irritatie wordt ook wat vergroot. omdat ze thuis heel erg verwend wordt. Met 10 maanden krijgt ze nog vijf flessen van 180 ml en woog ze in september met acht maanden al ruim 11 kilo. Ook eet ze drie maaltijden plus snacks. En ik vind het zorgelijk. Als ze huilt dan komt er direct een fles aan. Bij mij thuis krijgt ze geregeld een nee te horen en dit resulteert dan ook in veel geschreeuw. Maar ik hou van regelmaat in mijn opvoeding. En ik heb mijn zorgen ook al een paar keer aangekaart bij de ouders. Dat ik merk dat ze de flessen niet nodig heeft bijvoorbeeld. Ze klagen zelf wekelijks over het feit dat hun dochter echt te dik is, maar ze blijven haar volstoppen. Waardoor ik dus met een meisje zit die over het algemeen alles wel prima vindt, maar zodra ze ‘nee’ hoort, schreeuwt als een pasgeboren baby. Iets wat ik niet herken van mijn eigen kind. De situatie waar we nu in zitten is voor mij lastig. Ik vind de opvoeding ongezond. En ja, iedereen voedt zijn of haar kind op zijn/haar manier op, maar als er nooit regels of regelmaat is, zie ik dit niet als opvoeden. Toch vind ik niet dat het aan mij is om dit meisje van haar flessen te helpen. Ik doe wat de ouders mij vragen.
Een lang verhaal kort: Ik sta niet achter de manier hoe haar ouders willen dat ik voor hun dochter zorg en omdat ze zo vaak haar zin krijg, irriteer ik me ontzettend aan het beste vriendinnetje van mijn dochter.
HELP!
JANE DOE
Ooit heb ik ergens gelezen dat het belangrijk is dat we elkaars kinderen opvoeden. De irritatie ligt bij de mens zelf.