“Oh, maar ze kunnen het zo mooi maken!”
We zijn jong. We zijn getrouwd en willen een gezinnetje.
Ik stop met de anticonceptie en een aantal maanden later ben ik zwanger. Gewoon, vanzelfsprekend, alsof het zo hoort dat te gaan, gelukkig. We krijgen een wolk van een dochter en 1,5 jaar later krijgen we er een zoon bij. Als onze zoon 2,5 is besluiten we om nog een poging te wagen, want hoe hectisch en druk het ook is, het is zo leuk! In twee maanden is het raak. Gewoon, weer, zomaar. Maar toch…. Een derde. Zo’n bewuste keuze, eigenlijk hebben we ‘alles al’ he… Twee gezonde kinderen, een dochter en een zoon, een koningskoppel, zo gemakkelijk gegaan. Zou je wel voor een derde moeten gaan? Dit gevoel bekroop mij. De eerste echo verwachtte ik niets te zien, want immers; drie keer geluk, dat kan haast niet. Maar jawel! Zes weken en een paar dagen, en een goed kloppend hartje! De termijnecho rond 11 weken gaf helaas aan dat het baby’tje even daarvoor gestopt was. Zie je wel… Alles wat volgt om een miskraam op te wekken zal ik even weglaten. In ieder geval: ik was niet meer zwanger.
September 2018. Een nieuwe positieve test, want ja, die wens was er nou eenmaal, een kindje erbij, een toetje, ons hart staat er voor open!
Iedere controle. Nee, maar echt iedere controle, dacht ik dat de baby dood zou zijn. “Je bent gek. Het zit tussen je oren. Het komt door de miskraam. Laat het los. Probeer te genieten”. Al die opmerkingen hebben geholpen, ik ben me toch een partij gaan genieten, en ook het loslaten lukte ineens! Nee natuurlijk niet. Iets bleef knagen….
De 20-weken echo. Alles leek er oké uit te zien. Hartje, niertjes, maagje, hersentjes, alles is oké. Piemel hing er aan, niets aan de hand. Toen het aangezicht. Na lang draaien, duwen, via de andere kant, nog een keer kijken, het serieuze gezicht van de echoscopist erbij… Dus ik constateer vragend: “Ojee, we hebben een hazenlip zeker?” Waarop bevestigend wordt geknikt. Ik bel na de echo als eerst mijn lieve buurvrouw (Met haar heb ik alle zwangerschappen gelijk gelopen, pufclub, onze dochters zitten met elkaar in de klas, en zij heeft een zoontje van net 1 jaar. Met schisis). Hallelujah, voor deze vrouw, want ineens komt er zoveel op ons af, en ik heb zoveel vragen. Wat er dan volgt is een achtbaan. AMC, prenatale diagnostiek, schisisteam, de hele RAMBAM. Er wordt inderdaad vastgesteld dat het om een schisis gegaat. Een volledige nog wel, dat wil zeggen dat onze baby niet alleen zijn lip heeft gespleten, maar ook zijn kaak, gehemelte en huig. Zeg maar dag tegen borstvoeding (Iets waar ik heel erg van genoten heb bij de andere twee kinderen.)
Anyways. Wat dan volgt zijn keuzes, reacties van mensen en gevoelens.
879 Keer: “Oh, maar dat kunnen ze zo mooi maken”. 52 Keer: “Je kunt toch gewoon kolven, dan krijgt je baby gewoon borstvoeding”. Allereerst zal ik vertellen dat de diagnose nog niet praktisch gesteld was of we moesten een keuze maken voor een vruchtwaterpunctie, want ja, bij een fysieke afwijking is de kans op een chromosoomafwijking ook weer groter. Gezien mijn angst die de hele zwangerschap al speelt, namelijk bet gevoel dat dit jongetje dood gaat, durf ik no way een vruchtwaterpunctie te doen. Hell no! De arts van het AMC vond dit maar gek. “Je wilt toch wel alles weten, daarbij is de kans maar heel erg klein dat een vruchtwaterpunctie mis gaat (1 a 2 op de 1000)”. Kleine aanvulling; een schisis komt ook weinig voor, maar bij 1 op de 1000. De kans op een miskraam na acht weken zwangerschap is ook maar 3% en ik had toch dat lot. Dus ehh, sorry mevrouw de hoogopgeleide arts, ik heb de punctie toch liever niet.
Intussen heb ik in mijn hoofd de volgende twee scenario’s bedacht.
1. Ik krijg een miskraam door de vruchtwaterpunctie en verlies een gezonde baby met een hazenlip.
2. Er komt iets uit de punctie en ik moet kiezen om de zwangerschap af te breken.
Onmogelijk. Die twee weken heb ik me opgesloten. Instagram verwijderd. Niemand een reactie gegeven op whatsapp, mezelf verstopt in bed en me volledig afgesloten.
Mijn familie, man en omgeving die aan mij trok omwille van die stomme punctie, mensen die goedbedoeld zeiden dat een hazenlip zo mooi gemaakt kon worden of de tips over fulltime kolven. Niemand die dit allemaal goedbedoeld heeft gezegd begrijpt hoe het voor mij voelt om een baby live te voeden, het huid-op huid contact. Het wonderlijke van borstvoeding. En dat kolven niet, maar dan ook echt, NIET hetzelfde is (Ik ga het wel doen hoor, dat terzijde, maar niet omdat ik er naar uit kijk om als een koe gemolken te worden door een apparaat. Ik doe het alleen voor de gezondheid van de baby). Naast het borstvoedingsverdriet stukje heb ik niet eens meegenomen dat die hele hazenlip me eigenlijk geen zak kan schelen, als mijn zoon maar blijft leven! Voor mij stonden de afgelopen weken in het teken van leven of dood. Het leven van ons kindje. En niet; “Dat kunnen ze zo mooi maken”
LAURA
Mooi geschreven… ❤️
Wat een mooi stuk. Zat het met tranen te lezen. Helaas is het krijgen van een gezond kind niet altijd iedereen gegeven. Het enige wat je kan doen is luisteren naar je hart. Je gevoel heeft de laatste tijd niet voor niks zo duidelijk gesproken, dus blijf daar naar luisteren. Dan weet je het wel 😘
Mijn zoontje heeft ook een volledige schisis, ook wij hebben geen punctie laten doen omdat op de echo de rest er allemaal goed uitzag. Ik snap dat je graag borstvoeding had willen geven, maar aan de andere kant het is "maar" een schisis, het had ook zoveel erger kunnen zijn. Waar ik me persoonlijk nogal aan stoor is het woord hazenlip.. Het klinkt zo oneerbiedig en doet zoveel af van deze prachtige kindjes. 1 op de 1000 heeft een schisis, ze zijn dus net even bijzonderder. En je wordt 2x verliefd op je kind, 1x bij de geboorte en 1x nadat zn lipje geopereerd is en het genezen is. Ik zou zeggen geniet ervan, maak zoveel mogelijk foto’s want echt je gaat dat gezichtje zo missen