Bevallingsverhaal: het herstel van een keizersnede viel mij behoorlijk tegen

| ,

Op 16 februari 2017 was ik uitgerekend van onze dochter. We keken enorm uit naar de bevalling en waren nieuwsgierig hoe ze er uit zou zien. Ik hoopte eerder te bevallen, maar de uitgerekende datum ging voorbij en er gebeurde niets. Ook een aantal strippogingen hielpen niet. Met 41 weken en 5 dagen kwam de verloskundige langs voor de vierde en laatste strippoging. Ik vertelde haar dat ik mijn kindje die dag wat minder voelde bewegen en dat nam ze heel serieus, ik moest meteen naar het ziekenhuis voor een ctg. Dus in tranen mijn man gebeld en met voorweeën (heeft het strippen dan toch wat gedaan?) in mijn eentje in de auto gestapt. Gelukkig kwam mijn man net op tijd in het ziekenhuis aan om bij de ctg te zijn. Alles was goed en er was nog genoeg vruchtwater, de eerste weeën waren ook goed te zien. De volgende dag stond ik ingepland voor een ballonnetje, maar ik had al 2 cm ontsluiting, dus dat was gelukkig niet meer nodig. De gynaecoloog vroeg of ik de volgende dag dan ingeleid wilde worden of liever nog een dagje extra wilde wachten. We hadden goede hoop dat de bevalling door zou zetten door het strippen, maar maakten toch de afspraak om de volgende dag in te gaan leiden. Ik wilde ontzettend graag dat de bevalling natuurlijk op gang zou komen, maar was ook helemaal klaar met wachten en zwanger zijn en had niet meer de verwachting dat die ene dag nog uit zou maken. Hierna zijn we wat gaan eten in de Mac Donalds, compleet met elke zes minuten een lichte wee. Weer thuis ben ik in bad gaan liggen en de weeën bleven komen, helaas kwamen ze niet vaker en werden ze ook niet heviger en bleef het dus bij voorweeën. We hebben buiten nog een stuk gewandeld om de weeën door te laten zetten, maar dit hielp ook niet dus uiteindelijk zijn we gaan slapen. 

Na een onrustige nacht meldden we ons op 1 maart ‘s ochtends vroeg bij het ziekenhuis, mijn moeder was er ook om ons bij te staan. Ik vond het heel vreemd om mij meteen uit te moeten kleden terwijl ik nog helemaal niet bezig was om te bevallen. “Sorry meid maar met een broek aan komt die baby er nooit uit!” Haha okee, dit belooft nog wat… Al snel na het infuus met de opwekkers kwamen de echte weeën keihard binnen. Waar ik al bang voor was werd werkelijkheid, er was geen opbouw en er was niets natuurlijks aan deze weeën. Ik kon met geen mogelijkheid de storm opvangen die in mijn lijf tekeer ging en door de constante ctg en het infuus kon ik niet onder de douche of rondlopen. Mijn moeder als ervaringsdeskundige probeerde mij aan te moedigen om vooral te blijven ademen en te gaan puffen, maar ik was volledig in paniek. Hoe kon ik dit nog uren volhouden? Om 10.00 uur kwam de verloskundige vertellen dat ik al 3 cm ontsluiting had, ik had dus al twee uur een weeënstorm voor maar 1 cm ontsluiting! Ook het breken van de vliezen hielp niet voor meer ontsluiting en ook bleek nu dat onze dochter in het vruchtwater had gepoept. Hierna gaf ik aan dat ik pijnstilling nodig had en we besloten voor een ruggenprik te gaan. Het duurde nog even, maar om half 12 was ik aan de beurt en de pijnstilling werkte fantastisch. 

Hierna hebben we wat tv gekeken en kon ik nog een beetje slapen. Om 13.00 uur had ik al 5 cm ontsluiting, maar om 15.00 uur nog steeds. Ik vroeg aan de verloskundige hoe lang ze dit nog aan bleven kijken, maar zij was erg positief en hoopvol voor een natuurlijke bevalling. Om 18.00 uur had ik nog steeds 5 cm, dus als er binnen een uur geen ontsluiting bij kwam kreeg ik toch een keizersnede. Onze dochter reageerde steeds heftiger op de weeën en haar hartslag ging omlaag. Dit was een emotioneel moment, maar ik voelde zelf al aan dat een natuurlijke bevalling geen optie meer was. Om 19.15 uur werd besloten voor een keizersnede te gaan en werd alles in orde gemaakt voor de operatie. Gelukkig deed de ruggenprik zijn werk nog goed, dus die hoefde alleen bijgesteld te worden. Ik was heel bang dat ik onze dochter de eerste uren niet zou zien, maar daar hoefde ik mij geen zorgen om te maken. Volgens mij heb ik dit wel vijf keer gevraagd, maar ze bleven elke keer geduldig antwoord geven, hahaha. 

Eenmaal in de operatiekamer ging alles heel snel. Er stonden veel mensen, maar alles werd goed uitgelegd en er werd zelfs aangeboden om foto’s voor ons te maken. En om 20.42 uur werd dan eindelijk onze prachtige dochter Evelyn geboren! Door het meconium moest ze even mee met de kinderarts, maar voor ik het wist bracht mijn man haar weer naar binnen en mocht ik haar lekker bij me houden. Ondertussen werd ik gehecht en konden wij onze mooie dochter bewonderen. Samen zijn we terug gebracht naar de verloskamer, waar mijn moeder met spanning op ons aan het wachten was. Wat was ik trots toen ik met mijn dochter door het ziekenhuis werd gereden! Evelyn woog 4180 gram en de gynaecoloog gaf meteen aan dat ze te groot was om door mijn bekken te passen, hierdoor vorderde de ontsluiting niet en hebben we dus op tijd het juiste besluit genomen voor de keizersnede. 

We moesten nog een aantal nachten in het ziekenhuis blijven, waarbij ik de eerste nacht en dag gelukkig de ruggenprik in mocht houden. Evelyn huilde ontzettend veel, maar telkens werd dit herleid naar de bevalling. Wellicht had ze last van krampjes door het meconium? Ze lag graag bij ons en we begonnen fanatiek aan de borstvoeding. Als de verpleging aan mij vroeg hoe dat ging riep ik dat dat prima ging, het leek tenslotte of ze prima dronk. Regelmatig drukten we op de knop, omdat we niet meer wisten wat we aan moesten met het huilen. Ze kreeg dan een kruikje of werd ingebakerd, maar het hielp maar voor even en dan begon ze weer te huilen. Op de dag dat we naar huis mochten controleerde de kinderarts haar en ze was flink afgevallen, bijna 10%. Dit was nog binnen de marges en ze was natuurlijk een flinke baby, dus geen reden voor zorgen. Die middag kwamen we thuis en ontmoetten we onze kraamhulp. Mijn vader was er ook en die vond Evelyn opvallend wit en stil, maar wij waren allang blij dat ze niet meer huilde. Gelukkig hadden we een hele goede kraamhulp die één blik op mijn borsten wierp en meteen zag dat ik nog helemaal geen melkproductie had. Onze dochter had 3 dagen honger geleden en was nu zo slap dat ze geen energie meer had om te huilen! Mijn man moest direct een kolf ophalen en kunstvoeding kopen om te gaan bijvoeden. Het was nog een zware klus om de borstvoeding op gang te krijgen, maar met veel doorzettingsvermogen en hulp van de fantastische kraamhulp is het gelukt en werd onze huilbaby heel snel een lief en tevreden meisje.

Uiteindelijk kijk ik terug op een prima bevalling, de keizersnede zelf is goed gegaan en het personeel was heel vriendelijk en kundig. Het herstel na de operatie viel mij wel ontzettend tegen en ik heb nog veel pijn gehad. Ook mentaal was het zwaar om de bevalling en de kraamweek te verwerken, ik had veel last van de kraamtranen en het duurde even voordat de roze wolk verscheen. Later las ik dat het vaker voorkomt dat borstvoeding moeilijk op gang komt na een keizersnede, dit heeft te maken met de hormonen die vrij komen wanneer een kind door het geboortekanaal gaat. Vanuit het ziekenhuis is hier dus helemaal geen informatie over gegeven. Daarnaast viel het me tegen hoeveel moeilijkheden er nog bij komen kijken door de keizersnede. Je kunt niet zelf het eerste badje geven, want je kunt nog niet zo lang staan. Je kind uit bed tillen lukt niet, dat doet te veel pijn. Zelfstandig douchen is een uitdaging en je hebt nog lang veel pijnstilling nodig. Schoonmaken en autorijden gaan de eerste weken sowieso niet en daarna met pijn. Gelukkig hebben wij een super kraamhulp gehad die er voor heeft gezorgd dat de borstvoeding is geslaagd en ik de eerste week uit kon rusten en kon genieten van ons lieve kindje. De kraamvisite hebben we wel even laten wachten, we hadden wat meer tijd nodig om bij te komen. 

Inmiddels is Evelyn bijna twee jaar en is het een heerlijke eigenwijze peuter, dat zat er dus al vroeg in! 

MAAIKE 

Plaats een reactie